Matka i dziecko

Matka i dziecko. Związani ze sobą nawet wtedy, gdy pępowina nieodwołalnie przecięta.
To wielka tajemnica. Wara od niej tym niewtajemniczonym, jeśli chcieliby ingerować.
Ustawiać po swojemu, przestawiać ich zdaniem źle ułożone klocki.

Emka, nasza blogowa koleżanka, niedawno urodziła córeczkę, dzieciątko wyczekane i wymodlone.
Wielką radością, wielką ufnością przepełnia fakt, że taki w niej spokój.
Bez gorączkowej krzątaniny i gwałtownych ruchów. Spokój i pokój - aż się na usta ciśnie.
Wszak matce i dziecku najlepiej w miłosnej symbiozie półjawy z półsnem.

Każdy może w tym mieć swój udział dobra.
A to mąż, opiekun nowego życia.
To znowu matki i babcie, zespolone międzypokoleniową solidarnością kobiecą.
My wszyscy, wciąż zadziwieni tym cudem, zdawałoby się, tak powtarzalnym i rutynowym.
Życzliwe słowo, dobre spojrzenie, błogosławieństwo.

Lecz i udział zła, a jakże, każdy z nas może mieć.
Zło obiektywne, gdy wokół wojna, kataklizm, apokalipsa.
Gorzej, gdy w głowach i w sercach niepokój, agresja, niezrozumienie.
Wtedy nic nas nie usprawiedliwia.

Przypomniałam sobie zdarzenie - bardzo tutaj à propos .
Wracałam z siostrą z wieczornego koncertu. Znajoma osoba zaproponowała nam miejsca w samochodzie. Prócz nas były tam jeszcze dwie panie. Znana czytelnikom z poprzedniego wpisu Halina oraz jej przyjaciółka, Zofia. Od słowa do słowa, Zofia spytała Halinę o jej nowo narodzonego wnuka. Jak sobie radzi synowa,  jaki panuje nastrój i takie tam. Nadstawiwszy ucha, usłyszałam, co następuje.

Kiedyś czasy były o wiele trudniejsze, nie to, co teraz. Gdy ja miałam małe dziecko, sama musiałam wszystko ogarnąć. Już o ósmej rano miałam wyprane pieluszki, gotował się obiad, a w międzyczasie sprzątałam mieszkanie. Gdy chłop przyszedł z pracy, obiad był na stole, on mógł wypocząć i nawet nie wiedział, że w domu jest małe dziecko. A ty, Halina wciąż jeździsz pomagać synowej. Młode kobiety są teraz bardzo wygodne, nie to, co my! Wydaje im się że jak już opiekują się dzieckiem, to wszystkie domowe prace powinni za nie wykonywać inni. Niechby tę twoją synową chłop do galopu wziął.

- Cicho bądź Zośka. Nie kłap jęzorem, bo mi się robi niedobrze - tymi słowami pani Halina przychylność moją zyskała na wieki.

Całkiem zresztą nieprzypadkowo wytłuściłam tutaj pewną frazę.
Mężczyzna, który nawet nie wie, że w domu jest dziecko. Jakie owoce wydać może takie postrzeganie? Pozwólcie, że zgadnę. Albo i nie, chyba wolę nie zgadywać.
Miast cieszyć się z tego, że ludziom jest lepiej, kobiety pewnego pokroju wolą przerzucać własną frustrację na następne pokolenie. Przekazując pałeczkę, a raczej policyjną pałkę, wciąż dalej i dalej.
Nie zdając sobie sprawy, iż zło, któremu tę daninę składają pokorną, niczym bumerang powróci.

Ciesz się, Emeczko, swym niepowtarzalnym szczęściem. Trwaj piękna chwilo, zatrzymana w kadrze.
Nigdy już wprawdzie w swym kształcie nie wróci, przysporzy za to plon wielokrotny.
Tak często nękały Cię wątpliwości, czy wszystko, co w Twojej mocy dla swych dziewczynek robisz.
Wszelako z naszego punktu widzenia najlepszą z najlepszych jesteś dla nich mamą.
Teraz poznałaś tę odwieczną mądrość, co z natury płynie. Tę, co bezbłędnie rozeznaje dobro, nim jeszcze rozpozna je rozum.
Nikt już za miesiąc nie będzie pamiętał, że zjadł skromniejszy posiłek zamiast obiadu z dwóch dań.
Za to radość przebywania z dzieckiem zapadnie Ci w duszę, pozostając tam już na zawsze.
Niech miłość i troska najbliższych uczynią z każdego dnia święto. Niech trwa, niech przetrwa dni dalsze i dalsze...