Wojciech Gerson. Gdańsk w XVII wieku. 1865. Olej na płótnie. 103,5 x 147 cm. Muzeum Narodowe, Poznań.


Niektórzy mają skłonność do nadinterpretacji. Nieistniejących szukając podtekstów, podejrzliwie snują nowe wątki. A innym znów razem redukują przekaz, sprowadzając go do biograficznej notki. Tu jednak pomiędzy wierszami trzeba umieć czytać...
Ze zrozumieniem.

czwartek, 31 grudnia 2015

Człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi

Planuj se człeku, planuj...
Najsampierw świętowania praktycznie miało nie być.  Ot, kameralne, dwuosobowe, niespieszne z dziecięciem (domowym) trwanie. Potem - ad hoc - Wigilia z mamą i rodziną córki.
Nieplanowana, lecz jakże owocna. Ileż z tego radości było. Takiej prawdziwej, bo z serca płynącej.
Bez niepotrzebnej krzątaniny, przepychu prezentów, obfitości żarła jadła na stole. Wszystkiego akurat tyle, ile trzeba - bez obawy, co z resztkami (olaboga!) począć.
A potem... Potem to już nie było nic.
Rano, w pierwszy dzień Świąt moja mama doznała udaru. Według wstępnych ustaleń lekarzy, rozległego udaru niedokrwiennego. Rokowania mogą być niepomyślne.
W sumie tego właśnie można się było spodziewać. Miecz Damoklesa od dawna nad jej głową wisiał.
Choroba zakrzepowa - mimo iż wzięta w karby za pomocą leków - w każdej chwili może zebrać swoje straszne żniwo. Otóż i zebrała.
Do późnego wieczora tkwiliśmy na SORze, czekając na wstępną diagnozę. Na szczęście mama czekać nie musiała, zajęto się nią w trybie błyskawicznym. (Nie tak, jak pół roku temu, gdy złamała sobie żebro - ach, te "ichnie" opaski we wszystkich kolorach tęczy.)
Siedząc w takiej niepewności można mieć dużo czasu do przemyśleń. Miałam wrażenie, jakbym oglądała film z całego życia. Pomieszanie kardów - tych z najwcześniejszego dzieciństwa i tych ostatnich, wigilijnych - z mamą. Zdaje się, w całkiem przypadkowej, nieoczekiwanej kombinacji.
W sąsiedztwie Neurologii znajduje się Oddział Porodowy.
Czy warto się rodzić i na ten nieprzyjazny świat przychodzić, skoro taki koniec czeka nas "na koniec"?
Czy tak naprawdę opłaca się skórka za wyprawkę?
Brat tylko się uśmiechnął. Ja zaś mówiłam poważnie.
Bilans zysków i strat zdecydowanie wypada u mnie "na korzyść" tych ostatnich.

Opiekujemy się mamą na tyle, na ile to w warunkach szpitalnych jest możliwe.
Czekamy na wiarygodną, szczegółowymi badaniami popartą diagnozę; modlimy się, by sprawy zechciały przybrać ten łaskawszy obrót.
Mama wprawdzie porusza kończynami, jednak już mówienie sprawia jej pewną trudność. Na ogół bezbłędnie wszystkich rozpoznaje, chociaż miesza jej się czas i miejsce. Co chwilę prosi o jakiś przedmiot znajdujący się w jej mieszkaniu, zupełnie jakby nie zdawała sobie sprawy, że znajduje się w szpitalu. Z drugiej strony - zapamiętała nazwisko prowadzącego lekarza, które nam akurat wypadło z pamięci. Czasami trudno nam wybrnąć z kłopotliwej sytuacji, kiedy mama zżyma się na tatę.
- Nie mógłby was trochę wyręczyć? - Jakże to tak, żony nie odwiedzić w szpitalu!
Sęk w tym, że tata - choćby chciał - nie może. Bowiem nie żyje już od pięciu lat.

_______________

Niewiele mnie, siłą rzeczy, będzie teraz w blogosferze. Najprawdopodobniej zniknę stąd na trochę.
Trudno mi będzie uczestniczyć w pełni w Waszym życiu. Nawet nie tyle z braku czasu - tego podczas bezsennych nocy zawsze co nieco się znajdzie - ile z braku głowy. Na dobrą sprawę, do czegokolwiek zresztą.

sobota, 19 grudnia 2015

(Z)róbmy sobie dobrze

Kiedy ktoś czuje się złym człowiekiem, najprawdopodobniej doświadcza w życiu zła.
Bo jeśli ktoś jest otoczony dobrem, które życie mu przenika, może już tylko świadczyć innym ludziom dobro. Oddawać to, co otrzymał w bezinteresownym darze. Czy to od własnych rodziców, czy to od kolegów w szkole; niechby i od tych, co ich spotkał "w drodze".
Dobro zawsze rodzi dobro - takie są jego owoce.
Jeśli natomiast ktoś czuje się nieszczęśliwy, wciąż toczy z sobą walkę - choćby i o to, by nie przenosić swojej negacji na tych, których kocha. Na dzieci własne, uczniów, którym przekazuje wiedzę, czy też osoby, które w jego życiu krótki choćby epizod grają.
Kochać, nie daje gwarancji, że się świadczy dobro. To znaczy, świadczyłoby, ale...
No właśnie, bo czy nieszczęśliwy człowiek potrafi bliźnich prawdziwie, owocnie kochać?
Kiedy człowiek staje się egoistą? Czyni to wychowanie? Czy jakieś niekwestionowane predyspozycje?
Czy też egoistami po prostu się rodzimy.
Altruista daje, bo sprawia mu to radość. I przyjemność - nie zapominajmy o tym.
Egoista daje, bo tak mu nakazuje obowiązek. Egoista dawać nie chce? Nieprawda, on chce - tylko jemu jest o wiele trudniej. To nie przychodzi mu tak zwaną lekką ręką. Potem zresztą tak czy siak od czci i wiary bywa odsądzony. Potępiony za samą jakość swej natury.
Jak zatem "stworzyć" można altruistę? Ucząc od zarania, że z ludźmi trzeba się dzielić, świadczyć im dobro i wszystkiego niemal się wyrzekać? Tak twierdzi większość.
W moim odczuciu jest to najprostszy przepis, jak wyhodować w dziecku egoistę.
Przeciwnie, trzeba dawać mu wszystko, czego potrzebuje, a nawet o wiele więcej. W naturę człowieka jest wpisane dobro; jeśli ktoś ma nadmiar, będzie chciał się z bliźnim dzielić. Nie będzie odczuwał potrzeby trzymania na zapas. Radość sprawiać będzie mu dawanie innym. Doświadczenie pełni i dostatku jest najlepszą szkołą altruizmu. Szczypta zdrowego egoizmu nikomu jeszcze nie zaszkodziła.
Dlatego też nalegam: róbmy sobie dobrze, bo tylko wtedy zechcemy pomnażać dobro, patrzeć na szczęśliwe twarze. Nie bądźmy cierpiętnikami i nie uciskajmy bliźnich, a już broń Boże, swoich własnych dzieci. Nie nakazujmy ascezy, nie postulujmy robienia "ofiarek". Ot, dla treningu. Bo jak przyjdzie co do czego, to niby będzie jak znalazł.
Tymczasem... Czy goście weselni mogą się smucić, póki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, gdy zabiorą im pana młodego i wtedy będą pościć (Mt 9,15).
Do świadczenia dobra nie tyle treningu potrzeba, ile bycia w odpowiedniej dyspozycji. Ta zaś kształtuje się w procesie życia. Dobrego i prawdziwie szczęśliwego życia. 

___________

Post dedykuję Adamowi Madulskiemu, który przed paroma dnami nominował mnie do Liebster Award. Dziękuję za Wyróżnienie i tym samym (z bolszym opóźnieniem) wywiązuję się z zadania. Ponieważ zamiast tradycyjnych pytań po prostu  miał być post. Póki co, nikogo nie nominuję, bowiem ostatnimi czasy wszyscy już zostali w jakiś sposób uhonorowani. Tym niemniej byłoby mi miło, gdyby ktoś zechciał dedykować mi swój post.

piątek, 18 grudnia 2015

Przedświątecznie

Jeśliby ktoś zapytał, jak wyobrażam sobie idealne Święta i gdybym miała być całkowicie szczera, odpowiedziałabym bez wahania: żadne! Głównie z tej przyczyny, że mnie na takowe nie stać.
Cóż, punkt siedzenia konstytuuje nasz punkt widzenia.
Święta - między innymi, bo jeszcze Sylwester - to taki czas, gdy dokonuje się przewartościowań.
Jakie Święta (Sylwester) taki będzie cały rok - lubi mawiać moja mama.
Błąd. Jaki rok (życie) - takie i Święta.
Dlaczego tak bardzo nie lubię świąt? Chyba właśnie dlatego, że zasadniczo nie lubię swojego życia.
To właśnie wtedy wychodzi na jaw, jak bardzo różnię się od całej rzeszy bliźnich. Jak bardzo styl mojego życia odbiega od modelu przyjętego przez resztę populacji.
Czy chciałabym to zmienić? Tak. Nie. Nie wiem.
Czy i na ile chciałabym się zmienić? Jak daleko mogę się w tym zmienianiu posunąć, aby nie utracić tej "swojości", której winna jestem wierność? Czy też może nic jej nie jestem winna?
Gdy o Święta idzie, liczyć się powinna sama kwintesencja. Sprawa jest to bez wątpienia wielka.
Jeno sęk w tym, że ja już nie czuję bluesa. Całe to świąteczne zawracanie dupy głowy nudzi mnie rzetelnie.  Wszelako nie żyję w izolacji i nie bez znaczenia jest dla mnie to, co się gremialnie dzieje.
Zatem życzę sobie, bym umiała przeciwstawić się temu, z czym - tyleż biernie co niechętnie - godziłam się od lat. Ponosząc skutki własnej niefrasobliwości ...aż do następnych świąt.
W tym roku zero świętowania. Nie, bo nie i basta!
Oby starczyło mi siły. No i przede wszystkim odwagi.

wtorek, 8 grudnia 2015

Tydzień z Poetką

Uwielbiam poezję. Wysłuchałam wczoraj audycji Tydzień z poetą*.
Codziennie prezentowany jest jeden króciutki wiersz. Tym razem autorstwa naszej koleżanki, Ani M.
Jeden wczoraj, drugi dzisiaj. I tak przez calutki tydzień. Już się na to cieszę. (Mam nastawione przypomnienie w telefonie.) To krótkie wiersze - taka jest formuła audycji. Z lekka zaskoczył mnie ten młodziutki głosik. Nie wiem zresztą, dlaczego. Wszak Ania osobą jest młodą. Lecz jakoś tak...
Jedni z nas określają się wzrokowcami, inni słuchowcami. Ja mam coś z jednych i drugich. Mój słuch muzyczny wrażliwy jest na rytm zdania. To bardzo pomaga w pisaniu. Lecz przede wszystkim jestem wzrokowcem. Od składu tekstu zależy mój odbiór tegoż. Dlatego nie wystarczy mi wysłuchanie wiersza. Ja dodatkowo muszę mieć go przed oczami. Dopiero wtedy mogę mieć pełny ogląd. Czy też ...odsłuch raczej.

________________

* Polskie Radio Program I. Od poniedziałku 7 grudnia przez cały tydzień o godzinie 20.52.
Anna Matysiak - wiersze wybrane przez autorkę. Niektóre z nich pochodzą z jej najnowszego tomiku noszącego tytuł Czułość liter. Wydawnictwa Miniatura, Kraków.

wtorek, 1 grudnia 2015

Dziś będzie o ...polityce

Tak zwana poprawność polityczna przeważnie tożsama jest z głupotą polityczną. Dlaczego akurat "polityczną"? Bo wszystkie społeczne konotacje zakorzenione są w polityce. To właśnie od polityków oczekuje się, by ich działania nakierowane były na dobro obywateli. A jak to jest ostatnimi czasy?
Ano, źle; źle bardzo, koteczki.
Ot, choćby i w takiej, nie przymierzając, Szwecji. Nierozważna polityka imigracyjna postawiła obywateli tego kraju w bardzo niezręcznej i - ogólnie biorąc - nieciekawie postrzeganej sytuacji.
Nie przyjmuje się do własnego domu kogoś, kto zagraża jego bezpieczeństwu. Z tej prostej przyczyny, że to jest nasz dom. Właściwie nic więcej nie trzeba dodawać. W tej akurat sprawie społeczny dyskurs winien toczyć się wyłącznie w kategoriach polityki. Nie ideologii, choćby i najbardziej szczytnej. (Darujcie, ale jakoś nie kupuję tych "lewackich" bredni.)
Tylko góry zdobywa się dlatego, bo są. Tak zwanej kwestii uchodźczej ten tryb myślenia nie dotyczy.
Nikt o zdrowych zmysłach nie podcina gałęzi, na której siedzi.
Nawet szalupę z tonącego okrętu wypełnia się rozbitkami tylko do ostatniego wolnego miejsca. Zaś każdy, kto się burty czepia, zagraża stabilności. Zostaje zresztą bezlitośnie przepędzony wiosłem.
Takie po prostu są realia na tym naszym ludzkim świecie.
Mimo, iż - póki co - nasz kraj nie jawi się atrakcją dla przybyszów, nie warto pozostawać krótkowzrocznym. Czy tego chcemy czy też nie, my i Europa stanowimy jedność. Ten statek - kiedy pójdzie na dno - wciągnie nas w odmęty z całą resztą łącznie.

Ten post "szykował" mi się od dawna, lecz bezpośrednią inspiracją stał się dzisiejszy wpis Elki.