Wieczorna rozmowa przez telefon

Siostra: Ratunku, jakiś robal wpadł mi do mieszkania i obija się o sprzęty. Wielki, brązowy i do lampy leci.

Ja: To pewnie chrabąszcz, one lecą do światła i trudno się potem takowego pozbyć. Parę dni temu słyszałam, jak obijają się o szybę i padają na balkon. Jeden nawet wleciał przez okno i opaliwszy skrzydła runął w dół, nurkując chyba w mojej torbie. Na drugi dzień ostrożnie próbowałam wytrząsnąć go z niej na balkonie. I nic z tego - już go tam nie było. Wolałam nie dociekać zbytnio, gdzież się robal podział.

Siostra: O, ale mam farta, udało mi się, mam go!

Ja: Jak to ...masz? Chyba go nie zabiłaś?!

S: Oczywiście, że zabiłam; a niby co miałabym zrobić? Zamachnęłam się ręką i trafiłam. Kto by pomyślał, że to takie proste.

Ja: Ręką? Jak to ...ręką; nawet nie żartuj sobie.

S: Przecież nie gołą, tylko uzbrojoną w kapeć. Lecz chyba jeszcze żyje, bo zbiera się do dolotu. Muszę go łapać, żeby przypadkiem nie zdążył.

Ja: Nakryj go szklanką i wyrzuć przez okno.

S: Żartujesz; wrzucę go do wucetu i cześć.

Ja: Nieeeeeee!!! Może jakoś wypłosz go i szybko zamknij okno.

S: No wiesz, coś ty taka litościwa, nad robalem każesz mi się litować. Zresztą, dobra, zrobię to dla ciebie, niech już ci będzie.

Ja: Tu nie chodzi o litość, tylko o obrzydliwość. Nie mogłabym znieść myśli, że ktoś spuszcza takiego ogromnego robala w sedesie. Co innego, gdyby to był jakiś mały komar. Zresztą za nic w świecie nie dotknęłabym insekta - nawet po to, by go unieszkodliwić. Za bardzo się ich brzydzę, żeby bodaj patrzeć na nie. Wszystkie, które tylko staną na mojej drodze, łapię do szklanek, podkładam tekturkę i wyrzucam za okno. Tak, tak, wiem, że już po chwili mogę mieć je z powrotem, lecz tak już musi być, nic nie poradzę na to.

(Szklankę traktuję potem jakimś naprawdę mocnym środkiem odkażającym.)
I co Wy na to?
Ciekawi mnie, jak postępujecie w przypadku, gdy jakiś robal naruszy Wasze terytorium.