Przedświątecznie

Jeśliby ktoś zapytał, jak wyobrażam sobie idealne Święta i gdybym miała być całkowicie szczera, odpowiedziałabym bez wahania: żadne! Głównie z tej przyczyny, że mnie na takowe nie stać.
Cóż, punkt siedzenia konstytuuje nasz punkt widzenia.
Święta - między innymi, bo jeszcze Sylwester - to taki czas, gdy dokonuje się przewartościowań.
Jakie Święta (Sylwester) taki będzie cały rok - lubi mawiać moja mama.
Błąd. Jaki rok (życie) - takie i Święta.
Dlaczego tak bardzo nie lubię świąt? Chyba właśnie dlatego, że zasadniczo nie lubię swojego życia.
To właśnie wtedy wychodzi na jaw, jak bardzo różnię się od całej rzeszy bliźnich. Jak bardzo styl mojego życia odbiega od modelu przyjętego przez resztę populacji.
Czy chciałabym to zmienić? Tak. Nie. Nie wiem.
Czy i na ile chciałabym się zmienić? Jak daleko mogę się w tym zmienianiu posunąć, aby nie utracić tej "swojości", której winna jestem wierność? Czy też może nic jej nie jestem winna?
Gdy o Święta idzie, liczyć się powinna sama kwintesencja. Sprawa jest to bez wątpienia wielka.
Jeno sęk w tym, że ja już nie czuję bluesa. Całe to świąteczne zawracanie dupy głowy nudzi mnie rzetelnie.  Wszelako nie żyję w izolacji i nie bez znaczenia jest dla mnie to, co się gremialnie dzieje.
Zatem życzę sobie, bym umiała przeciwstawić się temu, z czym - tyleż biernie co niechętnie - godziłam się od lat. Ponosząc skutki własnej niefrasobliwości ...aż do następnych świąt.
W tym roku zero świętowania. Nie, bo nie i basta!
Oby starczyło mi siły. No i przede wszystkim odwagi.