Z cyklu: Moja muzyka.

Nawiązując do - jakże sympatycznej - tradycji publikowania gościnnych postów napisanych przez innych blogerów, postanowiłam skorzystać z okazji, by przedstawić Wam kogoś nowego. Nowego w tym tylko rozumieniu, że autorka dzisiejszego wpisu nie jest blogerką, a komentatorką blogów. Sama w ten sposób zaczynałam, zatem kto wie, może jej dzisiejszy wpis przyczyni się do podjęcia "jedynie słusznej decyzji". Czyli założenia blogu. Monia - znana niektórym z nas jako Głodny Owoc - jest wielką pasjonatką muzyki. Jako, że trudno byłoby mi żyć w świecie, w którym takowej nie ma, czuję z nią duchowe pokrewieństwo.
Moja propozycja ma ścisły związek z nominacją, na mocy której zobligowałam ją do napisania tego tekstu. Oto on - skopiowany i wklejony tutaj w całości.  


Moja niekończąca się podróż

Jest mi niezmiernie miło, że Errata umożliwiła mi zaprezentowanie mojej przygody z Muzyką. Postaram się nieco przybliżyć Wam moje zafiksowanie na tym punkcie, mając nadzieję, że nikt choć troszkę interesujący się światem dźwięków nie zazna nudy podczas czytania mojego "referatu".
W zasadzie już od najmłodszych lat czegoś tam słuchałam - kiedy koleżanki  przeżywały Puszka-Okruszka Natalii Kukulskiej, ja z kumpelą omdlewałyśmy przy  dźwiękach  Sheri,Sheri Lady (Modern Talking).
Wspomnę jeszcze, iż w tamtych czasach (polowa lat 80) zdobycie jakiejkolwiek płyty wymagało wysiłku (stanie w kolejkach) i  szczęścia (bo nigdy nie było wiadomo, co rzucą do księgarni), aby zdobyć płytę takiego akurat wykonawcy, który nam w duszy grał. Mam na myśli oczywiście płyty winylowe. O płytach w wersji kasetowej w tamtych czasach można było sobie pomarzyć. Nie wiem jakim cudem mój sporo starszy brat zdobył kasetowe płyty "Elektryków" (Electric Light Orchestra ), czy"Bigosów"(Bee Gees). W każdym bądź razie katował nas w/w wykonawcami niemal na okrągło; chcąc nie chcąc niejako zmuszona zostałam do zapoznania się z innymi wykonawcami, niźli ten wspomniany na początku Modern Talking.
Wzmiankowany wyżej brat słuchał radiowej "Trójki", tak więc jest oczywiste, kto pierwszy przetarł moje szlaki na tym gruncie. Listy Przebojów Programu Trzeciego - emitowanej wówczas w soboty - słuchałyśmy z koleżanką mając na twarzach wypieki z emocji. Za pomocą kultowego magnetofonu, czyli popularnego wtedy "Kasprzaka", nagrywałyśmy wszelkie pojawiające się na listach nowości.
Chłopcy z Placu Broni, Sztywny Pal Azji, Róże Europy, Madonna, Maanam, Phil Collins, Toto... Można by w nieskończoność wymieniać. Dodam jeszcze, iż w tamtym czasie w niedzielnym programie telewizyjnej "dwójki"  emitowana była Wideoteka, zajmująca się prezentacją teledysków zza zachodniej kurtyny. Natomiast w ciągu tygodnia w godzinach wieczornych leciały "Przeboje Dwójki", które wprawdzie trwały jedyne 10 minut, ale co najmniej trzy utwory zawsze się zmieściły. Wspomniane programy - również i gazety takie jak Świat Młodych, czy Non-stop - pomagały nam w edukacji muzycznej. Dzięki serialowi Robin Hood poznałam grupę Clannad. Wprawdzie jego nazwę, oraz fakt, że że również i Enya była wokalistką w tej formacji, poznałam ładnych parę lat później. W połowie lat 80 i nieco później zawrotną karierę w Polsce zrobił zespół Papa Dance. Moja kumpela każdy ich utwór znała na pamięć, a większość ówczesnych  nastolatek zakochana była w Pawle Stasiaku. Z tego względu, że tak powiem, nie do końca mnie to "brało". Za to wsiąkłam na dobre, gdy idzie o Europe. Cóż to się działo na tych szkolnych dyskotekach przy dźwiękach The Final Countdown...
Jedna z moich szkolnych koleżanek stała się szczęśliwą posiadaczka płyty Europe - słuchałyśmy tego prawie na okrągło. Niedługo później ojciec tejże koleżanki przywiózł z Niemiec oryginalną kasetę video z koncertu Depeche Mode  - to był chyba 87 lub 88 rok. Kiedy ujrzałyśmy  D.Grahana w białych dżinach tańczącego i śpiewającego People are People, to zupełnie straciłyśmy głowę. W tamtym okresie można już było zdobyć pirackie kasety. Niekiedy brakowało jakiegoś utworu, ale co tam, liczyła się reszta. Udało mi się nawet zdobyć składak  "Depechów" - cóż to za radość była!
W czasach licealnych na początku zafascynowała  mnie twórczość Queen; byłam szczęśliwą posiadaczką kilku płyt, z których najukochańsza, A  Kind of Magic, byla przesłuchana setki razy. No i...Gunsi - kompletnie oszalałyśmy z kumpela na punkcie tego zespołu. Skompletowałyśmy cala dyskografię Axla i spółki, tłumaczenia utworów oraz koszulki - specjalnie pojechałyśmy po nie do Krakowa. November Rain,czy Patience słuchałyśmy przy świeczkach do białego rana. Długo żyłam w nieświadomości, sadząc, że utwór Knockin On Heaven's Door jest autorstwa Gunsów, a nie Dylana.
Na początku lat 90-tych pojawiło się pojęcie muzyki z Seattle (grunge). Tę muzę tworzyło mnóstwo zespołów, spośród których najbardziej popularna była oczywiście Nirvana.  Kiedy po raz pierwszy usłyszałam Smells Like Teenspirit, coś mną wstrząsnęło, zmuszając do zakupu tej płyty.
Nevermind, potem niezwykły teledysk Alice In Chains, niemal transowo-magiczne brzmienie często prezentowanego w TV utworu Would.... i znowu przepadłam w dźwiękach.
Równolegle do fascynacji gatunkiem grunge (był jeszcze uwielbiany Pearl Jam), zaczęłam interesować się innymi gatunkami muzyki. Ktoś mi pożyczył Metallikę, potem Paradise Lost (ten drugi dość długo i mocno angażował mnie emocjonalnie:-)), potem stałam się posiadaczką pełnej ich dyskografii.
Pamiętam taka świetną audycję emitowaną w niedzielne wieczory w RMF (wtedy ta stacja byla naprawdę dobra) - Rock malowany fantazją. To właśnie tam usłyszałam Dead Can Dance, czy Marillion, albo nasz polski Collage, choć  wówczas nie potrafiłam w pełni docenić szeroko pojętego rocka progresywnego. To przyszło później; za to jak już przyszło, zadomowiło się na dobre.
W wieku 15 lat całkiem przypadkowo obejrzałam  w TV film muzyczny Ściana (z tłumaczeniem). Pamiętam swoje emocje, bardzo mnie poruszyła samotność i dramatyczne życie głównego bohatera. Ojciec mojej koleżanki był posiadaczem kasetowej wersji płyty TheWall. Pożyczyłam i słuchałam, chociaż dziecku w takim wieku niełatwo było odnaleźć się w podobnych klimatach.
Na kolejne płyty przyszedł czas już po maturze. Przecudny Dark Side, czy  też Wish You Where  - to są po prostu perły.
Przepraszam Czytelników, że tak skaczę w czasie, ale czacha mi dymi; za dużo tego jest, aby o wszystkim napisać i niczego nie przeoczyć. Lecz Floydów nie wolno pominąć, to kamień milowy w historii muzyki.
Wcześniej wspominałam o ostrzejszych brzmieniach - doom metal bardzo przypadł mi do gustu. Zaczęłam prenumerować M.Hammera, dzięki temu miesięcznikowi udało mi się zdobyć mnóstwo informacji. Przypomnę, że wówczas jeszcze nikt o internecie nie słyszał, a jeśli już, były to jakieś abstrakcyjne informacje.
Posiłkowałam się recenzjami płyt i jeśli coś mnie zaintrygowało, maszerowałam do sklepu muzycznego. Pracujący tam pan z racji moich częstych odwiedzin uśmiechał się do mnie z daleka, zgadując, co też mogę zażyczyć sobie do posłuchania tym razem. W ten sposób odkryłam przecudną płytę Mandyllon zespołu The Gathering - miałam dosłownie "świra" na punkcie tej płyty. Dla mnie ten właśnie zespól był prekursorem metalu gotyckiego. Pierwszy raz usłyszałam żeński wokal w połączeniu z cięższymi, za to jakże pięknymi dźwiękami. Pasaże gitarowe przyprawione delikatnie elektroniką z niepowtarzalnym  wokalem Anneke - jej wokalizy w zestawieniu z tymi magicznymi dźwiękami, są wprost nie do opisania..
Zapadła mi ta płyta głęboko w serce i do tej pory tam jest...

Miałam kontakt z różnymi ludźmi, dla których muzyka też miała duże znaczenie - wtedy nagminnie pożyczało się kasety. Tak oto poznałam między innymi Bauhaus, T.Waitsa, Sex Pistols, New Model Army, Sisters ofMercy, czy U-2. Dużo tego jest, trudno to ogarnąć... (Erratko wybacz.) Jakże mogłabym zapomnieć opolskich wykonawcach z czasów licealnych - wiadomo, Rysiu Riedel z Dżemem, Proletayrat, Wilki, Piersi, Oddział Zamknięty, oraz "polscy Gunsi", czyli Ira.
No i ominęłam The Doors, Joplinkę, Hendrixa i Zeppelinów. To wszystko było wieki temu, ukochane i wałkowane dziesiątki razy. Miłość do The Doors rozkwitła po obejrzeniu (który to był rok, 92 chyba?) filmu o takim samym tytule z rewelacyjną rolą Vala Killmera wcielającego się w postać Morrisona.
Rok, czy też dwa później zaczęło być głośno o dość kontrowersyjnym zespole, Type 0 Negative. O, jakże mi wówczas "przypasiło" takie mroczne, urokliwe granie...
Tych mrocznych,urokliwych "grań" było zresztą całkiem sporo; ale spokojnienie, nie będziemy tego szerzej omawiać. No, może z małym wyjątkiem :).
Trudno byłoby przy okazji nie wspomnieć o najlepszej według mnie płycie naszego polskiego zespołu gotycko-rockowego, jakim jest Violet zespołu Closterkeller. Tytulowy utwór muzycznie i tekstowo powalił mnie na kolana ponad 20 lat temu i nadal identycznie go odbieram. Jest ponadczasowy po prostu.
Znajomość z pewnym chłopakiem - który potem został moim mężem - poszerzyła moje pole muzycznych fascynacji. Wreszcie przyszła pora na NAUKĘ słuchania. Camela i Jethro Tull, oraz najważniejszych płyt z dorobku Rush, Thin Lizzy, Rainbow, Saxon, Iron Maiden, Black Sabbath, Accept, Helloween (do tej pory bardzo lubię ten ostatni).
Czytający z pewnością zwrócili uwagę, na fakt, że napisałam wcześniej o nauce słuchania. Bo to akurat prawda, często aby dotrzeć do piękna dźwięków, trzeba tak jakby powalczyć z samym sobą, dać szansę nowej płycie słuchając jej drugi albo i trzeci raz. Wówczas przychodzi olśnienie, dopiero wtedy możemy należycie ocenić...i docenić.
Są takie płyty, do których trzeba "dojrzeć" - tak to właśnie odbieram. Dopiero w wieku  34 lat byłam gotowa  do odkrycia piękna poezji w muzyce z  płyty Fugazi (Marillion), czy też  Script for a Jester's Tear. To są po prostu dzieła sztuki - czego nigdy nie powiedziałabym o nich w 1993 roku.
Od bardzo dawna fascynuje mnie również tak zwany metal progresywny.
Mam taką dziwną przypadłość, że jeśli utwór zawróci mi w głowie, burzy mi spokój serca. Potrafię przeżywać to równie mocno, jak stan zakochania. Wiem,wiem daleko mi do normalności....
I oto zbliżam się już do końca mojej opowieści (niektórym pewnie ulżyło:-)).

Jeżeli udało mi się zainspirować kogoś do muzycznych poszukiwań, będzie to mój malutki, osobisty sukcesik. Świat muzyki potrafi sprawić, że człowiek na własne życzenie przenosi się w inny wymiar, tam, gdzie istnieją tylko emocje, fantazja i piękno...
Poniżej zamieszczam przykładowe utwory, ilustrujące przeróżne moje fascynacje na przełomie dwudziestu kilku lat. Dziękuję raz jeszcze Erracie za możliwość napisania tego postu, a także wszystkim Czytelnikom za poświęcenie mi czasu i uwagi.

MUZYKA,MOJA NIEKOŃCZĄCA SIĘ PODRÓŻ.....

1. Sztywny Pal Azji - Nie Gniewaj Się Na mnie 
 2. Kobranocka - Hipisówka 
 3. Proletaryat - Jak Ptak
 4. Wilki - Eli Lama Sabachtani
 5. Dżem - Uśmiech Śmierci
 6. Europe - Carrie
 7. Guns 'N Roses - Patience
 8. Extreme - More Than Wordds
 9. Queen - A Kind Of Magic
10. Faith No more - Midlife Crisis
11. Nirvana - Something In The Way
12. Alice In Chains - Would?
13. Metallica - One
14. Paradise Lost - Pity The Sadness
15. My Dying Bride - The Cry Of Mankind
16. Bathory - Twilight Of The Gods
17. Dead Can Dance - The Carnival Is Over
18. Bauhaus - She,s In Parties
19. Temple Of Love - Sisters Of Mercy
20. Closterkeller - Violette
21. Type 0 Negative - Love You To Death
22. The Gathering - Strange Machines
23. The Gathering - Confusion
24. Pink Floyd - Great Gig In The Sky
25. Roger Waters = David Gilmour - Comfortably Numb
27. Camel  - Lady Fantasy
29. Camel - Harbour Of Tears
30. Rush - Animate
31. Led Zeppelin - Whole Lotta Love
32. Free - All Right Now
33. Patti Smith - Because The Night
34. Simple Minds - Don't You
35. Dancing With Tears In My Eyes
36. Iron Maiden - Be Quick Or Be Dead
37. Dream Theater - Pull Me Under
38. Treshold - Innocent
39. After Forever - Energize Me
40. Epica - Cry Of The Moon
41. Opeth - Burden

Mogłabym tak bez końca.....

---------------

Ja natomiast nie - kark mnie już rozbolał od wklejania linków. Za to słuchać rzeczywiście mogłabym bez końca. Ależ się rozmarzyłam podczas redakcji tego posta. Ciekawe, ilu z Was identyfikuje się z muzycznymi fascynacjami Moni. Ja w przeważającym stopniu tak. Wiele z zaprezentowanych dzisiaj utworów znajdzie się w mojej empetrójce.