Aniela

Starsza pani już od jakiegoś czasu czuje pewien niepokój. Czy aby to wszystko uda się jakoś ogarnąć.
- Wszystkich Świętych za pasem, a tu jeszcze nic nie ustalone - wita nieco nerwowo od progu opiekującą się nią córkę.
- Ależ mamusiu, nic się nie martw, daj mi tylko chwilkę. Powykładam zakupy i przyjdę z notesem - wspólnie ustalimy, co i jak.
- No dobrze, tylko szybko, bo się denerwuję, czy na wszystko nam wystarczy. I tak się zastanawiam, od kogo możemy pożyczyć, gdyby jednak nam nie wystarczyło. Bo to i kwiaty na dwa groby (50 złotych starczy?), znicze (to w Biedronce), no i najważniejsze - wypominki. Księża Sercanie, Sanktuarium w Skępe, Werbiści z Pieniężna - zaczyna wyliczać na jednym oddechu.
- Może od Providenta - rzuca sarkastycznie córka. - Mamo, od nikogo nie potrzebujemy pożyczać, dosyć mamy własnych. No, może tylko rzeczywiście nie stać nas na "futrowanie" Rydzyka.
To oczywiste, że absurdem byłoby zadłużanie się w takim celu - mówi powoli i wyraźnie, nieświadomie lekko podnosząc głos. Po czym się natychmiast mityguje - wszak po udarze matka nie straciła słuchu, to tylko RM nad łóżkiem sączy jej non-stop swój własny przekaz.
- O, tutaj mam przygotowane formularze, trzeba będzie porobić przelewy.
- Lecz wiesz, że za każdy przelew trzeba płacić ekstra - rzuca od niechcenia córka. Może zatem lepiej posłać w jedno, czy dwa miejsca, ale za to większe sumy?
- Tak, tak, wiem, że to kosztuje, ale trzeba wysłać wszystkim, oni odprawiają msze przez cały miesiąc a niektórzy nawet i przez cały rok.
- Skoro tak, to w porządku, chciałam tylko się upewnić.
Wysłać "wszystkim", czyli takim, którzy się zgłosili - przysyłając koperty z przekazem. I tak mamy szczęście, że jest ich tylko pięciu, bo gdyby na ten przykład było ich z piętnastu, mogłoby już nie wystarczyć środków. (Takie myśli pośpiesznie przechodzą przez głowę córce.)
Uporządkowawszy sobie wszystko, kalkuluje, że "ogarnie". Jeszcze tylko dwa kościoły - parafialny i Dominikanów - ale to już nie przekazy, lecz osobiście, w zakrystii.
- Będzie ok, damy radę - uspokaja matkę.
Potem wypisuje imiona zmarłych, porządkuje przekazy, rozkłada pieniądze do przegródek, a następnie idzie do banku zrobić przelewy. Wkłada do kopert dowody wpłat wraz z wypisanymi imionami, nakleja znaczki i do skrzynki wrzuca. Uff, załatwione, mówi do siebie w duchu. Jutro w Biedronce kupię znicze i wkłady, kwiaty może już w sobotę - córeczka zawiezie mnie samochodem. Mąż siostry ofiarował się w tym roku porządkować groby; wszak cały dzień będąc u matki, nawet nie miałaby kiedy tego zrobić.

Następnego dnia poszukując jakiegoś dokumentu córka zauważa skromnie wciśnięte za serwetnik jeszcze trzy wypełnione przekazy. Jeden dla Karmelitanek z Ełku, i dwa dla Radia Maryja - jeden na 20 i drugi na ...100 złotych. Tego było już za wiele, miarka się przebrała.
- Mamo, nie tylko nie musisz ale wręcz nie powinnaś dawać pieniędzy z tego jedynie powodu, że ktoś nalega. Innymi słowy - mówiąc bez ogródek - jest natrętny. W taki sposób cała twoja emerytura odejdzie w siną dal - nie wytrzymuje córka. 
- No tak, pamiętam, jak ksiądz Marek na kolędzie złościł się na ojca Tadeusza, że ten robi pranie mózgu staruszkom. Biedaczki chodzą w zasikanych pampersach, a każdy grosz ładują do jego kieszeni - śmieje się matka.
Nie zatraciła bowiem poczucia humoru, mimo, że udar trochę jej pomieszał szyki.
Wieczorem córka opowiada o tym swojej siostrze. Postanawia, że jeszcze tylko pośle ten ostatni przekaz do Karmelitanek. No i może mniejszą sumę do RM, ale to już na pewno nie w listopadzie - to żadne wypominki nie są. Co się zaś tyczy złotych stu - nie ma takiej opcji. Po moim trupie - mówi - Rydzyk niech się goni.