Okolicznościowe refleksje wybiórczo wyborcze

Miałam już nie poruszać kwestii wyborów. Wszechobecna w "tiwi" papka wywołuje u mnie mdłości.
Mainstream to, mainstream tamto.
Postanowieniu, póki co, jestem wierna, tytuł jednak pozostaje.
Głównie dlatego, że musi być chwytliwy.

Rok 2015 to rok znamienny.
Pięć lat od wyboru prezydenta. Ponieważ pięć lat od katastrofy smoleńskiej.
Dla mnie ten rok znamienny jest dodatkowo z innego jeszcze powodu.
Właśnie upływa pięć lat od śmierci mojego Ojca. I to o nim w znacznej mierze będzie ten post.

Porządkując swoje poetyckie archiwum trafiłam na słynny wiersz Herberta, Pan od przyrody.
Piękny, w moim odbiorze nostalgiczny wielce, wyzwala dziś we mnie tęsknotę za Tatą.
Wprawdzie nie tyle z uwagi na szczegóły, ile ze względu na wymowę.
Mój Ojciec był "panem od matematyki". Choć od przyrody troszkę jednak też.
Bardzo się troszczył o formowanie umysłów dzieci. Własnych czy cudzych - niemal bez różnicy.
Uważał to za wielką wartość.
Nie mógłby odmówić pożyczenia książki. Nieważne, jak cennej i z trudem zdobytej.
Traktował to w kategoriach obowiązku. Takiego społecznego, znaczy.
Bo książka to nie jakiś tam materialny przedmiot.
Książka to symbol i coś, czym trzeba się dzielić.
Zawsze spieszył z pomocą tam, gdzie trzeba było wytłumaczyć trudne domowe zadanie. Nie biorąc za to ani grosza. Wszak jeśli Bóg, czy Natura uposażyła cię wiedzą,winieneś to oddać z nawiązką.
Tak widział swój wkład w rozwój świata. By ten mógł stawać się nieco lepszy.

Dzielił się z nami wiedzą, opisywał najnowsze wynalazki, rozbudzał w nas zainteresowanie przyrodą i cywilizacją. Czytał nam książki, opowiadał o zamorskich podróżach, kształtował poprawność naszego języka.
Był wielkim piewcą przyrody, głęboko przekonany o jej sile napędowej i ostatecznej mądrości. Wielkość przyrody przypisywał działaniom Stwórcy. Będąc właściwie agnostykiem sprzeciwiał się prymatowi religii jako takiej.
Dziś, gdy od niespełna pięciu lat nie ma go już z nami, mam dojmujące odczucie, jakoby - zgodnie z tym, czego pragnął i w co wierzył - stał się cząstką przyrody.
Tym niemniej jako osoba zakorzeniona w religii żywię przekonanie, że jego duch nie przekształcił się w jakąś tylko formę energii, lecz zachował swój personalistyczny charakter.

Teraz, gdy powszechny dyktat pieniądza przybiera formę szczególnie agresywnej propagandy, "korpo" kolesie, którym słoma wychodzi z butów, czują się w prawie, by lekceważącym uśmieszkiem zbywać ludzi takich, jak on.  Ci zaś, którzy aktualnie są u żłoba, jednym pociągnięciem pióra przesądzają o losie tych, którym nawet nie dorównują poziomem wiedzy i erudycją.

Czy jakąś pociechą może być fakt, że każdy, kto go znał wspomina go z szacunkiem i z pogodną  twarzą?