Obudziło mnie kląskanie makolągwy. Finka z kominka 5

Obudziło mnie kląskanie makolągwy. Głowy jednak bym nie dał, czy tak w istocie było.
Bo zaraz potem dały się słyszeć przeciągłe, fletowe tryle. Te zaś makolągwom są właściwe bardziej. 
Jako, że dzisiaj mam wolne, w nagłym porywie wsiadłem do samochodu i pojechałem na ryby.
Chciałem nasycić zmysły spokojem i ciszą nieuczęszczanego miejsca nad jeziorem.
Wczorajsze dwanaście godzin za kółkiem zrobiły swoje, ani się spostrzegłem, jak zmorzył mnie sen. Ten sam, z którego wyrwało mnie tytułowe kląskanie makolągwy.
W którym to śnie widziałem wciąż tę kobietę.
I choć niewiele pożytku odniosłem z przywiezionej wędki, to wprost bezcenną mi była możliwość pobycia z naturą. Mało już pozostało tych urokliwych miejsc, w które nie zapuszcza się nikt niepożądany.
Nikt, oprócz tej, którą mój sen zatrzymał w kadrze.
Wczorajsze święto nie było dla mnie dniem wolnym. Miałem dzienną zmianę na dość trudnej linii.
Jestem, jak się pewnie domyślacie, kierowcą miejskiego autobusu.
I w samym centrum, gdy już miałem ruszać, dobiegła do przednich drzwi jakaś zdyszana kobieta. Zupełnie tak, jakby mój autobus stanowił dla niej ostatnią szansę. Choć w pewnym sensie tak właśnie było, bo w dzień świąteczny autobusy na tej trasie kursują co godzinę.
Zajęła przednie siedzenie, ja zaś w wewnętrznym lusterku mogłem patrzeć w jej oczy.
Ciemne, przepastne, osadzone w głębi, choć może zdawało się tak jedynie za sprawą światła.
Ilekroć zatrzymywałem się na przystanku, znajdowałem konieczność, by spotykać jej wzrok.
Zresztą, czy to z pewnością wiadomo, że patrzy ktoś, bądź nie patrzy, kiedy go w lustrze widzimy...
W to chciałem wierzyć, tym wyobraźnię karmić, przebywać w tej zatrzymanej chwili.
Tutaj i teraz; nie troszcząc się, czy wkrótce minie.
Trochę to jednak potrwało, by wreszcie nieodwołalnie i prozaicznie się skończyć.
Kobieta znalazła się tuż przy mnie, oddzielona ścianką kabiny, odwrócona plecami, gotowa do wyjścia. Nic już nie mogło tego faktu odmienić. Lecz mnie się wydało, jakby zrobiła przez ramię niewielki półobrót. Na znak, że nasza więź nie zaistniała wyłącznie w mojej wyobraźni.
Cóż było robić, nijak nie mogłem zawołać, ani też za nią zbytnio się wychylić. Zdążyłem tylko zauważyć, że w ręku miała torebkę ze świątecznym prezentem. Prawdopodobnie szła z wizytą, na powrót wszak było za wcześnie.
Może chciała odwiedzić rodziców, kogoś z rodzeństwa, albo też dziecko, które opuściło dom. 
Ubrana w krótki, rozkloszowany płaszczyk, poruszała się z gracją, wdzięcznie powiewając długimi, prostymi, ciemnoblond włosami, sięgającymi do połowy pleców.
Nieubłaganie oddalała się z pola mojego widzenia. Ot, już po wszystkim.
Lecz nie do końca. Bo mimo, iż straciłem ją z oczu, paradoksalnie miałem ją już na stałe.
Gdzieś ulotniła się obawa, że zaraz odejdzie, od teraz wiedziałem, że stanie się podmiotem mojej pamięci.
Nie chcę uderzać w podniosły ton, bądź słów patetycznych przyzywać.
Bo rzecz nie w tym, by zmysły karmić ułudą, nieistniejące kreując obrazy.
Wciąż ktoś przychodzi, potem odchodzi z naszego pola widzenia. Nie ma sposobu, by go zatrzymać.
Jaka jest szansa, że tę kobietę spotkam ponownie. A jeśli nawet, to niby co w takiej sytuacji zrobię.
Drugie spotkanie ma już uprawniać do zagajenia, podczas gdy pierwsze jeszcze absolutnie nie?
Zresztą, tłok w autobusie skutecznie może od siebie nas izolować.
Zatem rozsądniej za pewnik przyjąć, że się epizod już nie powtórzy.
Nie darmo miast makolągwy trylu - słyszałem jeno kląskanie.
Jednak zawsze już będę w duszy miał przepastną głębię, która w sobie mieści ten obszar nadziei.
Stąd czerpać chcę pewność, że nie przeoczę tej szansy, co ją otrzymam ponownie.


Powyższy tekst bierze udział w piątej edycji konkursu Finka z kominka. 
A zatem, jak zwykle, w swoim czasie poproszę Was o głosy.