Trzy lata

Miał być specjalny, okolicznościowy post na 30 września. Potem już posta być nie miało, zaś ostatecznie  jednak miał. Wyszło jak wyszło, czyli tak jak zawsze. Innymi słowy, troszkę post factum.
Niemoc dopada mnie cyklicznie i paraliżuje wszystkie moje, już z natury anemiczne, chęci. Sprawia, że dosłownie kiszę się we własnym sosie. Czy tak zawsze musi być? Wierzę gorąco, że nie musi i nie będzie. Kropka.
Trzy lata to szmat czasu, wziąwszy pod uwagę ogrom doświadczenia. Ogólnie biorąc, wielka frajda, chociaż bywało też niewesoło.
Podobnie, jak wielu z Was miałam blogowe wzloty i upadki. Pytania o sens ogólnie i sens pisania w takim kształcie, w jakim sobie założyłam. Teraz nie pytam już o nic, niech czyni swą powinność nieuchronna inercja.
Cóż to chciałabym napisać po tych trzech owocnych latach?
Po namyśle uznałam, że tym razem już nie będzie statystyki. Będzie za to co insze. Chcę Was uhonorować w sposób szczególny.
Niektórzy są mi wyjątkowo bliscy, innymi słowy zawsze mogę na nich (w kwestii odzewu) liczyć. Pozwólcie, że wymienię najpierw tych zaprzyjaźnionych. Są to: Panterka, Rybcia, Lidia, Ystin, Czarny Pieprz. A zaraz potem (z tego powodu "potem", że dzieli nas niewielki dystans): Ania M., Agaja, Emka, Dosia, Klarka, Pandemonia, Elka, Agnieszka Laviolette, Magda Spokostanka, Loona. Następnie: Graszka, Maks, Adam Madulski, Antoni Relski, Dorotea, Gaja, Izaraj R., Gosianka Wrocławianka, Iwona A., Iw-nowa, Miśka Grzegrzółka, Stardust, Emilia, Agata, Margerytka, Magda, Agnieszka, Repowoman, Pollyanna, Ewa Viosna, Lech. To nie są wszyscy - nie wymieniłam tych, którzy nie pojawiają się tutaj od dawna. Jest natomiast ktoś, kogo muszę wyróżnić w sposób szczególny, w moim bowiem "przeczuciu" najbliższy mi jest mentalnie. To Anna prowadząca blog Spod oka.
Z niektórymi natomiast jakoś się nie polubiliśmy, chyba nie było nam po drodze. Tak bywa, choćby na tej zasadzie, że Errata nie pomidorowa, to i nie każdy ją lubić musi.
Podobnie, jak niektórych z Was, mnie też niepokoiło pytanie o formułę wypowiedzi.
Czy pisać tak, jakbym tylko dla siebie? Czy też obowiązuje mnie konwencja. I czy oznacza to, że mam związane ręce. Czy muszę i powinnam liczyć się ze zdaniem innych? I muszę, i powinnam.
Ci "inni" bowiem oznaczają ...Was. A przecież z Wami chcę się liczyć i chcę Was szanować.
Nie lubię być nieproszonym gościem, toteż nikogo na siłę nie uświadamiam, co na każdy temat sądzę.
(W rozsądnych granicach, zgodnie z zasadą nic nie powiem, ale cicho też nie będę.)
Dlatego wciąż się uczę, by tak pisać, żeby wilk był syty, a i owca w jakiś sposób się ostała.
I wcale nie jest to konformizm. Raczej szacunek i empatia, nieustająca chęć rozwoju i poszerzanie własnych horyzontów.
Obserwuję nieco ponad 150 blogów. Jedne dlatego, że są interesujące. Nie, wróć, wszystkie są interesujące, tylko niekoniecznie z tych samych powodów. Niektóre czytam ponieważ lubię ich autorów, toteż ciekawi mnie ich życie. Inne dlatego, że są po mistrzowsku napisane. Jeszcze inne dla śniadaniowego brukowca. Albo też dlatego, że mnie po prostu...wkurzają. (Tak, tak, to nic zdrożnego, każdy ma prawo do swojej dawki adrenaliny.) Ponadto przebywanie w blogosferze pozwala mi zdobywać wiedzę o prawdziwym życiu. Ogromnie sobie cenię możliwość kontaktu i wymiany myśli z tymi, których tu poznałam. Choć czasem mam wrażenie, jakbym się znajdowała między młotem albo włożyła nos pomiędzy drzwi. Jak tu uzgodnić własne stanowisko z punktem widzenia tak diametralnie się różniących światopoglądowo ludzi. Jakoś nam się udaje, lecz ciągle mam intencję, aby się udawało pełniej. Wszak właśnie całe to bogactwo charakterów i osobowości powinno składać się na piękno relacji międzyludzkich.
Czy wśród blogerów znajdują się osoby, które podziwiam w takim sensie, że stanowią dla mnie wzór, że im "zazdroszczę"? Co prawda w kwesiach merytorycznych podziwiam niejednego z Was, jednak najwyższą kategorię stanowi dla mnie forma.
Toteż wyróżnić muszę Katahrezę oraz Pandemonię. (Od wypowiedzi ściśle poetyckich chwilowo abstrahuję; tę kategorię omawiać będę innym razem.)
Za to gdy o dowcip idzie, niezrównanym mistrzem jest mi Czarny Pieprz - alias Wieprz.
Bo z tym poczuciem humoru, jak się temu przyjrzeć, to jest tak, że najwięksi komicy są prywatnie ...smutasami. Sama do takowych się zaliczam i poczucie humoru mam z gatunku tych wisielczych.
A zatem nie dziwota, że tak podziwiam Wieprza, którego niemal każdy post dosłownie wbija mnie w siedzenie. Wierzcie mi, nie jest łatwo brnąć w meandry obscenicznego nierzadko dowcipu, ani razu nie otarłszy się o kicz, a na dobitkę cały czas trzymając się meritum. Inteligentny dowcip serwować na wesoło,  zachowując odpowiedni poziom - trudna sztuka. Gorzka ironia - wiem to z własnego doświadczenia - przychodzi człowiekowi znacznie łatwiej. (Pewnie mam ją we krwi.)
  
Na koniec wreszcie chcę poprosić o wyrozumiałość - nie jestem w stanie już udzielać się tak intensywnie, jak było do tej pory. Ostatnio jest mnie tu niewiele - w obliczu obowiązków, które nieproszone spadły na mnie teraz. Co nie oznacza, iż nie uczestniczę, gdyż regularnie Was odwiedzam i nie zapominam. Bo wprawdzie, owszem, padały w myślach pytania o sens, lecz ostatecznie zwyciężył mus. I nawet gdybym miała nie napisać więcej nic, to nie ma takiej opcji, bym zniknęła z Waszych orbit. Dobrze mi tutaj. Jednak nie zawsze mogę skomentować każdy post, gdyż brak dostępu i te sprawy. Być może moja obecność przybierze nieco inną formę, niewykluczone, że i miejsce również. Chcę teraz bardzo podziękować wszystkim Czytelnikom tudzież Sympatykom za wszystkie urocze chwile, które złożyły się na te trzy minione lata. Rzecz jasna mam na myśli nawet tych Anonimowych. Może się, moi mili - w celach zapoznawczych - ujawnicie? Pliiiiiizzzzz.