Jeżeli chcecie skutecznie popełnić samobójstwo...

W październiku 2006 roku czternastoletnia Ania, gimnazjalistka z Gdańska, popełniła samobójstwo.
Nie wytrzymała napięcia psychicznego tudzież wstydu po tym, jak pięciu kolegów z klasy ją molestowało, dodatkowo nagrywając zajście za pomocą telefonu komórkowego.
Wydarzenie to było strasznym ciosem dla rodziców, nauczycieli, koleżanek, oraz potężnym wstrząsem dla całej reszty gdańszczan. Ja ponadto mam je wciąż przed oczami, gdyż odwiedzając brata przechodzę tuż obok domu rodziców Ani.

Co sprawia, że człowiek, zwłaszcza ten młody, nie jest w stanie dalej trwać w procesie życia.
Jaka potworna trauma uruchamia ten tajemny mechanizm, nieuchronnie prowadzący do samozagłady. I to samozagłady skutecznej.
Próg odporności na samo-destrukcję jest dla każdego człowieka tyleż indywidualny, co z reguły nieprzewidywalny. Dlatego tak trudno jest trzymać rękę na pulsie, nawet gdy idzie o najbliższych.

Cóż takiego ważkiego chcę w tym miejscu powiedzieć Wam, którzy traficie tutaj przypadkowo, szukając potwierdzenia, że warto się zabić?
Gdybym usiłowała kreować się tutaj na osobę szczęśliwą, spełnioną i dumną z własnych wyborów, wypadłabym niewiarygodnie, a co za tym idzie, nieprzekonująco.
Bowiem przeciwnie, każdy dzień dla mnie jest udręką, I gdyby tylko dano mi wybór, wolałabym nie zaistnieć. Nikt jednak ani mnie, ani też nikogo z Was o zgodę w tej kwestii nie pytał. Życie jest darem, chcianym, czy też nie. Ten zaś już odtąd leży wyłącznie w naszej własnej gestii.

Nie łudźmy się, nikomu nie zdołamy zagrać na nosie, kiedy tak "z fasonem" opuścimy ten łez padół. Nieobecni nie mają racji. Nie warto (do jasnej cholery!) komukolwiek czynić aż tak wielkiej uprzejmości, by go od swojej obecności wybawiać.
Nie czyńcie tego ani swoim wrogom, ani fałszywym przyjaciołom, nie czyńcie tego nawet swoim wierzycielom. Poza tym, zabić zawsze się zdążycie - a kto wie, może warto poczekać, czy kolejny dzień nie przyniesie wreszcie czegoś sensownego. Nie traćcie nadziei Wy, którzy jesteście młodzi, bowiem nie tracę jej nawet ja - w kontekście kilkudziesięciu przeżytych lat. A wierzcie mi, nie brak tych, którzy nadzieję ową chcieliby mi odebrać. Tudzież wmówić mi inną, ich zdaniem bardziej dla mnie "stosowną". Niedoczekanie.
Zatem ruszcie tyłki i maszerujcie na podbój świata. Jedynego, który teraz macie.
I tym optymistycznym akcentem...

Tutaj otrzymać możecie kompetentną pomoc w różnorakich sytuacjach:
116 123 – Telefon zaufania dla osób dorosłych w kryzysie emocjonalnym
22 425 98 48 – Telefoniczna pierwsza pomoc psychologiczna
116 111 – Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży
801 120 002 – Ogólnopolski telefon dla ofiar przemocy w rodzinie „Niebieska Linia”
800 112 800 – „Telefon Nadziei” dla kobiet w ciąży i matek w trudnej sytuacji życiowej.


Ze względu na swą tematyczną aktualność wpis dzisiejszy ma pierwszeństwo przed kolejną częścią mej niedokończonej opowieści. Zainspirowały mnie do tego posty zaprzyjaźnionych blogerów. Piszmy o tym, jak wielkim nonsensem jest pochopna rezygnacja z czegoś, co nie tylko jest darem, ale i plastycznym tworzywem w naszych własnych rękach. 
Zachęcam do przeczytania o tym między innymi TUTAJ, TUTAJ, TUTAJ, TUTAJ, TUTAJ i przede wszystkim TUTAJ.   To wielce interesujące blogi. Lista linków - w miarę powstawania nowych wpisów - sukcesywnie będzie uzupełniana. 
Piszmy o tym, koniecznie.
Akcję zapoczątkował Jan - swoim wpisem Stop samobójstwom.