Suplement do poprzedniego posta

W niedzielę odczytałam swój wpis na forum czterech spokrewnionych osób.
Obecne były: siostra, dwie siostrzenice i dziewięcioletnia córka jednej z nich.
I choć nadal uważam swoją wypowiedź za kompletną, czuję się w obowiązku temat rozwinąć.
- Ciociu, uważasz, że niepełnosprawne osoby powinny się wstydliwie przed ludźmi ukrywać - spytała mnie dziewięciolatka.
Jak mądre mamy teraz dzieci, przebiegło mi przez głowę.
W czasach, gdy ja byłam mała, uczono nas, byśmy mijając niepełnosprawną osobę pod żadnym pozorem nie patrzyli na nią.
I był w tym jakiś sens, zwłaszcza w obliczu nie tak dawnych "cyrkowych" konotacji.
Każda rzecz ma określone konsekwencje. Jeżeli bowiem swego czasu ludzi zdeformowanych wystawiano w cyrku, to naturalne, że postępem jawi się ich "niewidzialność".
Która z kolei implikować musi potrzebę zmian w myśleniu.
Każdy system, kiedy "pada", rozbija się na elementy. Które następnie integrują się - na wyższym już poziomie.
I tak w kółko ...a raczej spiralnie.
Czy można etapy te przekraczać? Można, pod warunkiem przezwyciężenia bezwładu myślenia. Wysublimowania na wyższy etap. Takie jest zadanie.
Nie wolno zapominać o pryncypiach. Nie wolno ich tracić z oczu.
One muszą wyznaczać kierunek. (Kochaj i rób co chcesz).
Jeśli kierować będzie nami autentyczna troska, jeśli będziemy kochać ludzi w sposób podmiotowy, nikt już nie będzie musiał zwracać na siebie uwagi produkując intymne szczegóły na billboardach.
I żeby było jasne, nie razi mnie widok osób starych, okaleczonych, czy też niesprawnych intelektualnie. Oni są częścią tego społeczeństwa. Ważną i równouprawnioną.
Razi mnie, i to razi bardzo, gdy się wykorzystuje taki widok dla doraźnych, bo marketingowych, interesów. Zresztą zupełnie tak samo raziłoby mnie w przypadku młodej i ślicznej osoby.
Ciało nie jest na sprzedaż. Nieważne, stare, chore, czy kalekie, czy też młode, silne i sprawne.
Ciało należy traktować z szacunkiem. Jeśli uznamy tę prawdę, zawsze będziemy postępować słusznie. Niezależnie od tego, jaką formę postępowanie nasze przyjmie.
Tymczasem skarżą się niepełnosprawni, że się traktuje ich, jak powietrze.
Podnoszą się głosy, że ludzie zdeformowani chcą się pokazywać, chcą, być modelami.
A nawet więcej, chcą zarabiać w cyrku.
Czy jednak "chcenie" zawsze ma w takich razach pierwszeństwo?
Otóż w moim przekonaniu nie, bo "chcieć" z rozmaitych powodów można.
Czy owi gorący orędownicy "pokazywania" sami chcieliby pokazywać?
Nie ma chętnych? Tak myślałam.
Tu znów musimy się odwołać do pryncypiów. 
Wszystko w porządku, jeśli chcą być modelami. Oni też mają prawo do tych pięknych ubrań.
Nie jest w porządku, gdy za pieniądze pokazują swoją intymność.
Oni też muszą jeść i opłacać czynsz. Zgadza się, lecz nie za wszelką cenę.
I społeczeństwo musi stworzyć im warunki, by mogli to realizować godnie.
W odległych czasach nie było możliwości, by karzeł uczył się, aby pracować "w zawodzie".
To właśnie bycie karłem stanowiło jego zawód.
Na szczęście tak już nie jest. Oby już nigdy więcej tak nie było.
Jeśli kierować się prostymi zasadami, zwykle do celu się dochodzi. Gdy się natomiast zbacza z drogi, traci się z oczu tę właściwą.
Trzymajmy się takich zasad, które mają moc uczynić życie lepszym.
Wypracowujmy system, w którym osoby niepełnosprawne mogłyby wykonywać godną pracę, miast pokazywać za pieniądze rany, wrzody i kikuty.
Afirmujmy wszystkich ludzi w ich naturalnym pięknie, aby nikogo nie trzeba było na billboardach przekonywać, że są tego, czy owego "warte".
Są przecież warte, są piękne, są w pełni uprawnione. Do wszystkiego!