Wołyń - czy było warto

Otóż warto. Aczkolwiek, nie ukrywam, w jakiś sposób film nas jednak rozczarował.
Nas, czyli mnie i moją siostrę, bowiem druga siostra tudzież kuzyn odżegnali się od pójścia nań.
Dla kogoś w pewnym sensie już uprzedzonego o tych wszystkich okropieństwach, jakie na ekranie go czekają, można by właściwie rzec, iż nie były takie straszne. To znaczy, były, chcę tylko powiedzieć, że nie miały już tej mocy zaskoczenia.
Ogólnie biorąc, dla mnie Wołyń - jak na film o tak wielkim ciężarze gatunkowym - prezentuje większość wad obrazu fabularnego przy jednoczesnym braku zalet dokumentu. Trudno mi było utożsamić się z którymkolwiek z bohaterów, tak mało pogłębione są ich sylwetki, tak płaskie portrety psychologiczne. Miałam chwilami wrażenie, jakbym oglądała tę rzecz spoza szyby. (I cóż stąd, że tak de facto było, widz powinien mieć wrażenie, iż znajduje się pośrodku zajść.) Poza tym przeszkadzały mi, i to nawet bardzo, wszystkie te przeskakujące kadry. Innymi słowy, nikt nic nie wie, chociaż to bynajmniej nie jest czeski film. Cóż, nawet, jeśli to było zamierzone, to i tak z pozycji widza uznaję skutek za chybiony. Za to gdy idzie o scenografię - na którą się składają między innymi takie elementy jak charakteryzacja i efekty specjalne - według mnie prawdziwa bomba. Wszystkie te niemal na oczach widza wypruwane flaki, odcinane głowy, ręce, nogi. Chylę czoła, szacunek wielki.
Ręka, noga, mózg na ścianie. I mucha na goownie.

Dla mnie swego rodzaju probierzem, czy rozrywka wartościowa jest bądź miałka, bywa to, czy następnego ranka budzę się z projekcją tegoż. W tym zaś przypadku obudziłam się niejeden raz.
Zatem było warto.