Kult ciała?

Wiele się w dzisiejszej dobie mówi o tak zwanym kulcie ciała. Tak zwanym zaś dlatego, iż na dobrą sprawę trudno się dopatrzeć czegoś podobnego w nowoczesnym podejściu do ludzkiego ciała. Chociaż po prawdzie to nawet i nie sposób określić go "nowoczesnym". Bo czym na dobrą sprawę różni się propagowana w wiekach średnich wzgarda tudzież umartwienie ciała - jako tej gorszej cząstki człowieczeństwa - od tego, co nam się narzuca dzisiaj. Powszechnie praktykuje się mordercze, katorżnicze wręcz ćwiczenia na siłowni, głodówkę zaś na pograniczu anoreksji wynosi się do rangi działań prozdrowotnych. Zaiste, nawet najbardziej wyrafinowane średniowieczne praktyki nie dorównują tej ascezie. Zmienił się jedynie obiekt kultu.
Dawniej czyniono tak w imię Boga, dziś rolę tę pełni...czyżby człowiek?
Otóż nic z tych rzeczy. Zdaje się bowiem, że nigdy jeszcze w historii nie odnotowano tak wielkiej pogardy dla ludzkiego ciała. Takiej negacji, w całości podporządkowującej funkcjonalność organizmu estetyce li tylko. I to estetyce kastrującej przyrodzoną cielesność w imię wyabstrahowanej idei seksualizmu. Ciało ludzkie - damskie czy męskie, bez różnicy - nigdy nie jawi się wystarczająco dobrym. Zawsze się znajdą jakieś, hipotetyczne choćby, fałdki tłuszczu. Zmarszczki i obwisłości, rzeczywiste, czy też wydumane. Zbyt obfite zdaniem poniektórych owłosienie, bądź też nie taki jak trzeba kolor cery. Do tego stopnia, że nawet takie najbardziej wycyzelowane, jeszcze jest poddawane obróbce w foto-shopie. Dopiero wtedy jest "godne", by zawisnąć na bilbordach. A jeszcze i tak ten czy ów łatkę gotów mu przyprawić. Wszystko, co naturalne i fizjologiczne, jest z zasady be.

Kto zatem, albo raczej co, jest obiektem tego współczesnego kultu?
Wygląda na to, że komercja omamiła nas do tego stopnia, że się trochę w tym pogubiliśmy.
Domorośli guru piorą nam mózgi, zaś producenci coraz wymyślniejszych, za to niekoniecznie przydatnych nam "dóbr" służących zaspokajaniu tych potrzeb, których jeszcze nawet nie zdążyliśmy wyartykułować, zacierają ręce. Wszystko to, rzecz jasna, pod szyldem Zdrowie. No i Szczęście, bo to takie wygodne, dobrze sprzedające się slogany. Cóż stąd, że niewiele wspólnego mają z prawdziwym zdrowiem, albo szczęściem godnym swojej nazwy.

Jedna z blogerek przekonuje nas do rezygnacji ze słodkości. Jeden cukierek - twierdzi - może przysporzyć nam w ciągu roku aż pięć nadliczbowych kilogramów. Nie będę polemizować z tą katastroficzną wizją, bowiem nie o to teraz chodzi. O wiele ważniejsza jest argumentacja.
Nikogo w gruncie rzeczy nie przekonują zepsute zęby, osteoporoza kości, groźba cukrzycy, utrata zdrowia i młodości a jedynie rozmiar zero. Tylko to tak naprawdę jest w stanie nas zmotywować.  
O tempora, o mores! - za Cyceronem chciałoby się wykrzyknąć.
Bo jeśli o mnie idzie, powodem rezygnacji ze słodyczy może być wyłącznie ich zabójczy wpływ na moje zdrowie. Wiedza o tym, iż zawarte w nich szkodliwe tłuszcze trans i cukier sieją spustoszenie w moim organizmie, powinna motywować mnie skutecznie. I głównie nad tym - z pomocą różnorakich technik - zamierzam właśnie popracować. Ta gra jest warta świeczki - wszak metabolizm, funkcjonalność, stan skóry, zębów, kości. Natomiast wszelkie - w tej liczbie i moralne - argumenty, w myśl których kilka nadliczbowych kilogramów odbiera prawo do godnego życia, pomiędzy bajki włożyć. Z wiekiem - chcąc, nie chcąc - i tak się ich dorobię; nawet restrykcyjnie słodyczy unikając.
 
Na koniec o sposobach, za pomocą których wspomniana blogerka radzi nam unikać słodkości.
Jak tego dokonać?
1. Nie kupować słodyczy. Owszem, to akurat w pełni aprobuję.
2. Odgonić pokusę na małe co nieco ścierając kurz, zmywając, albo porządkując szafki.
No dobrze, lecz te czynności nie będą przecież trwały wiecznie. Tego zatem raczej nie kupuję.
3. Szklanka wody zamiast, potem jeszcze druga. (Na całe szczęście trzecia już nie, uff, co za ulga!)
Bo jeśli nie poskutkuje ta druga możemy w nagrodę przekąsić owoc, garść orzechów, bądź rodzynek.
Dzięki Ci, o Łaskawco!
4. Zamiast czekoladki, mały trening. To wywołuje wszak endorfiny. Według fit-maniaków, ma się rozumieć. Któż bowiem na tym świecie większym może być dla nas autorytetem, jeśli nie oni właśnie.
Nie, tego to ja znowu nie kupuję. Żadni maniacy, fit, czy nie fit, rządzić mną nie będą.
(Zaś po treningu - pozwólcie, że zgadnę - znowu szklanka wody).

Czy Wam odpowiada taka wizja szczęśliwości życia?
Ja to bym wolała udać się do lasu. W poszukiwaniu mocnej gałęzi - coby się nie złamała.
Nie, nie, spokojnie, to oczywiście tylko makabryczny żart.
Bo tak naprawdę jedynym skutecznym środkiem jest pełna akceptacja własnego ciała.
Wtedy i tylko wtedy uda się zmienić myślenie na takie, które posłuży naszemu - holistycznie pojętemu - zdrowiu.