Dobry człowiek

Określenie dobry człowiek nie robi na mnie wrażenia zazwyczaj.
Prawdę powiedziawszy, mam alergię na nie.
Za bardzo jest wyświechtane. Bo skoro "dobrzy" są wszyscy, w istocie dobry nie jest nikt.
Tak to już działa. Trzeba jakiegoś wyróżnika.
Kiedy tak usiłuję przywołać myślą ideę człowieka dobrego, zadaję sobie mnóstwo pytań.
Jeśli ktoś wiele od siebie wymaga, dba o rodzinę, pomnaża dobytek, świadczy pomoc starym rodzicom, wspiera tę czy inną charytatywną akcję, wystarczy to, by nazwać go dobrym?
Nie jestem przekonana.
Bo wprawdzie człowiek ów świadczy innym wiele dobra, lecz większość z nas w gruncie rzeczy, zwłaszcza zaś swym bliskim, nie skąpi dóbr wszelakich. Już bardziej adekwatne będzie nazwanie go człowiekiem dzielnym. Tudzież odpowiedzialnym.
Zdarza się jednak, że ktoś taki z racji niewątpliwych zasług, ma się za lepszego.
Pogardę serwując tym, którzy mieli nieszczęście potknąć się i upaść w drodze. Ba, nie tylko im, bo nawet tym, którzy mniej siły mając, nie są zdolni do tak ciężkiej jak on pracy.
To wielka pokusa, osądzać bliźnić podług własnych zasług i osiągnięć.

W moim pojęciu dobry człowiek to nie tyle taki, który świadczy dobro, ile taki, który sam jest dobrem.

Być dla innych dobrem znaczy przede wszystkim nie osądzać.
Już raczej sprawiać, by ktoś poczuł się lepszy.
Wszak żaden zysk nie przyjdzie z potępienia.
Być źródłem pokoju, akceptacji, duchowego piękna.
Nienachalnie udzielanej rady. Zachęty do wyciszenia.

Był pośród nas taki właśnie ktoś.
Co więcej, myślę, że ... jest nadal.
Bo dobro nie kończy się z chwilą, gdy człowiek, który je ucieleśnia, swoje życie kończy.
Judyta. Siostra Judyta. Misjonarka.
Odeszła fizycznie - pokonana przez nowotwór kości.
Niepokonana duchowo - silna tym nadprzyrodzonym Dobrem, któremu wierzyła do końca. Powierzając nie tylko siebie, lecz także i nas. Będziemy pamiętać.
Dar, który my, blogerzy z Jej kręgów, otrzymaliśmy całkiem przypadkowo, zostanie już w nas.
Niech trwa, owocując dobrem samym.

Blog Siostry Judyty, z którego treścią miałam zaszczyt się zapoznać, powinien być (przynajmniej mam taką nadzieję) dostępny w sieci na dotychczasowych zasadach. Tym z Was, którzy nie mieli okazji go śledzić, polecam gorąco. Nie uświadczycie tam kazuistyki, patosu, natrętnej dydaktyki. Doświadczycie za to pogody ducha, dojrzałej mądrości, zachęty, by dostrzec piękno w każdym aspekcie życia. W innych ludziach, w samym sobie.

La vie est belle i ja też

Judyto, cieszę się, że miałam szansę Cię znać.