O umieraniu uczuć tak zwaną śmiercią naturalną (2)

Przyjechał do niej, jak do swojej koleżanki albo do kumpla z liceum.
Teraz - powiedział - wszystko się zmieniło - innym już jestem człowiekiem.
Na pierwszym miejscu u mnie teraz Jezus, nie gonię już za miłostkami.
Co powiedziałeś, czy się przesłyszałam? To jak właściwie było wtedy z nami?
Tu nastąpiła długa przemowa, być może zawczasu już ułożona.
Przystąpił właśnie do Wolnych Chrześcijan, jednego z odłamów protestanckich. Zamieszkał pod dachem pobożnej rodziny, której się musi meldować. Kiedyś usłyszała, jak przez telefon mówił komuś o niej. - To dobra, uczciwa kobieta, wprawdzie katoliczka, jednak niezepsuta.
- O, "niezepsuta" - co też ty powiesz, mój ty łaskawco jeden! 
Teraz postanowiła wszystko mu wygarnąć. Pal licho wstyd i fałszywą dumę. Niech nie wyobraża sobie. Nie kryła już niczego. Mówiła o zawiedzionej nadziei, o tym, że czekała, że nie życzy sobie, by z nią pogrywano. Jeżeli w trakcie zmienił zdanie, miał obowiązek ją powiadomić. Pod sankcją utraty twarzy.
A teraz jak gdyby nigdy nic przyjeżdża sobie - ot, jak do zwykłej koleżanki.
Może jeszcze na spotkanie z kolejną. Ona tutaj nie prowadzi noclegowni.
Zaś na dobitkę wszystko pod szyldem Jezusa. Nie ma co gadać, dobrą Mu reklamę robi.
Sprawa już niemal na ostrzu noża stanęła. Bo jeszcze mu wypomniała, jak to pół roku wcześniej omal razem nie spędzili nocy. Teraz zaś niewiniątko odgrywa.
Marek rozważał natychmiastową "ewakuację", ona go nie zatrzymywała.
- To dobry pomysł, pociąg powrotny masz za dwie godziny!
Lecz już za chwilę stało się coś nieoczekiwanego.
Szczere, autentyczne słowa popłynęły z głębi jego serca. Ona słuchała, precz odrzuciwszy resentymenty. Powiedział, że w jego oczach jest piękną, wartościową kobietą, jego siostrą w Chrystusie. Na słowo siostra zjeżyła się nieco, lecz oto już mówił dalej.
W młodzieńczych latach różnie to bywało, nie zawsze prawdziwie szanował kobiety. Teraz rozumie, że związek dwojga to praktycznie świętość. Bo jeśli się wiązać, to na całe życie. Trzeba to zatem dokładnie rozważyć. On w tej chwili nie ma zatrudnienia, więc nie ma prawa się angażować.
Niech stanie na tym, że zaczną się poznawać na nowych warunkach, w świetle chrześcijańskich zasad. Potem zdecydują, co ma być z nimi dalej. Mieli przed sobą pełne dwa tygodnie.
Z uwagi na codzienne z sobą przebywanie, istniała spora szansa, by teraz mogli poznać się o wiele lepiej. Nie bez znaczenia był też fakt, że (choć w innym kontekście) znali się już wcześniej. Całe dnie przebywali razem, rozstając się tylko na noc - którą musiał spędzać w mieszkaniu jej matki. Bowiem u Lenki było raczej ciasno - mieszkała ze swoimi dziećmi.
Teraz, w bliższym dystansie, odkryli że czują się z sobą wyjątkowo dobrze. Nie było między nimi nadmiernego skrępowania, nie jawił się też obcym ciałem na gruncie rodziny. No i, co bardzo istotne, nie przysparzał im nadprogramowych wydatków. Bardzo go to, przyznajmy, w oczach Lenki podnosiło.
- Złoty człowiek, nie rozrzucał swoich rzeczy w pokoju i nie zalewał podłogi w łazience - tak powiedziała potem jej matka. Naprawił nawet włącznik w korytarzu i luźną klamkę przy kuchennym oknie.
Czas, który był im dany, spędzili owocnie. Wielogodzinne rozmowy, wieczorne oglądanie filmów, wspólne gotowanie. Zwiedzanie miasta, spacer nad morzem, a nawet spektakl w teatrze.
Cud, miód i orzeszki. Aż do tego krytycznego - przedostatniego - dnia.

cdn.