Nasza Twarzoksiążka - refleksje po czterech latach przynależności

Swoją znajomość z Twarzoksiążką  rozpoczynałam ponad cztery lata temu. Wszystko wtedy było dla mnie nowe, w kategoriach przygody jawiąc się nieledwie. Codziennie poznawałam różnorakie funkcje, testując nieznane mi ustawienia. Wciąż coś się działo, co rusz na horyzoncie nowy pojawiał się "znajomy" - do zaszczytnego grona starszych mych znajomych dołączając.
Ach, te wspaniałe newsy - swobodne wytwory nieskrępowanej myśli Fejsbukowicza.
Dzisiaj, już z perspektywy czasu, stwierdzam, że ...powiewa nudą.
Wciąż jednak nie brakuje takich, którzy chcą dołączyć do Fejsbuka teraz. Pewnie traktują go, jak komunikator, czy też okazję do promocji jakiejś. 
Czy nadal płynie stąd pożytek dla mnie? Co my tu mamy...
- Już od wczesnego rana miłościwie nam królują różnorakie przepychanki. To ten specyficzny rodzaj quasi-inteligentnej, średnio zakamuflowanej, politycznej propagandy. Tudzież propagandy sukcesu.
- Odkrywcze, po wielekroć odgrzewane w różnych odmianach i konfiguracjach pseudofilozoficzne sentencje.
- Apel o wsparcie dla rozlicznych odmian ludzkiej biedy.
Spam płynie wartką rzeką, tworząc jeziorka i ustronne rozlewiska. Każdy chce mieć swoje pięć minut.
Ja też swego czasu chciałam.
Dzięki smartfonom stale jesteśmy obecni. Nawet, jeśli mentalnie znajdujemy się gdzie indziej.
Nie raz (i nie dwa) chciałam się ewakuować - znudzona i zmęczona tą nieustającą gotowością.
Pustą i bezsensowną, niewiele do sprawy wnoszącą.
Lecz nadal tkwię w machinie - z uwagi na zawarte, bądź też odnowione, znajomości.
Na Fejsbuku melduję się rutynowo jeden raz w ciągu dnia, potem już tylko w razie potrzeby.
Ot, zdarza mi się czasem pogawędzić z bliską koleżanką. To mi wystarczy.
Nie przewijam strony, by zobaczyć, co tam ciekawego u "przyjaciół". Tak, tak, cudzysłów ten nieprzypadkowo spod mej klawiatury wyszedł. Na dobrą sprawę to i ciekawe również winno pozostawać w cudzysłowie. Bo też po prawdzie niezbyt wiele tego "ciekawego". (Taka mała dygresja.)

Tak się szczęśliwie składa, że wszyscy ci, z którymi znajomość na Fejsbuku reaktywowałam, okazali się bez zarzutu pod względem obycia i kultury. Nie ma w ich gronie takich, za których musiałabym wstydzić przed innymi znajomymi. Wiecie, co mam na myśli - wszystkie te żenujące swym poziomem fotki i filmiki, które dosłownie okupują sieć.

Jednak nie wszyscy mogą spać spokojnie. Prawdopodobnie nie ma takiej możliwości pewien Jasio. (Nie jest to wprawdzie jego imię, lecz na potrzeby tego posta proponuję nazwać go Iksińskim Jasiem.)
To, co tutaj insynuuję, mogło mu się przydarzyć, lecz jak było naprawdę, wie tylko on sam, a i to niekoniecznie. Spróbujmy sobie teraz wyobrazić samych siebie w sytuacji, która hipotetycznie mogła być udziałem rzeczonego Jasia.
Załóżmy, że ktoś, kogo znamy z czasów dawnych, nagle okazuje się totalnie nam nie dotrzymywać kroku. Odstawać od poziomu, drastycznie porażać brakiem kultury i obycia. Że już o poziomie intelektu wzmiankować nie będę. Dotyczy to również przyjaciół z dzieciństwa, nawet tych, z którymi rozstaliśmy się nieledwie wczoraj. Może się to wiązać ze zmianą środowiska, wyjazdem na studia, czy też pracą za granicą. Podróże kształcą - mądre to powiedzenie dla niejednego z nas może okazać się kluczowe. Przyjeżdżamy sobie w rodzinne strony, kolejny już urlop zamierzając spędzić w kraju. Chcemy uczcić to z kolegami - tu zaś czeka nas rozczarowanie. Bo chociaż widzieliśmy się z nimi nie dalej, niż przed rokiem, dopiero teraz dociera do nas jakaś smutna prawda o nich. Owszem, siłą bezwładu mamy jeszcze do nich sentyment i sympatię. Te hektolitry wspólnie wypitego piwa, wszystkie na żywo obejrzane mecze, no i koncerty na stadionach. Pomimo to zaczyna docierać do nas, że - siłą rzeczy - daleko w tyle ich zostawiliśmy. Ten urok już nie działa. Wydają nam się jacyś tacy zaściankowi, wulgarni tudzież dosyć nudni z tym swoim ciągłym powtarzaniem "k****".
W którymś momencie robi nam się wstyd na samą myśl, że ktoś mógłby uwiecznić te nasze wygłupy.
Oczyma duszy już widzimy nowych swych znajomych z pracy bądź ze studiów w roli widzów.
To by dopiero była obsuwa. Bo przecież nigdy nie połączylibyśmy w tym samym towarzystwie jednych i drugich. Jeszcze czujemy się z tym nieswojo, to nasi starzy kumple z którymi od dziecka rządziliśmy na dzielni. Tacy, co to z nimi beczkę soli... Lecz życie jakoś to ureguluje. Za parę dni kończy nam się urlop i powracamy do swojego obecnego życia. Którego już nie zamienilibyśmy na to swoje dawne. To nic, że będziemy tęsknić i w sercu trochę będzie nas uwierać. Nie da się drugi raz wejść do tej samej rzeki.

I wszystko wróciłoby do normalności, gdyby nie ...Fejsbuczek, bingo!
Bo jak tu nie "polubić" tego wzruszającego bełkotu dawnego kumpla, popartego jeszcze odpowiednią fotką. Zwłaszcza, gdy sami (a to pech!) znaleźliśmy się na niej.
A wyglądamy se jak panisko, jak hrabia jakiś, nieledwie Ojciec Chrzestny.
Bo to i boczki na wikcie obfitym urosły, ubiór "stosowny" i fryzurę wymodziliśmy też.

Co będzie, jeśli rzeczone corpus delicti całkiem przypadkiem w oko wpadnie komuś z naszego nowego otoczenia. Ot, przyuważy to któraś z tych ślicznych, wykształconych dziewczyn, co to ich niedawno całe tabuny w poczet "znajomych" przyjęliśmy. Czy też kolega z nowej pracy, albo i kierownik magazynu, chociaż taki z niego luzak. A już nie daj Boże, pani Jola z dziekanatu.
Mogliby to zaaprobować? Nie sądzę, oj, nie sądzę.