Czy lubicie swoje własne imię?

Moje siostry mają na imię Basia i Grażyna. Mają też, jasna rzecz, imiona drugie, tyle że nikogo to specjalnie nie interesuje.
Ze mną sprawa jest zgoła inna, widać rodzice nie mogli w tym względzie do porozumienia dojść.
Mam na pierwsze Małgorzata - to z inicjatywy mamy, zaś na drugie Ewa - co bardziej przypadło do gustu tacie).
Lecz, dacie wiarę, że wśród przyjaciół wczesnego dzieciństwa, a nawet w rodzinie dalszej nikt nawet się nie domyśla, jakie jest moje pierwsze, bądź co bądź urzędowe, imię. Dla nich byłam i jestem Ewą.
Ku mojemu utrapieniu, bowiem imienia tego nie znosiłam od dziecka serdecznie. Uważałam, że jest nieładne, za krótkie i ogólnie biorąc odpowiednie raczej dla psa.
Zdaję sobie sprawę, iż wielu z Was będzie mieć przeciwne zdanie i szanuję to. Co nie oznacza, że się nie poważę tu na wyrażenie swego. (To właśnie jest ten moment, kiedy powiem - to mój blog.) Wiem, wiem, że o gustach się nie dyskutuje. Dlatego też i nie dyskutuję, jeno tak prosto z mostu walę.

Kiedy po kilkunastoletnim odstępie urodził się nasz brat, mama już miała gotową koncepcję imienniczą. Postanowiła nazwać go Tomasz Łukasz. Na cześć Tomasza z Akwinu i Łukasza ewangelisty. Nieważne, że trochę do rymu. Puszczając mimo uszu nieśmiałe mężowskie protesty wysłała go do urzędu z odpowiednimi dyspozycjami. (W naszej rodzinie to mama zawsze grała pierwsze skrzypce.) Jakież było powszechne zdziwienie, kiedy po powrocie taty okazało się, że ...jednak odważył się przeprowadzić swoją wolę. Brat otrzymał imiona Lech Tomasz. Pierwsze z nich nosił bowiem starszy brat ojca, który zginął w Sztutthofie i którego pamięć tata chciał w ten sposób uczcić.
Cóż było począć, co się stało to się nie odstanie. Po spektakularnym spoliczkowaniu męża (należało mu się, należało) nie było innego wyjścia, jak tylko przejść nad tym do porządku. Czyli zgodnie z obowiązującym w rodzinie zwyczajem abstrahować od imienia pierwszego, używając wyłącznie drugiego. W mistyfikacji owej wziął ochoczo udział również i nasz tata, wszak już wystarczyło mu, że przeforsował swoje. Zatem od teraz braciszek był przez wszystkich nazywany tylko i wyłącznie Tomciem.
Trwało to aż do czasu, kiedy to trzeba było zapisać dziecko do szkoły. Teraz już mama, pomna niefortunnej sytuacji ze mną, podjęła męską decyzję. Zarządziła symboliczne staropolskie postrzyżyny, w następstwie których bratu przywrócono jego pierwsze, oficjalne, imię. Niełatwo, oj niełatwo nam przyszło tak od razu się przestawić, czas jednak robi swoje i dziś już mało kto pamięta "Tomcia". Chyba już tylko dawni koledzy przedszkolni, z którymi urwał się kontakt.

Czy podoba mi się moje imię, Małgorzata? Owszem, podoba (chociaż jeśli mam być szczera, wolałabym Magdalenę). Wprawdzie szkoda, że tak bardzo "popularne", lecz przynajmniej nie jest obarczone pokoleniowym piętnem. No dobra, nie będę się czepiać, mogło być o wiele gorzej.
Pewien szkolny kolega syna stwierdził, że "zabiłby starych" gdyby mu nadali takie imię, jakie nosi on. Czyli Jerzy. To się niestety zdarza (nie zabijanie, tylko urzędowe zmiany). Dlatego fajnie by było móc samemu wybrać. Coś jak za Piasta, najpierw dziecięce, a dopiero potem docelowe.