Krystyna

Za każdym razem kiedy składam mniejsze sztuki prania, na przykład ręczniki, stosuję się do porad pewnej znajomej mi pani. Ściśle biorąc, poprzez małżeństwo spowinowaconej z moją siostrą.
Sposób, o którym mowa, polega na podtrzymywaniu brodą środka złożonej sztuki i naprzemiennym rozciąganiu przeciwległych rogów. Zawsze wtedy w przebłysku widzę jej osobę. Tak było również i tego wieczora. A rano siostra powiedziała mi o jej śmierci.

Krystyna nie miała łatwego życia. Druga z pięciorga rodzeństwa, wychowała się w skromnej, pracowitej, kultywującej kaszubskie tradycje rodzinie. Tuż po ukończeniu szkoły zawodowej wyszła za mąż za chłopaka z sąsiedztwa. Miał, jak to się wtedy mówiło, dobry fach w ręku, zatem matka jeszcze utwierdzała ją w wyborze. Młodzi zamieszkali w domku rodziców mężczyzny, wkrótce też na terenie posesji młody małżonek wybudował własną stolarnię. Wszystko mogłoby toczyć się szczęśliwym trybem, gdyby nie pewien szkopuł. Bardzo poważny szkopuł. Bowiem mężczyzna odczuwał nieodparty pociąg do napojów "wyskokowych".
Kolejno rodziły się dzieci, najpierw trzy córki, po pewnym czasie upragniony syn. Wreszcie rodzina doczekała się wymarzonego, spółdzielczego mieszkania. Radość była wielka, aczkolwiek nie trwała długo. Wiadoma skłonność sukcesywnie uszczuplała możliwości wywiązywania się z zamówień. Aby jakoś zrównoważyć budżet, Krystyna, kobieta pracowitą i zaradna, imała się przeróżnych prac dorywczych. Raz było lepiej, raz było gorzej; w końcu mąż bezpowrotnie utracił stolarnię. Choćby i chciał, nie był już w stanie realizować zamówień.
Dzieci dorastały, kolejno usamodzielniały się, zakładały rodziny. Zostali sami, zdani na własne towarzystwo. Nałóg wymknął się spod kontroli, często widywano mężczyznę w "stanie wskazującym".
Niczym grom z jasnego nieba spadła na wszystkich wiadomość o nieuleczalnej chorobie Krystyny. "Alzheimer" ponad wszelką wątpliwość. Szczegółowe badania wykluczyły nadzieję.
Po krótkim czasie, jakby już nie wystarczyło tego, otrzymali kolejną straszną wiadomość. Ich jedyny syn, który od jakiegoś czasu mieszkał w Anglii, zachorował na nowotwór złośliwy. Czerniak rozwijał się tak szybko, że po miesiącu leczenia szpitalnego młody człowiek zmarł. W obcym kraju zostawił żonę i trójkę małych dzieci. Choroba Krystyny osiągnęła już takie stadium, że kobieta raczej nie zdawała sobie sprawy z sytuacji. Może i nawet - jak to się mawia - tak było dla niej lepiej.
Mąż opiekował się żoną najlepiej jak umiał - na tyle, na ile pozwalał mu jego nałóg. Z którym, trzeba mu to przyznać, dzielnie starał się w tej sytuacji walczyć. Dobrych chęci nie wystarczyło nieszczęśnikowi jednak. Brak stałego dochodu stał się przyczyną poważnego, coraz to powiększającego się zadłużenia, w następstwie czego przepadło im własne mieszkanie. Córki - widząc tę dramatyczną sytuację - umieściły matkę w zakładzie opieki. Przed ojcem zatajając miejsce jej pobytu i konsekwentnie - aż do samego końca - nie pozwalając mu na odwiedziny. Teraz on musi żyć z tym okropnym żalem, bo nie pożegnał się z nią przed śmiercią. Nieważne, że i tak nie byłaby w stanie go rozpoznać.
Choroba Alzheimera - nieuleczalna choroba o nieznanej dotąd etiologii - zbiera swoje straszne żniwo wśród coraz to młodszych osób. W chwili swojej śmierci Krystyna miała dopiero 66 lat.
Mogła żyć jeszcze długie lata, radować się codziennością i bawić z wnukami. Wypadło inaczej.

Zawsze w takich razach przypomina mi się puenta jednej z bajek Krasickiego. Wśród serdecznych przyjaciół psy zająca zjadły. Nikt nie był w stanie jej pomóc, dla całej reszty rodzeństwa ich siostra umarła już dawno temu. Ta śmierć stała się tylko zalegalizowaniem faktu.

Osobliwe, że pomyślałam o niej właśnie w tamtej chwili.
Odtąd już pewne czynności przywoływać mi będą wspomnienie Krystyny.

____________

Ten post zapoczątkowuje cykl noszący nazwę Ludzie z życia wzięci.