Warto coś na tę okoliczność palnąć

Właśnie mijają dwa lata. Tuż przed północą ostatniego dnia września poważyłam się na pierwszy wpis. Wypadałoby zatem dokonać zwyczajowego podsumowanka. Z czego też skwapliwie zamierzam skorzystać. Jak wielu już zauważyło, nastąpiła tutaj dłuższa przerwa "w nadawaniu".
A to sprawy pilne, nie cierpiące zwłoki, to znowu deprecha, jakże by inaczej.
Nie, wróć, wszystko nieprawda. Albo półprawda jeno. Przyczyny głównej szukać należy gdzie indziej.
Otóż zamilkłam na cały miesiąc, albowiem, jak to się mawia, biłam się z myślami.
Pisać, czy nie pisać - oto jest pytanie. Ciągle od nowa i bez odpowiedzi.
Jedno zdawało się być pewne - jeśli nie napiszę o tym, najprawdopodobniej nie napiszę już o niczym innym. Póki co, sprawa jeszcze jest otwarta.
Postanowiłam jednak - jako, że jubileusz - milczenie przerwać.
Potem kolejno ukażą się dwa posty. Pierwszy o sprawach zwanych ostatecznymi, drugi zaś będzie dotyczył  wzmiankowanej kwestii spornej. Wóz, albo przewóz. Nawet, jeśli część z Was wyklnie mnie ze swego grona. Jakiż bowiem sens ma zabieganie o sympatię ludzką, jeśli ta na fałszywych przesłankach oparta.

Teraz jednak będzie jubileuszowo.  Postaram się odnieść do tych paru ważkich dla mnie kwestii.
Czym dla mnie jest ten blog. Czy spełnił moje oczekiwania. Czy cokolwiek chciałabym zmienić.
Czy aby odpowiedni był ten czas inauguracji.
Otóż, nic a nic bym nie zmieniła. Z czego wnoszę, iż był to najodpowiedniejszy czas.
Gdybym bowiem rozpoczęła blogowanie wcześniej, z całą pewnością musiałabym modyfikować formułę. Podejrzewam nawet, że wielokrotnie. Czy to jest argument wytrzymujący krytykę?
Może i niekoniecznie - wszak mówi się, że ćwiczenie czyni mistrza.
Ja jednak nie działam w taki sposób. Nie piszę do szuflady. A może po prostu ćwiczę w myślach. 
Przyznaję, kiedy przeglądam Wasze archiwa, niektóre nawet sprzed kilku lat, miewam czasami załamkę, odczuwając coś na kształt zazdrości. Ja w tamtym czasie daleko byłam w polu - nie będąc w mocy, by stworzyć spójny całościowo blog.
Mój czas jest dopiero teraz. Ani wcześniej, ani później.
To idealny dla mnie czas, choć - obiektywnie biorąc - bardzo to późny czas.
Wielkiej trzeba pokory, by umieć to zaakceptować.

Jaki pożytek przyniosły mi te dwa lata?
Myślę, że chodzi tu o pewien rodzaj pokorą zaprawionej mądrości. Również o samowiedzę i rozeznanie reguł w świecie relacji międzyludzkich.
W tym miejscu niejeden przecież - bo i nawet koń - by się z tego uśmiał - że niby rychło w czas taka mądrość w moim wieku. Spokojnie, jak na wojnie, lepiej późno, niż później.
Zakładając, że mądrość to rzeczywista, nie zaś wydumana. (Lecz to akurat w jednakim stopniu wszystkich nas dotyczy.)
W czasie, gdy piszę, licznik wskazuje 89 439 wyświetleń i 5 470 komentarzy.
Czy to jest dużo, czy też raczej mało? Zależy, jakie przyjąć kryteria. Nie sposób tego oszacować w oderwaniu od kontekstu - na który składa się zarówno czas, jak miejsce. Ot, choćby i witryna internetowa, w której dany blog jest usytuowany. Blogi Onetowe bez wątpienia mają większą możliwość wypromowania się, niż te nasze, zaściankowe z lekka.
Mój wybór Bloggera był czystym przypadkiem, lecz - z dzisiejszego punktu widzenia - błogosławionym wręcz przypadkiem.
W tej chwili doskonale zdaję sobie sprawę, że nie będę blogerką popularną. Prawdopodobnie zawsze pozostanę "w niszy". Nie spełniam zresztą (i spełniać nie zamierzam) wiążących kryteriów "populizmu". Wszelako muszę to wyrazić jasno: nie dość, że ów stan rzeczy akceptuję, to wręcz sobie życzę, by tak pozostało. I dopiero w tym kontekście uznaję tę poczytność, którą osiągnęłam, za niemałą. Nie byłoby jej, oczywiście, bez Was. Jestem Wam, kochani, wielce za to wdzięczna.
Zauważyliście pewnie, jak znacząco kształt mojego blogu odbiega od tego wizerunku "gazety", ku któremu tak pilnie zdają się poniektórzy zdążać. Jest to w pełni zamierzony efekt - zarówno pod względem merytorycznym, jak i formalnym.
Ogromną satysfakcję czerpię z tej pozycji, którą w Waszym oglądzie zajmuję.
Choć nie ukrywam, że nie zawsze jest on z własnym moim oglądem zbieżny.
Swego czasu ktoś napisał o mnie, że poruszam ważkie i kontrowersyjne treści.
Być może do pewnego stopnia jest i tak. Choćby z uwagi na zgodność wyżej wymienionych z tym, co w życiu ważne również dla mnie. Lecz w żadnym razie nie zamierzam pełnić tutaj roli zbawcy świata, nie poczytuję sobie też za honor być mentorem blogosfery.
A już na pewno nie zamierzam produkować popularnych ostatnimi czasy "poradników", które wyrastają, jak  po deszczu grzyby. Takich, co to zdają się polegać na pobieżnej tylko prezentacji ogólnie znanych trendów i teorii. Choć na takowe zdaje się być (zwłaszcza w pewnych kręgach) wielkie zapotrzebowanie. Czego wyrazem są miliony wejść na Onetowe blogi prosperujące w taki właśnie sposób.

Bo u mnie to tylko prywata. I jeszcze prywatą pogania. W tym względzie zresztą nic się tu nie zmieni.

Zawsze najbardziej zaciekawia mnie konkretny człowiek. Najwyżej cenię sobie takie blogi, których autorzy mają niebanalną osobowość. Muszę w tym miejscu powiedzieć, że miałam wielkie szczęście poznać właśnie takich.
Na koniec zdradzę Wam, co stanowi dla mnie główne źródło satysfakcji. Otóż najbardziej mnie radują takie spostrzeżenia, które są adekwatne do kreowanego wizerunku mego blogu. Jedna z najnowszych komentatorek sprawiła mi ogromną radość, artykułując właśnie to, co jest mi tak szczególnie  drogie.