Czasami człowiek musi, inaczej się udusi

Na fali rozważań a'propos ocen i własnego zdania, przyszło mi na myśl zdarzenie następujące.
(Rzecz działa się wśród chórzystów, po koncercie dobroczynnym.)

Czyjegoś męża ktoś za ojca wziął. Niesłusznie, gdyż tylko pięć lat różnicy pomiędzy.
No, może tylko ta tusza zrobiła swoje.
Inny znów czyjąś żonę jak matkę potraktował. Tu może i troszkę mniej bezzasadnie, żona bowiem starsza o szesnaście. Da się wprawdzie szesnastoletnią matką zostać, lecz jakoś tak niefortunnie.
Potem, by już dopełnić miary, męża tej pani okrzyknięto gejem.
Słusznie, czy niesłusznie, któż to odgadnie. Sędzią nie podejmuję się być w tej sprawie.
Większość z tych chórzystów jest powyższej orientacji, zatem intuicja może ich nie mylić.
Zresztą, bycie gejem nie wyklucza (chociaż powinno!) opcji bycia mężem a nawet i ojcem.
W omawianym przypadku brak mi domniemania i tak niech zostanie.

Życie społeczne nieuchronnie implikuje kreowanie ocen. Zarówno tych wyartykułowanych, jak i niewerbalnych. Od tego nie da się w żaden sposób uciec.
Owszem, dobrze jest powściągnąć język i "nie kłapać bez potrzeby dziobem".
Jestem jednak świadoma, że czasem się nie da. Człek niekiedy musi, inaczej się udusi.

Teraz będzie o najważniejszym.
Bo nie w tym rzecz, by nie mieć zdania, lecz aby mieć właściwe.
Ten, kto wyraża treści dla mnie nieakceptowalne, w moich oczach pogrąża się definitywnie.
Ktoś, kogo tylko o takowe podejrzewam, ma jeszcze u mnie "kredyt zaufania".
Choćby i zachowawczy był, i dyplomatyczny, ja takie rzeczy między wierszami umiem czytać.
Bynajmniej nie dzięki intuicji, tylko na mocy zarejestrowanych, ważkich kwestii dotyczących, słów.