Wojciech Gerson. Gdańsk w XVII wieku. 1865. Olej na płótnie. 103,5 x 147 cm. Muzeum Narodowe, Poznań.


Niektórzy mają skłonność do nadinterpretacji. Nieistniejących szukając podtekstów, podejrzliwie snują nowe wątki. A innym znów razem redukują przekaz, sprowadzając go do biograficznej notki. Tu jednak pomiędzy wierszami trzeba umieć czytać...
Ze zrozumieniem.

wtorek, 30 września 2014

To już rok!

Jak ten czas leci; aż trudno mi się powstrzymać od tego truizmu.
Lecz co tam, to przecież pełny rok minął, odkąd jestem tu z Wami.
I tak, jak przed rokiem, za pięć dwunasta zbieram się do napisania posta.
Ten typ tak ma - wszystko musi na ostatnią chwilę.
I znów mamy jesień. A tak niedawno przeżywałam naszą pierwszą wspólną.
Niemal pamiętam te sformułowania. Nastrój schyłku. Radość spotkania.
W tym właśnie czasie poznałam większość z Was.
Jakże inaczej Was postrzegałam.
Rezerwa, dystans. Obawa, czy zdołam sprostać.
Została już tylko obawa. Mała po prawdzie, lecz ta zawsze musi zostać.
Słowo wszak rzetelnie trzeba ważyć.
Tak trudno mi było czasem.  
Bo jestem człowiekiem osobnym.
Ja, wieczny outsider...
Kto czytał Sto lat samotności, ten wie.

Jakże inaczej postrzegam tych, których znam już rok.
Niektórzy zjednali mnie do siebie mimo pierwszych animozji.
Ileż ten rok w moje życie wniósł radości, ile samowiedzy...
Dziękuję Wam, że byliście. Dziękuję, że będziecie.
Bądźcie!
Wdzięczna jestem za komentarze, za wszystkie ciepłe, wspierające słowa.

Trochę rocznicowej statystyki:

95 opublikowanych postów
2769 komentarzy
47 obserwatorów
35479 wyświetleń

To wspaniały "plon" - nie byłoby tego bez Was.

czwartek, 18 września 2014

Małe przyjemności

Kawa. Ileż to razy słyszy się, bądź czyta, że ktoś na kawę prosi.
Już sama fraza pewien rytuał towarzyski zapowiada.
Ten niezrównany, w powietrzu  unoszący się aromat!
Mnie to już nawet sam dźwięk młynka towarzysko usposabia.
Wszystko to, razem wziąwszy, ogromną sprawia radość.
Taką, co dzień powszedni zamienia w małe święto.
Co zbliża nawet tych, którzy daleko.
Jest tylko jeden, ot, taki mały szkopuł.
Bo ja to wprost nie cierpię kawy.
Smak jej przyprawia mnie o mdłości, jak również na żołądek szkodzi.
No dobrze - zaraz mi ktoś powie - wszak równie dobrze możesz pić herbatę.
Zgadza się, choć to już całkiem inny jest rytuał.
Herbatę piję zresztą tylko na swój sposób.
Lubię przyjść z własnym kubkiem do sąsiadów. I każdy pije sobie to, co lubi.
Taka mieszanka niezależności i przynależności.
Radość integracji i poszanowanie dla osobności.
Mariaż konwencji z niekonwencjonalnością.

***
Pożarłszy cały dostępny zapas słodkości, udałam się na poszukiwanie resztek.
Coś przecież jednak mogło się uchować.
Z braku tych preferowanych*, niechby i nawet wzgardzony kawałek zwykłej, mlecznej czekolady.
Nic szczególnego, lecz dobre choć to.
Jest! - wpadła mi w ręce tabliczka napoczęta.
Choć kolor opakowania jakiś podejrzany...
O, niech mnie! Toć to tylko gorzka - na dobitkę Wawel.
Nic też dziwnego, że się uchowała.
(Kto chciałby wsuwać gorzką czekoladę!?)
Aż tak zdesperowana nie jestem przecież.
Lecz w końcu...może jednak...
Kosteczka - zamiast się "rozpływać" - zdawała mi się w ustach rosnąć.
Przy drugiej pomyślałam sobie: jak spaść, to z dobrego konia.
Jeśli utyć, to od smakołyku, nie zaś od paskudztwa.
I jak po rozum do głowy, do kosza poszłam ...wypluć.

_________________________________________________________
*Białe belgijskie czekoladki z nadzieniem nugatowym. Ostatnimi czasy (na moją zgubę!)
znów pojawiły się w Biedronce.

niedziela, 14 września 2014

Idzie rak nieborak, jak uszczypnie, będzie znak

Kiedy się człowiek dowiaduje o choróbsku, tym "wiadomym", dziwnie potrafi reagować.
Bo z jednej strony jest współczucie - to całkiem oczywiste - ludzkie, zrozumiałe.
Lecz gdzieś tam w głębi ducha ulga, że to nie nasze jednak jest choróbsko.
Czasami nawet takie wieści potrafią kogoś do radości życia sprowokować.
Sprawić, że doceni się to swoje, zdałoby się, podłe, życie.

Lecz jednak ze mną to nie tędy droga.
Bo ja to jestem z tych, co włos dzielą na czworo.
Jaki jest bowiem sens tych naszych planów i zabiegań, gdy w każdej chwili może człeka dopaść.
Ot, choćby - nie daj Boże - taki rak.
Ja to już nawet w takich razach objawów się zaczynam doszukiwać.
Bo jeśli zachorował bardzo bliski ktoś, to czemuż mnie miałoby oszczędzić.

Takie tam wyobraźni mej koszmarki.
Wszak już to przerabiałam.
Wiem, jak to jest. I jeszcze nie wiem.

Po co to wszystko, jeśli taki ma być koniec.
Powie ktoś - można leczyć. A i owszem - nawet trzeba.
Tylko jakie będzie miał życie ktoś, komu usunąć muszą cały język i połowę jamy gardła.
Potem znów naświetlania, chemia i niepewne życie.
Czy też, nieżycie raczej.
Bo jakież to (na litość Boską!) będzie życie.

Pewien przyjaciel nie po myśli mej zareagował.
Że niby wszyscy my do piachu kiedyś...
Lecz takie "kiedyś" wielką robi różnicę.
Ot, sobie człek metafizyczną myślą chciał zabłysnąć.
Tymczasem tylko plik testowy w przestrzeń rzucił.
A prawdę napisawszy, to nawet tylko plik binarny se zapodał.
Wstyd.
Choć może jednak wcale nie. Bo dobry z niego i ofiarny człowiek.
Co dziwne, bardzo jest zakorzeniony w życiu. Z tych, którzy każdą chwilę chcą smakować.
Dla mnie zaś każdy dzień udręką.

I jak to jest - bo nijak nie potrafię pojąć.
On, który ponad wszystko kocha życie, tak lekko mógłby przejść na drugą stronę.
A ja, choć mam je w nienawiści, tak bardzo się utraty boję...