Czy to jest miłość

Jeżeli ktoś, o kim sądzimy, że dałby życie za obiekt swoich uczuć - niech będzie to partner, czy też dziecko - mówi nam, że gdyby ich nie było, byłby kto inny, czy to jest miłość?
Czy może nie jest.

Niby, na zdrowy rozum wziąwszy, rację ma całkowitą, lecz z drugiej strony...
Czy godzi się w kwestiach miłosnej natury wykazywać rozsądkiem aż tak zdrowym?

Wypiwszy trzecią herbatę, wyłączyłam laptop i chciałam pójść spać, gdy tymczasem przypomniała mi się pewna historyjka.
Lata świetlne temu pewna znajoma, w luźnej rozmowie o imionach dzieci, rzekła mi, co następuje.

- Marysia, to takie nieszczęśliwe imię.
- Ależ, Marysiu, co ty mówisz, z jakiegoż to powodu? - spytałam zaintrygowana.
- Wszystkie Marysie, które znam, są nieszczęśliwe - odparła.
- Ty też! Dlaczego? - wykrzyknęłam niemal.
-  A tak; bo mam dużo* dzieci.
- Czyli wolałabyś mniej. Powiedz mi zatem, którego ze swoich dzieci chciałabyś nie mieć - spytałam prowokacyjnie.
Spodziewałam się, że każda przyparta do muru matka Polka prędzej da się pokrajać, niźli ujawni negatywny stosunek wobec dokonanego już, bądź co bądź, aktu narodzin.
- Najprawdopodobniej to właśnie Przemka nie byłoby na świecie, bo on jest najmłodszy - dodałam jeszcze tytułem uściślenia, sprytnie zacierając w duchu ręce.
Tymczasem odpowiedź znajomej zbiła mnie z tropu.
- Gdyby Przemek się nie urodził, nie wiedziałabym, że ktoś taki mógłby zaistnieć, a więc nie mogłabym teraz żałować, że go nie ma - nie dała się zażyć z mańki.
Przyznaję, że do tej pory nigdy nie posądzałam jej o tak dalece posunięty pragmatyzm.

Nieraz zdarza nam się omawiać tę rzecz podczas śniadań z dziecięciem.
Podziwiamy zdrowy rozsądek i otwartość tej prostolinijnej, z tradycyjnej rodziny pochodzącej kobiety.

Chciałam powiedzieć swojemu dziecku, że nie wyobrażam sobie życia bez niego.
Lecz zaraz zorientowałam się, jaki to byłby (niegodny "najmądrzejszego człowieka na świecie"), banał. Przecież to oczywiste, że po tylu latach nikt już sobie czegoś takiego nie próbuje wyobrazić.

Zamiast tego powiedziałam, że za nic w świecie nie chciałabym takiej wersji życia, w której nie byłoby miejsca dla niego.

Jeśli ktoś jest dla nas na tyle ważny i pożądany, że nie umiemy, a przynajmniej nie chcemy przyjąć do wiadomości oczywistego faktu, że bez niego świat również mógłby istnieć, czy to jest miłość?
Czy też może wcale nie, bo miłość nie jest kategorią użytkową.

Jeśli człowiek, którego kochamy, wolałby nie istnieć, co wtedy?

A może miłość to tylko powszednie i cierpliwe trwanie, ofiarna troska o tych, których głównie dzięki czystemu przypadkowi obok siebie mamy. Nawet, jeśli wiemy, że wcale nie są tak wyjątkowi, by w odmiennych okolicznościach nie mogli na ich miejscu znaleźć się jacyś inni.

____________________________
*"Dużo" (zdaniem Marysi) znaczyło czworo.