Moje małe exposé

Ta, tak, sądząc po ostatnim, domyślam się, jak bardzo kochacie te moje ekspozycje. Tymczasem nie ma lekko, chleb po sześć; a zatem będą i ekspozycje, i wiwisekcje, a może nawet ekshibicje.

- Dlaczego nic nie piszesz - zagadnęła mnie niedawno koleżanka. Może wyczerpała ci się formuła, albo czujesz, że to już czas na pójście w inną stronę?
Owszem, "ten" czas nadchodzi, bowiem od dawna pracuję nad czymś nowym, tym niemniej nie ma to żadnego związku z moim blogiem. On ma się zupełnie dobrze, to raczej ja mam, a przynajmniej do niedawna miałam się niedobrze. Stąd ów totalny paraliż w pisaniu. Natomiast atutem blogu jest między innymi  całkowity brak formuły, zatem jej wyczerpanie wcale mu nie grozi. Tak też i w zamyśle miało być. Ta wzmiankowana wyżej koleżanka jest przyjaciółką mojej siostry - znamy się z nią od dzieciństwa, tak jak się znały nasze mamy. W toku naszej dalszej rozmowy zawiązała się dyskusja, właśnie na temat blogowania.
- Jak to, nie chciałabyś zarabiać na blogu, czyż nie taki jest cel blogowania? Koleżanka Dorotka spojrzała na mnie lekko zdezorientowana, myśląc, że ja chyba nie tak całkiem serio.
- Ależ Dorotko - próbuję uściślić - aby blog mógł dostarczać wymiernych korzyści musi spełniać oczekiwania odbiorcy masowego. Takowy zaś oczekuje ekspozycji prawd globalnych, podczas gdy ja mam na zbyciu wyłącznie lokalne. Pisanie dla szerokich rzesz przybiera siłą rzeczy określoną formę - jest to jakiś rodzaj dziennikarstwa,  coś na kształt gazety serwującej newsy bądź motywujące poradniki.
To pierwsze zgoła mnie nie interesuje, wszak sam już wygląd mojej strony sugeruje zdystansowanie się od ugrzecznionego schematyzmu na korzyść kreacyjności raczej. Zaś w kwestii poradnikowej, albo za wiele we mnie pokory, żeby mieć czelność radami swymi uszczęśliwiać ludzkość, albo ową "ludzkość" lubię zbyt mało, by ją w ogóle chcieć uszczęśliwiać.  Za to "kołczowanie" najlepiej wychodzi gorliwym studentkom pierwszego roku.
- A może piszesz ten blog, by znaleźć sobie przyjaciół - wtrąca obecna przy rozmowie moja siostra.
- Szczerze powiedziawszy, może i taki był mój początkowy zamysł. Bo, owszem, wprawdzie w naszym blogowym kręgu jesteśmy raczej ugodowo do siebie nastawieni, lecz - jak się okazuje - tylko dopóki ktoś nie wyjdzie przed orkiestrę i zanadto swojego światopoglądu bądź też niepopularnych politycznych preferencji nie zamanifestuje. Najlepiej będzie, jeśli zachowam dla siebie szczegóły tego, co nasi ludzie sądzą o  bliźnich którzy optują za ekipą "obecnie się panoszącą". Może wystarczy rzec jeno krótko - wcale za bliźnich ich nie uważają. (W tym miejscu wielkie zdziwienie dziewczyn dwóch.)

Lecz wracając do głównego wątku; o czym będę pisać teraz, kiedy skutkiem długiej przerwy w działalności niezbyt wielu mi już czytelników pozostało. Bo pisać mimo wszystko będę, nawet gdyby moje wypociny zechciał przeczytać tylko odbiorca jeden. Wszak jeden, który przeczyta mój tekst ze zrozumieniem, to bardzo, ale to bardzo w moim odczuciu wiele. O wiele więcej, niźli cała rzesza pochlebców i klakierów pośród milionów czytelników Onetowych blogów.

Będę pisała dużo o miłości, pojawią się posty wspomnieniowe, historie "ludzkie" - ze zmienionymi imionami, opowieści o prawdziwych, ważnych dla mnie ludziach - te oczywiście z prawdziwymi imionami. Nie zabraknie też opowieści inspirowanych rzeczywistymi zdarzeniami, zaś przede wszystkim nie zabraknie naszych śniadaniowych błazeństw. Jak również (bingo!) postów z kategorii tytułowego exposé. To wręcz po prostu mus.

O, gdybyż tak wreszcie znalazł się ktoś, kto tym samym językiem odpowie.