Jak to już miałam witać się z gąską

Innymi słowy, nie chwal dnia przed zachodem. W moim przypadku to przed wschodem raczej - wtedy to miały zostać ogłoszone wyniki. Może jednak od początku.
W minioną niedzielę zauważyłam wiadomość o konkursie na blogową wprawkę u Fidrugauki.
Miała to być trzecia już edycja tego prestiżowego (tak, tak!) konkursu, odbywającego się pod hasłem Finka z kominka. O północy upływał termin zgłaszania prac konkursowych. W nagłym porywie zapragnęłam wziąć w nim udział, mimo, że zostało już tylko niespełna dwie godziny czasu.
Yes! Udało się, pomyślałam, choć gdzieś w podtekście majaczyła obawa, czy aby zdołałam utrzymać się w konwencji. Była to bowiem moja pierwsza wprawka - o samym konkursie pojęcie miałam dość mgliste.
Sprawa miała rozstrzygnąć się niespełna tydzień później, tuż przed północą. Już na samym początku zdarzyło się parę organizacyjnych potknięć. Pomyłka, co do terminu, którą trzeba było edytować. To znów, co ważniejsze, trudności techniczne, w wyniku których niemożliwe było umieszczenie sondy na stronie mojej i paru innych osób. Nic wielkiego, to przecież czysto amatorskie przedsięwzięcie. "Amatorskie" od amo, amare - co nie umniejsza jego profesjonalizmu.
Jako, że owe potknięcia mogły znacznie obniżyć moje szanse w rywalizacji, starałam się obejść je "sposobem". Wkleiłam link do strony organizatora, potencjalnym głosującym objaśniając, co i jak. Uff, zadziałało!
Pozostało już tylko jedno - prosić o głosy. Mówisz - masz. Przynajmniej tak by się zdawać mogło.
Zauważyłam jednak, nie przychodzi mi łatwo prosić o takowe wsparcie. Dotyczy to, wyjąwszy tę najbliższą, nawet rodziny własnej. I nawet, jeśli na starcie miałam poczucie dobrej zabawy, ciesząc się z poznania tylu nowych, sympatycznych, błyskotliwych i dowcipnych osób, "euforia" zaczęła znacząco słabnąć.
Początkowo dworowałam sobie, jaki to "obciach" będzie, gdy zostanę z jednym tylko głosem - w domyśle moim własnym. Tymczasem nie przypuszczałam, z czym docelowo zmierzyć mi się przyjdzie. Jeden z przyjaciół, "wypocin" mych zagorzały wielbiciel, postanowił mnie wypromować.
Wszystko poprawnie, w konwencji konkursu. Wiadomo, przyjaciele naszych przyjaciół ...i tak dalej.
W pewnym momencie poczułam się zakłopotana poparciem liczebnie tak wielkim.
Co będzie, myślałam w popłochu, gdy sprawy przybiorą niespodziewany obrót i otrzymam ze dwieście, albo i trzysta głosów. Byłoby to kłopotliwe w obliczu faktu, że w tym konkursie zwycięstwo tradycyjnie przesądzane jest głosami rzędu dwudziestu, góra trzydziestu. Jest to bowiem wewnętrzny, bardzo elitarny konkurs. Nie mylić z nisko prestiżowym, bo tak w żadną miarą nie jest.
Już niemal w początkach mojej blogowej kariery marzyłam by móc wziąć w czymś takim udział.
Tytułem uściślenia, jestem blogerką młodą - tu z kolei nie mylić z wiekiem. Pod koniec marca obchodzić będę  mini-jubileusz półrocznego zaledwie blogowania.
Ucieszyłam się bardzo, spotkawszy tu grupę zapaleńców z pokrewnym mojemu, jak mi się wydawało, poczuciem humoru. Sam fakt, że mogłam zgłosić akces, tak wielkim jawił mi się zaszczytem, że nie myślałam wcale o wynikach. To była zupełnie marginalna sprawa.
Tu znów dygresja. Wszystkie te blogi są bardzo dobre, większość zaś z gatunku tych, które w swojej erratyjskiej kategorii określam jako "najlepsze".
O tym zresztą mowa będzie w następnym poście.
Zmierzając do rzeczy; termin głosowania upłynął, sonda wciąż działała, nadal doliczając głosy.
Wiadomo, złośliwość bezdusznego ustrojstwa nie zna granic.
Myślałam, a pewnie i niektórzy z uczestników również, że termin wydłużono, zwłaszcza, że na początku też mieliśmy jakieś nieporozumienie organizacyjne.
Tu już dochodzę do sedna, czyli  mojego tytułowego "witania się z gąską". Tuż przed (niedzielną) północą zobaczyłam bowiem, że na koncie mam największą ilość głosów. Posypały się gratulacje od blogowych koleżanek (które dopiero tego dnia poprosiłam o wsparcie!). Kładłam się spać w poczuciu sukcesu. Tu " z właściwą sobie skromnością" nadmienię (śmiejcie się, śmiejcie), że temat następnej wprawki miałam już w zanadrzu.
Rankiem zaś okazało się, że wszystko to się nie liczy, a termin jest terminem. I musimy na słowo uwierzyć organizatorce, bo ona za nic nie zamierza głosowania przedłużać. Czyli ważne jest tylko to, co do sobotniej północy każdy zdążył zebrać. Innymi słowy d*** Jasiu, czy jakoś tak...
W tym miejscu muszę przyznać, że dosyć się wkurzyłam. Nie dość, że się mnie detronizuje, to jeszcze na dobitkę obliguje do pokory. Mieszając porządek formy z porządkiem treści.
A to przecież nikt inny, jak tylko ja sama mogę (choć nie muszę), przyjąć coś "z pokorą".
Zabawa zabawą, lecz jakieś reguły obowiązywać powinny. Jak sądzę, nawet u przysłowiowej cioci na imieninach. I przywoływanie "zabawowych" argumentów jest całkiem nie na temat.
Innymi słowy odsądzona zostałam, jakkolwiek nie od czci i wiary, to jednak od poczucia dystansu tudzież humoru. Obwołana kimś, co to "strzela focha" i obrazę majestatu organizatorce imputuje.
I teraz muszę rozstrzygnąć, co z tym fantem zrobić. Możliwości mam trzy.
1. Nie bawić się w to dalej.
2. Wziąć udział, lecz zadowolić się jednym tylko głosem.
3. "Iść dalej w las", zabiegając wszelkimi sposobami o Wasze poparcie.
Przyznam, że najbardziej marzyłaby mi się zmiana formuły, w myśl której działałoby jakieś obiektywne jury, czy jakoś tak. Nie ja tu jednak rządzę, nie mnie reguły ustalać.

I jeszcze uwaga odnośnie spraw formalnych. Można było przyjąć inne rozwiązanie. Bo jeśli sonda działała dalej, powinno uznać się wyniki do momentu zatrzymania. Tak się z reguły w takich razach postępuje. Na pewno bowiem dzieje się to z mniejszą stratą. Celowo nie piszę "krzywdą", bo znów zostanę okrzyknięta drętwym babskiem bez poczucia dystansu do ..."zabawy".

I już na koniec (choć jeszcze nie taki ostateczny koniec:-). Dziękuję wszystkim, którzy zechcieli mnie w tym  przedsięwzięciu wesprzeć. To bardzo wiele dla mnie znaczy.
Bo udział w konkursie był dla mnie ogromnym zaszczytem, pominąwszy już całe to końcowe zamieszanie.
I jeszcze jedno. Nie pogratuluję zwyciężczyniom (są dwie) wygranej. Dlaczego? Bo taka ze mnie zazdrosna zołza? Nie, bo jakkolwiek zołzą jestem, to zazdrościć tutaj nie ma czego.
Otóż (po pierwsze) nie gratuluję dlatego, że wygrana jest nieadekwatna do "wsadu".
I to z samej istoty konkursowej formuły, funkcjonującej według zasady "krewni i znajomi królika".
Idąc tym tropem, zwycięzcy dziękować powinni swoim wyborcom.
Teraz o najważniejszym - bowiem po drugie - nie gratuluję z najbardziej oczywistego powodu.
Bo otóż gratuluję wszystkim (więc i sobie samej) czegoś zupełnie innego.
Gratuluję samego tylko uczestnictwa w tym konkursie. Jak też wspaniałych wpisów, dowodzących lekkości pióra i ( w przeważającej większości) ...wyczucia tematu.

Na sam już ostateczny i "końcowy" koniec, nie odmówię sobie pewnej satysfakcji.
Jakąś radochę muszę przecież z tego mieć. Czyż nie należy mi się w obliczu tej detronizacji?
Otóż, słuchajcie, słuchajcie / czytajcie, czytajcie.
Samozwańczo przyznaję własne, Erratyjskie Grand Prix uczestnikowi, który moim zdaniem zaprezentował najlepszy konkursowy wpis. Czyli taki, który dobry jest nie tylko sam w sobie, ale, co (moim zdaniem) ważne, adekwatny do tematu. Ten, który wyróżniłam, dodatkowo odznacza się niekwestionowanymi walorami artyzmu wyrazu.
Moim Laureatem jest ...Alcydło Kr.
Amen.