Kto jest winny tej śmierci

Niedawno temu wstrząsnęła nami wieść o samobójstwie czternastoletniego Dominika.
To już kolejna śmierć spod znaku zastraszania i nietolerancji.
Gdzie była szkoła, gdzie był w tym Kościół, zaś przede wszystkim - gdzie byliśmy my.
Tak, właśnie my. Ja, Ty, on, ona, tudzież cała masa "onych".

Nasza blogowa koleżanka, znana wielu z nas Panterka, napisała o tym post.
Poprzednio pisała też o tym Nietypowa Matka Polka.
Nietrudno się domyślić, jak wielkie gromy padały tam na Kościół.
W tym miejscu zwyczajowo następuje obrona. Taka rutynowa, żeby nie wrzucać do jednego wora.
Że w każdym środowisku dobrzy są i źli. Jakbyśmy w szczerej swej naiwności o tym nie wiedzieli.
Już my tę retorykę aż za dobrze znamy. Lecz mimo, iż w takich razach powtarzana jest jak mantra, to skompromitowała się do cna.
Teraz chciałabym odnieść się do niej merytorycznie.
Większość krytyków twierdzi, że młodzi ludzie właśnie z Kościoła wynoszą tę nienawiść tudzież skłonność do tępienia "innych". Czy tak w istocie jest?
W kościele, do którego ja uczęszczam nie ma takich implikacji.
Wszak gdyby takowe były, mnie już by tam nie było. Proste.
Lecz dobrze zdaję sobie sprawę, że dominikanów nie ma w każdym mieście.  
To jednak tylko dygresja jest, bo zasadniczo problem, jak na dłoni, widzę inny.
Nie sądzę, by młodzi ludzie z kościoła wynieśli swą nienawiść i nietolerancję.
Głównie zresztą dlatego, że stamtąd już nie za bardzo jest co wynieść.
Ci, którzy to suponują, stanowczo przeceniają tę rolę w kształtowaniu umysłów "młodych".
Młodzież tego pokroju nie przejmuje się kościelnymi naukami, na bierzmowaniu kończąc swą znajomość z nim.
Nie przypisywałabym kościołowi tak wielkiego wpływu. Prędzej już prymitywnej kulturze masowej.
Poza tym, w swym obecnym kształcie kościół nie ma już żadnej siły oddziaływania. I to na kogokolwiek. Jego moralny autorytet praktycznie jest zerowy.
Stąd właśnie pęd do polityki; albo przeciwnie, z pędu owego płynie totalne osłabienie działań.
Nic nie pomoże obrona żałosna - nie warto bronić straconej sprawy.

Co my tu zatem w naszym pięknym kraju mamy.
Lewicę, która de facto żadną lewicą nie jest.
Skrajną prawicę, która z uporem ciemnogród lansuje.
Arogancki, pełen pogardy dla szarego człowieka, liberalizm.
Kościół, który z definicji winien być lewicą, a jest prawicą.
I który swoje zaangażowanie lokuje głównie w działaniach politycznych, miast wspierać wiernych w zgodzie z duchem Ewangelii.

Idę o zakład, że rodzice owych małych prześladowców Dominika z kościoła nie wynieśli nic konstruktywnego. Kultura masowa, zwłaszcza sformatowana internetowo, w połączeniu z subkulturą rówieśniczą tworzy mieszankę wybuchową. W pozytywnym znaczeniu Kościół nie jest w stanie przekazać tym młodym ludziom godziwego wzorca.

Dopiero w takim rozumieniu oddaję sprawiedliwość całej tej rzeszy krytyków.

Bo tam, gdzie nie ma dobra, otwiera się pole dla zła. Przestrzeń mentalna nie znosi pustki.
Wszak właśnie z kościoła płynąć miała ta duchowa siła, co nie daje szansy nienawiści i nietolerancji.
Tchnęła zaś jedynie pustka.
Nie wolno nam szerzyć nienawiści do nikogo, w tym i do Kościoła również.
Agresja rodzi agresję. Atakowany broni się jeszcze zacieklej. Tym samym atak jest nieskuteczny.
By mógł rozpoznać, że jest w błędzie, potrzebna mu atmosfera zrozumienia.
Kościół, to również my. I wszyscy mamy jakąś cząstkową winę.
Ja, Ty, on, ona, tudzież cała masa "onych".
Społeczność to jeden organizm, system naczyń połączonych.
(Że znów przytoczę ten swój ulubiony zwrot.)
Trzeba nam wielkiej przemiany, wielkiej empatii, bezmiaru dobra.
Bo tak, jak teraz jest, całkiem ch***** jest.

__________

Nieprzypadkowo raz pisałam z wielkiej, innym zaś razem z litery małej.
"Kościół" bowiem oznacza instytucję, a "kościół" to konkretny obiekt sakralny.