Czy można kochać papieża

Podnoszą się głosy, że Papież Polak na świętość nie zasługuje.
Że ponoć nie był idealny.
Otóż nikt nie jest. Nikt nie jest w stanie. Nawet On.
Lecz "święty" nie oznacza idealny. Święty to nawrócony. Idealnie nawrócony.
I to byłoby na tyle.

Nim nastał Papież Polak, nikt w kategoriach miłości papieży nie postrzegał.
Papieża się słuchało, szanowało, nieledwie bało; a i to pośrednio, nikt przecież na własne oczy go nie oglądał.
Różnych w historii kościoła papieży mieliśmy, nie o tym będzie tu teraz mowa.
Lecz nawet dwaj wielcy swą dobrocią i mądrością Ojcowie Święci, którzy Wojtyłę poprzedzili, nie byli zwani kochanymi. Nikt się po prostu ...nie ośmielił.

Gdy Papież Polak objął Stolicę Piotrową, uczynił to w duchu pokory, wiedząc, że jest to służba.
On pierwszy zaprotestował przeciwko noszeniu go w lektyce.
To on wprowadził zwyczaj mówienia w pierwszej osobie, zamiast, jak było do tej pory, "My".
Nie były to czcze formalności, lecz jego koncepcja Bożej posługi..
On pierwszy postanowił podróżować. Po to, by już nikt nie czuł się pominięty.
Dosłownie w oczach topniały serca dostojnych hierarchów a skostniałe, zdawało się, struktury, zadziwiająco okazywały się elastyczne. Na każdym kroku nowy papież przełamywał lody wielowiekowych zaszłości, wnosząc ze sobą ujmujący uśmiech, błyskotliwy dowcip, sztukę dyplomacji, osobisty urok.
Każdy, kto miał to szczęście, by znaleźć się choćby na moment w jego pobliżu, mógł odnieść niekwestionowane wrażenie, że jest dla Papieża ważny.Bo każdy człowiek dla niego był ważny.
Ujmował się za tym, co chore i słabe - zgodnie z literą Ewangelii. To niezbywalny obowiązek.

Zamach na jego Urząd i osobę stał się kamieniem milowym na drodze do przyszłej świętości.
Ten stosunkowo młody jeszcze mężczyzna, emanujący siłą i sprawnością, zahartowany wojną i ciężką pracą wysportowany góral, musiał każdego dnia mierzyć się ze słabością schorowanego ciała.
Niełatwo było pełnić obowiązki następcy Piotra, podczas gdy zdrowie z każdym rokiem bardziej odmawiało mu posłuszeństwa.
Wiele jeszcze lat swego długiego i ze wszech miar owocnego pontyfikatu spędził "na pierwszej linii", będąc wszędzie tam, gdzie powinien. I wszędzie tam, gdzie obecność jego procentowała zniesieniem, bądź choćby złagodzeniem skutków zła.
O jego zasługach na rzecz ojczyzny wiadomo wszystkim, nie ma potrzeby teraz o tym pisać.
Wszak rozumiemy, jakiej trzeba rozwagi, żeby w bezkrwawy sposób przewrót polityczny niezłomnie przeprowadzić.

Wszyscy Papieża szanowali.
Może w głębi ducha nawet i ci, którzy dla pokrycia zmieszania publicznie się z niego naśmiewali.
Był naszą chlubą, podziwem przejmowała jego znajomość kilkunastu języków i ogromna wiedza.
Lecz dla mnie ewenementem na niespotykaną dotąd skalę była miłość, którą potrafił sobie zaskarbić.
Kochali go ludzie prości - za to, że opowiadał się po ich stronie.
Kochali go ludzie wielkiego umysłu - ponieważ wskazywał im światło na drodze służby innym.
Pokochali go nawet ci, którym się zdawało, że serce ich dawno funkcji kochania się wyzbyło.
Że zastygły w ich żyłach strumienie życiodajnych płynów, co arterie serdecznej dobroci mogłyby zasilić.

A potem, gdy służba dobiegła kresu, gdy już nie sposób było podjąć codziennego trudu, dał wszystkim taką lekcję, że dech nam zaparło. Bo kiedy już się zdawało, że nic więcej nie był w stanie dla nas zrobić, On podarował nam ...nadzieję. I dobrze na przyszłość miłością swą uposażył.
Dawały się słyszeć głosy protestu, żeby nie filmować tego cierpienia.
By nie żenować ludzi widokiem słabości.
Oszczędzić dobre imię Ojca, zachowując nieskażoną pamięc jego dawnej siły.
Że lepiej, aby z urzędu zrezygnował. To wszak nie godzi się, by tak chorego eksploatować.

Wszystko to marność. I bez znaczenia.
Bo możność osobistego udziału w umieraniu Papieża była zaproszeniem do odbycia rekolekcji życia.
Widok tego człowieka przygiętego do ziemi cierpieniem, zdawałoby się, ponad ludzką miarę, dawał nam siłę, by podnosić się z upadków. By wzrastać na duchu i ciele.
Cieszyć się tym, co nam podarował - w wielkość przekuwając swoją słabość.
Świat wstrzymał oddech - nic odtąd nie będzie już takie, jak przedtem.
Bo na tym właśnie polega świętość. Zwycięstwo ducha wywodzić ze słabego ciała.
Bo chrześcijaństwo nie jest kultem siły. Ono promuje to, co słabe, chore, czy ułomne.
W tym jego wielka i ponadczasowa siła. Jak siła kropli, która drąży skałę.

Mówił nam: nie lękajcie się. Zatem się nie lękajmy.