Wieczór filmowy

Czasami oglądam filmy "z rekomendacji". Zwłaszcza, gdy poleca ktoś, z czyim zdaniem się liczę.
Nie zawsze podoba mi się taki obraz. Widać, różnimy się wrażliwością, a może na inne rzeczy zwracamy uwagę. Co w sumie na jedno wychodzi. Tak bywa, że odbiór dzieła, zwłaszcza tego, które jest niszowe, znacznie się różni jakościowo, gdy idzie o poszczególnego widza. Nawet, takiego, który ma "wyrobione oko".
Tym razem mowa o filmie znanym, mocno w mediach nagłośnionym.
Bo tutaj przecież o temat chodzi.
O Jaśku Meli - jak wszyscy niemal - coś tam słyszałam.
Że niepełnosprawny . I że na biegun, właściwie na bieguny oba.
Zatem nie mogłam propozycji takiej zlekceważyć.
Mój Biegun* to film z gatunku biograficznych, a więc z tych "pod obstrzałem", szczególnie podatnych na przesadę.
Nie lubię koloryzowania faktów, naciągania ich po to, by w narrację wpasować.
Tu z niczym takim nie mamy do czynienia.
To prosty, pełen empatii przekaz; taki, który do głębi porusza, nie ocierając się przy tym o patos.
Nie ma w nim miejsca na ckliwość tudzież sentymentalizm tani.
Przepiękna relacja o miłości. Miłości rodzinnej i ogólnie biorąc, umiłowaniu życia.
O wybaczeniu, walce ze słabością, o ciężkiej pracy.
Film został mocno skrytykowany. Że dzieło niepełne takie, z wszelkiego wyzute dramatyzmu.
Że o zdobywaniu biegunów nic nie ma (przyznaję, z lekka mnie zdziwiło).
To prawda, lecz o zdobyciu biegunów były już "dokumenty". Liczne i oddające surową rzeczywistość sprawy. Tak wielkiej, że żaden film fabularny by jej nie uniósł.
Może nie było takiej potrzeby. 
Zaciekawiła mnie właśnie historia rodziny Jaśka. Kadr po kadrze śledziłam uczucia bohaterów.
Obraz okazał się miły w odbiorze, trzymający w napięciu, pozbawiony zgrzytów.
Miło spędziłam wieczór. I o to głównie mi chodzi, gdy mówię o satysfakcji.
Nie kuszę się o rolę recenzenta; artykułuję osobiste odczucia. Każdemu zostawiam pole do własnych.

_____________________________________________
* Mój Biegun. Polska 2013. Reżyseria: Marcin Głowacki.