Miłosierna Samarytanka

Wsiadając wieczorem do autobusu, nie od razu zwróciłam uwagę na tego człowieka. Jednak dostatecznie w porę, by usiąść po przeciwnej stronie. Już wkrótce bowiem dotarł do mnie ten fetor zastarzałego brudu i moczu. Przez dłuższy czas mężczyzna po prostu drzemał, ukołysany w cieple pojazdu. W połowie drogi wybudził się z drzemki, nerwowo dopytując, czy aby na pewno jedziemy do Gdańska. Mowę miał bełkotliwą, toteż siedzący naprzeciwko niego młody człowiek nie od razu pojął, o co jest indagowany. A może po prostu nie chciał rozpoczynać dyskusji z pijakiem. Ten zaś pytał coraz natarczywiej, zaczynał robić się agresywny. W tej sytuacji uznałam za stosowne wtrącić, że owszem, jedziemy do Gdańska. Zauważyłam wtedy jego odsłoniętą łydkę. Częściowo zabandażowaną, z widocznym spod opatrunku owrzodzeniem, prawdopodobnie cukrzycowym. Trzymał ją opartą butem o siedzenie naprzeciwko. Potem było już coraz gorzej, pijany człowiek zaczął się awanturować. Spostrzegłszy siedzące nieopodal dwie gimnazjalistki wracające z zajęć - na oko takie z dobrych domów - rzucił pod ich adresem wiązkę nieprzyjaznych uwag. Wprawdzie nie zachowywał się szczególnie głośno, jednak miotał się na wszystkie strony, nie za bardzo wiedząc, co ze sobą począć. Powiedział coś o szpitalu, prosząc, abym mu wskazała, gdzie powinien wysiąść. Potem się niecierpliwił, ciągle dopytując mnie, czy długo jeszcze musi jechać i gdzie na tę pomoc może liczyć. Ciskał obelgi pod adresem obojętnych i nieczułych, jego zdaniem, pasażerów. - Jak stracę nogę, to zajebię - groził. Kogo konkretnie miał na myśli, nie doprecyzował. - Z tego bólu człowiek już pod siebie sika - dopowiedział, chociaż nawet i nie musiał - to już było gołym okiem dostrzegalne.
Dojeżdżaliśmy akurat do przystanku, na którym powinien wysiąść "nasz" człowiek. Był to jednocześnie mój punkt przesiadkowy. Gorączkowo rozważałam w myślach logistykę tego przedsięwzięcia. Oczyma duszy już widziałam siebie, jak taszcząc dwie ciężkie siaty, prowadzę pijanego, ledwie się na nogach trzymającego mężczyznę, do szpitala. Z tego akurat punktu miasta nie ma praktycznie żadnego dojazdu, trzeba by było pokonać dystans pół kilometra piechotą. Co innego karetka, doznałam nagłego olśnienia. Zdecydowanym krokiem podeszłam do kierowcy autobusu.
- Muszę panu coś powiedzieć - zaczęłam pewnym siebie głosem. (Ci, którzy mnie choćby trochę znają, wiedzą, ile mnie to kosztowało.) - W autobusie jest mężczyzna, który potrzebuje naszej pomocy. - Ależ proszę pani - wszedł mi w słowo kierowca, ten człowiek jest pijany i sam nie wie, czego chce. - Owszem, może i jest pijany - nie pozwoliłam się zbyć - tym niemniej bez wątpienia jest również chory i jako pasażer ma prawo do ubezpieczenia na czas podróży. To zaś oznacza, że bezwzględnie musi mu być udzielona pomoc, której aktualnie potrzebuje. Sugeruję zatem, by wezwać karetkę.  - Dobrze, jak dojadę do dworca to ją wezwę, ale czy przyjadą, to już nie moje zmartwienie.
- W porządku, bardzo panu dziękuję. Po czym zwróciłam się do nieszczęsnego mężczyzny, mówiąc, żeby był spokojny, bowiem pan kierowca wezwie na następnym przystanku karetkę. Jakież było moje zdziwienie, kiedy ów spojrzał na mnie, mówiąc "dziękuję".
Wysiadłszy, miałam jeszcze jakieś trzy minuty do odjazdu autobusu. Z jednej strony czułam dumę na myśl o swej zaradności; z drugiej zaś miałam niejasne poczucie, że mogłam zrobić coś więcej.
Przejeżdżając niebawem obok Dworca Głównego, wypatrywałam śladów zdarzenia. I rzeczywiście, autobus nadal znajdował się na przystanku, a przed nim migał światłami jakiś mniejszy pojazd. Na oko nie była to karetka, lecz domyślnie wóz straży miejskiej. Prawdopodobnie to oni mieli zawieźć mężczyznę na SOR. Miałam w duchu nadzieję, że nie do izby wytrzeźwień, bo wtedy moja przysługa zyskałaby miano niedźwiedziej. Nie o taką pomoc mi przecież chodziło. Aczkolwiek nasi współpasażerowie mogliby być w tej sprawie odmiennego zdania.