Norge

- To co, piesku, chcesz iść do nieba? Zlustrowawszy pełnym współczucia, a jednocześnie bystrym i fachowym wzrokiem przyprowadzone do lecznicy zwierzę, spytał weterynarz. A trzeba wiedzieć, że jest to wybitny specjalista, lekarz doświadczony, bez reszty oddany czworonożnym swym pacjentom. Byłoby wprost niepodobieństwem, żeby pochopnie podjął decyzję. Zwłaszcza tę ostateczną.

Opiekunowie Norgutka - bo tym zdrobnieniem przywykliśmy go nazywać - przywieźli go tutaj na zastrzyki. Dwunastoletni piesek, a właściwie pies, gdyż rozmiary miał imponujące, od pewnego czasu niedomagał na wątrobę. Zmieniono mu karmę na specjalistyczną, włączono antybiotyk tudzież poddano całej serii zabiegów. Mimo to od pewnego czasu przestał kontrolować załatwianie potrzeb, zwłaszcza, że miał trudności z poruszaniem się, a co za tym idzie, nie był w stanie wejść ni zejść z drugiego piętra.

- Panie doktorze, wpadłyśmy z córką na taki pomysł: położymy mu w korytarzu linoleum, żeby mógł się tam wypróżniać, my zaś niezwłocznie będziemy po nim sprzątać.
- Proszę pani, w życiu każdego pieska dwie sprawy są najważniejsze: siku i kupa. Siku i kupa, że się tak dosadnie wyrażę. Kropka. Inaczej cały dom byłby zainfekowany, a to nikomu na dobre by nie wyszło. Żadne zastrzyki nie mają już tutaj sensu.
- Ale przez telefon mówił pan...
- To była taka przybliżona, niewiążąca diagnoza, oparta na prognozach z ubiegłego miesiąca.
- Czyli nie ma już dla Norgutka ratunku?
- Cóż, przykro mi...

Nie było już odwrotu i nasz Norgutek przeniósł się za Tęczowy Most.
Miał tylko 12 lat i zawsze gdzieś w głowie będzie kołatać myśl, że to jeszcze za wcześnie. Żal i wyrzuty sumienia (bo dlaczego akurat teraz, dzisiaj, a nie na przykład za tydzień) będą towarzyszyć domownikom długo. Wszak pies, który od wielu dni nie chciał już wychodzić z domu, tego akurat dnia zerwał się ochoczo z posłania i ruszył w ostatnią podróż. Może coś przeczuwał...

To był przepiękny i absolutnie wyjątkowy pies. Płowy mieszaniec labradora i owczarka niemieckiego.
Duży Beżowy Pies, jak nazywali go sąsiedzi. Gdy jego pan celebrował z nim spacery, zwierzę budziło powszechny podziw - tak piękną i szlachetną miało fizjonomię.
Niestety, jego nadmierna pobudliwość ruchowa skutecznie uniemożliwiała mi zrobienie jakiegokolwiek adekwatnego zdjęcia. Poza tym był, zdaje się, niefotogeniczny, dlatego żadne z nich nie oddaje rzeczywistej jego urody.

Tuż przed odejściem

Lecz tak poza tym, sporo było z nim kłopotów.
Już od szczeniaka całe dnie spędzał na poszukiwaniu własnego ogona, który ssał namiętnie i używał miast kropidła. Pewnego razu nawet odgryzł sobie kawałek, w wyniku czego szlachetny ów organ uległ paskudnej infekcji. Pan doktor musiał mu go skrócić do takiej długości, aby już nie mógł zębami ogonka dosięgnąć. Potem psi behawiorysta zdiagnozował u niego chorobę sierocą. Przyczyny takowej musiały mieć źródło w dzieciństwie, został on bowiem wzięty od bliżej nieznanych nam ludzi.
Lekarz zlecił również zabieg kastracji, po którym rzeczywiście Norguś znacznie się uspokoił, wyciszył i ...zaczął przybierać na wadze. Trzeba było wdrożyć odpowiednią dietę, w wyniku której na szczęście waga wróciła do normy, a i sierść zrobiła się błyszcząca.
W ciągu ostatnich dwóch lat uwzięły się na niego wszelkie choróbska. Spośród których zwyrodnienie stawów biodrowych zdawało się być największą niedomogą. Stąd właśnie seria kosztownych zastrzyków, z którymi wiązano realną nadzieję na przywrócenie sprawności. Wszak nie był to jeszcze tak stary pies, by już spisywać go na straty, godząc się z kalectwem. O ile sobie przypominam, miał jeszcze zabieg operacyjny usunięcia prostaty.

Norguś był wyjątkowym ulubieńcem mojego dziecięcia; piesek był mu powierzany w szczególnych okolicznościach - kiedy to na przykład wszyscy jego opiekunowie musieli pilnie wyjść na wiele godzin. Zwierzę nie było bowiem w stanie pozostawać w domu samo. Cały budynek był w takich razach wprost na nogi postawiony jego wyciem i szczekaniem. Jedna z sąsiadek zagroziła wręcz policją.
Pamiętam również i taką sytuację. Pozostawiony w domu Norgutek doszczętnie zdemolował mieszkanie. Pościel na łóżkach była pobrudzona, lodówka otwarta i wybebeszona, a masło wyjedzone do papieru. A nawet, o dziwo, jakimś cudem zdołał otworzyć piekarnik, zdjąć z rożna kurczaka i objeść go skrzętnie aż do gołych kości. Wprost nie mogliśmy wyjść z podziwu, jakim sposobem ten młody pies mógł takiego wyczynu dokonać. Musiał być bardzo mądry ...i niemądry zarazem.

Nie ma drugiego takiego i nigdy już nie będzie.

A jednak życie biegnie dalej i oto wszyscy zatęsknili za kolejnym pieskiem. Wszak w tej rodzinie (mówię o rodzinie męża mojej siostry) pies towarzyszył dzieciom od zawsze.
Nietrudno było się domyślić, iż wybór padnie na zwierzę ze schroniska. Niech tym sposobem choć jedno psie życie stanie się szczęśliwsze. Tym razem uzgodniono, że ma być to piesek małych gabarytów. Na pewno niełatwo będzie się przestawić (zawsze podobały się nam raczej spore psy), jednak względy praktyczne przeważyły. Pan domu jest po zawale i w razie choroby nie byłby już w stanie taszczyć po schodach tak dużego zwierza.

Po kilku pracowitych tygodniach, wypełnionych odwiedzinami w schronisku, spacerami i wzajemnej adaptacji decyzja nareszcie została sfinalizowana i oto Maniek jest już w swoim nowym domku.
Następnym razem wrzucę lepsze fotki, bo prawdę powiedziawszy nie miałam jeszcze okazji osobiście poznać pieska.

Maniek w schronisku

Zapoznawczy spacerek

Już w domku, z nowym przyjacielem

Z ostatniej chwili: siostra mówi mi przez telefon, że Maniuś jest cudowny, słodziutki i przylepny. Więcej o pieseczku napiszę już wkrótce.