Wczoraj nareszcie (i to za friko) udało mi się obejrzeć głośny film Meirellesa, Dwóch Papieży.
Co prawda miałam już jedno podejście, jednak - lekko znudzona - poddałam się zaledwie po kwadransie. Cóż, nie był to najwyraźniej odpowiedni moment. Do rzeczy jednak.
W zasadzie film polecam, choć arcydziełem żadną miarą bym go nie nazwała. W moim odbiorze obraz nie ma dostatecznej dramaturgii, a wręcz przeciwnie, jest raczej dosyć "letni".
(Co prawda, owszem, nawet uroniłam łezkę, ale to dlatego, że akurat miałam fazę na retrospekcję.)
Narrację poprowadzono przeciwstawnie, w konwencji dosyć powierzchownej antytezy. To zaś nieuchronnie musiało poskutkować pewnym spłyceniem postaci, głównie zresztą Benedykta. Ja znam go z czasów, gdy był jeszcze Ratzingerem, wysoko cenię jego twórczość, ogromnie lubię sposób bycia. Gremialnie przypisuje mu się konserwatyzm; czy aby słusznie? Wszak ten wybitny teoretyk już choćby tylko z racji sprawowanej funkcji był wręcz zobligowany do nieustannej weryfikacji metod i procedur. Ten skromny, pełen ciepła i nieśmiały człowiek wcale nie izolował się od ludzi. Lubił przechadzać się po placu, rozmawiać z nimi, czy też choćby tylko pośród nich przebywać. Zawsze w tym swoim wysłużonym płaszczu i berecie.
Obsada głównych ról miała być atutem dzieła. Jonathan Pryce w roli papieża Franciszka świetnie wywiązał się z zadania. Natomiast mój faworyt, Anthony Hopkins, tym razem jakby nie wyczuł bluesa. W sumie to nawet nie jest zarzut, a jeśli już, to raczej do scenarzystów. Tym ostatnim nie udało się też uniknąć błędów merytorycznych. Owszem, w tej kategorii twórczej pewna swoboda interpretacji faktów jest zrozumiała i dozwolona, lecz mam wrażenie, że tutaj twórcy poszli już nieco za daleko. I o ile nieścisłość w biografii Franciszka niewiele odejmuje całości, to w przypadku papieża Benedykta już tak bynajmniej nie jest. Mam tu na myśli wątek Marciala Maciela Degollado. Przecież to nikt inny, jak właśnie Benedykt ostatecznie zdymisjonował Maciela - na którym to typku spod ciemnej gwiazdy jakoś nie poznał się jego Poprzednik. Lubię i cenię papieża Franciszka, daję mu kredyt zaufania i kibicuję jego poczynaniom. Wszelako nie za cenę postawienia kontry wobec Benedykta.
Można było zrobić więcej, niż t y l k o zdymisjonować?
T e r a z już wreszcie można zrobić więcej - i właśnie taka jest konkluzja filmu.
Jedynie to w mojej ocenie decyduje, że obraz ostatecznie jakoś tam się broni.
