Inka

Zmierzając w stronę Kościoła św Jana, gdzie miał się odbyć chrzest córeczki mojej siostrzenicy musiałam co i rusz przebijać się przez jakiś uliczny zator. Przejścia były częściowo zablokowane, ruch sterowany ręcznie przez policję. Bo oto wczoraj w naszym historycznym mieście odbyła się uroczystość szczególna. W asyście Głowy Państwa, przedstawicieli Sejmu, Senatu i Rządu, tudzież całego sztabu zaproszonych gości złożono do grobów szczątki dwojga spośród naszych Bohaterów Wyklętych. Danuty Siedzikówny - Inki oraz Feliksa Selmanowicza - Zagończyka.
W oczekiwaniu na ceremonię Chrztu gawędziliśmy sobie luźno o tym.
Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się, jak trzeba - napisała Inka w więziennym grypsie adresowanym do jej bliskich.
- Ale czy koniecznie trzeba było aż tak się zachowywać? - spytała trochę w powietrze moja mama.
Rozmawiała o tym rano z jedną z sióstr i obie doszły do wniosku, iż nie są przekonane, czy aby naprawdę warto było ponosić tak wielką ofiarę. Przecież to była bardzo młoda dziewczyna, mogłaby jeszcze i teraz dalej żyć...
- Teraz co najwyżej mogłaby być już starą, może nawet fajdającą w pieluchy, albo plotącą trzy po trzy kobietą - wypaliłam dosadnie, aczkolwiek wcale nie złośliwie. Na szczęście wszyscy posiadamy pokrewne poczucie humoru i nikt nawet specjalnie się nie obruszył. O ile bowiem niejednego z nas czeka na starość łóżko i pampersy, nie bez różnicy jest, czy dzieje się tak pod koniec spełnionego, owocnego życia, czy też takiego, w którym dominuje gorycz i porażka. Oraz towarzyszące im wyrzuty sumienia, których żadną miarą nie sposób zagłuszyć. Takie zaś prawdopodobnie byłoby życie Inki, gdyby jednak zadecydowała, że nie warto "zachowywać się, jak trzeba". Bądź też zwyczajnie, po ludzku nie wytrzymała - ot, choćby jak ci, przez których ona i Zagończyk trafili pod sąd.
To dzięki takim ludziom, jak Inka możemy cieszyć się naszą wolnością; również wolnością słowa, która paradoksalnie skutkuje teraz kwestionowaniem zasadności ofiar z ich własnego życia.
Zbyt wielu czuje się w prawie, aby perorować na ten temat. Zmienił nam się punkt widzenia, trudno już sobie nawet wyobrazić, by mogło zaistnieć coś takiego, za co by warto oddać własne życie.
Bo przecież mamy je tylko jedno. Po powrocie zamierzałam jeszcze omówić sprawę z Dziecięciem. (Jak bowiem nieraz już wzmiankowałam, najmędrszy to człek na tym świecie.)
Chciałam się tylko upewnić, ponieważ, jak trafnie przewidywałam, zdania nasze okazały się zbieżne.
- Rzecz w tym, że ludziom obce jest myślenie historyczne - mówi moje dziecię.
Tymczasem każde wydarzenie należy rozpatrywać w kontekście tych warunków, w jakich zaistniało pierwotnie. To  nie decyzja Inki była błędem, czy brawurą. Prawdziwą klęską były rządy tych, za sprawą których taka powinność zaistniała. Wszak właśnie ludzie, zdaniem których na utratę życia "zasłużyła", mają na rękach krew. 

Ciekawe, jaki mielibyśmy rzeczonej kwestii ogląd, gdyby chodziło o nasze własne dziecko.
To nie jest pytanie, bo nie odważyłabym się komukolwiek - nawet sobie samej - takowego zadać.