Nie jest się prorokiem we własnym kraju?

Przy okazji zabawy u Panterki (już ona to potrafi nam wyzwania rzucać) poczułam się zobligowana do podróży w przeszłość. Ania poprosiła nas, byśmy udostępniły jej swoje "nastoletnie" zdjęcia.  
Wcale jej się nie dziwię, bowiem wkleiła takie, że (jak to mawiała Maria Czubaszek), aż przykro na nie patrzeć. Wysyłając własną fotkę miałam w głowie tę-że myśl. Gdzie mi tam bowiem do jej piękności było. Za to teraz refleksje chodzą mi po głowie zgoła insze.
Nie, nie w kwestii mej urody - nic się bowiem w mym odbiorze nie zmieniło i w rzeczonej sprawie nadal mam realistyczny ogląd. Chodzi raczej o ocenę opisową mego młodzieńczego lica.
Ponoć taka głębia bije z mojej twarzy, co to jest zwiastunem tej inteligencji którą się odznaczam teraz. Jak to mawiają, "już od młodości się zapowiadała na ..."
No właśnie, na co mianowicie? Tu nastąpiły ochy i achy na temat skromnej osoby mej.
Ja natomiast przywołałam sobie siebie z czasów tego zdjęcia. I niewesołe, oj niewesołe są to wspomnienia... 
Co mogę dziś powiedzieć o dziewczynie na tej fotografii i do jakiego stopnia z nią się identyfikuję?

Jest pewien smutek, mroczność, lubowanie się ucieczką w introwersję. Jest zagubienie i, o dziwo, wręcz samotność mimo licznej obecności "bliskich". Również i tych bez cudzysłowu bliskich.
Bo ja nie byłam wcale mądra wtedy. Czy dziś nią jestem?
O, dzisiaj to ja jestem jak ten szczwany lis. I już nie ze mną te numery, co to je można było robić kiedyś. Nie mnie oceniać - jestem mądra, czy nie jestem. Bywa z tym różnie, lecz przecież nie zamierzam się tu afiszować fałszywą skromnością. Przyznaję, mam świadomość tego, w czym naprawdę jestem dobra, chociaż niekiedy czuję się tak głupia jak z tej lewej nogi but.
Moi kochani, nawet nie wiecie, ile znaczą dla mnie Wasze miłe słowa. Jestem wręcz zakłopotana - tak jakoś zdają mi się być na wyrost. Zatem niech będą punktem wyjścia do dalszej pracy. 
Swoją drogą, zabawne, jak trudno "we własnym kraju być prorokiem". Bo gdyby tak się zastanowić, jak pod tym kątem widzi mnie rodzina, to chyba nie byłoby tak różowo.
Najpewniej widzą we mnie "oryginała" i odludka, trochę może i nieudacznika.
Ja w każdym razie nie zamierzam z tym polemizować.