Z cyklu: Wygłupy do śniadania
- Wiesz, jestem pod wrażeniem, jak pięknie ma w swoim mieszkaniu Przemek - zagaja dziecię nazajutrz po wizycie u kolegi. - W całym wystroju wnętrza widać zakorzenienie w kulturze i tradycji wiejskiej.
Nie ma tam nic przypadkowego, każda ozdoba (choć nie ma ich zbyt wiele), uzewnętrznia ducha tej atmosfery, w której się od dziecka kształtował.
- Aha, rozumiem, pewnie masz na myśli wszystkie te kaszubskie akcesoria, hafty, wycinanki.
- Nic podobnego, nie chodzi tu o jakiś ludowy skansen, mówię o czymś zupełnie innym. Podziwiam raczej te charakterystyczne dla kultury wiejskiej meble na wysoki połysk, sztuczne kwiaty, owoce z plastiku i święte obrazki.
- O ile dobrze rozumiem, to przecież typowe upodobania miejskiego proletariatu. I niby gdzie tu jakiś regionalizm. Zresztą, co w tym odkrywczego, indywidualnego - próbuję drążyć temat. Zerkam też podejrzliwie na dziecię, bo może zwyczajnie robi sobie jaja.
- Wcale nie, tu chodzi o autentyzm, umiejętność niepodążania za nowoczesnymi trendami w estetyce masowej, serwowanymi przez media. Które to media, tak nawiasem, za jakieś dziesięć, piętnaście lat owe trendy niemiłosiernie będą z kolei wyszydzać. Mówię poważnie, chociaż nie umiem ci tego wytłumaczyć. Obawiam się, że pod tym względem chyba się nie zrozumiemy.
Chciałbym tak urządzić własny pokój...
W popłochu wyobrażam sobie pokój dziecięcia po takiej "metamorfozie".
- Tylko, rzecz jasna, bez obrazków świętych - dopowiada - jestem przecież ateistą.
- O, nie, tak dobrze nie ma - pękam już teraz ze śmiechu - jak wszystko, to wszystko, święte obrazki bierzesz w pakiecie. Jeśli mówisz A, powiedz też i B.
Uff, na całe szczęście sprawa umarła śmiercią naturalną.
Za to Przemek po odwiedzinach u nas nie posiadał się z zachwytu nad mieszkaniem... naszym.
Lubię oglądać mieszkania, choć może to nie ładnie jest się tak rozglądać w gościach (trzeba najpierw wybadać, czy dla goszczącego, również kwestia ta jest nieładna). Mam czasami takie wrażenie, że mam różne pakiety gustów. Czasami podoba mi się coś popularnego i współczesnego, a czasami coś retro... Ale bez świętych obrazków! To nie wchodzi w grę.
OdpowiedzUsuńLudzie przeważnie lubią pokazywać swoje mieszkania gościom. Chyba, że jest inaczej, tylko wtedy nie kwapią się gości zapraszać. Z tym, że wypada jedynie chwalić, przyganę zostawiając dla siebie. To, co ładne, jest po prostu ładne niezależnie od stylu, jaki reprezentuje. Ten przeze mnie wzmiankowany nie miał nic wspólnego z retro, był to raczej krzyk zaprzeszłej mody:)
UsuńA czy jakiekolwiek obrazki mogą być święte?
OdpowiedzUsuńMasz rację, nie mogą. To było sformułowanie potoczne.
UsuńA to w sumie miło jest jak człowiek lubi swoje lokum...
OdpowiedzUsuńA wnętrze czasem sporo mówi o mieszkańcu/mieszkańcach :)
Miło jest móc lubić swoje lokum, jednak nic na siłę:)
UsuńA wnętrze może i mówi o mieszkańcach, jednak pod warunkiem, że we właściwy sposób jego wygląd się interpretuje. Łatwo tu o nadinterpretację.
Też uwielbiam oglądać mieszkania i domy
OdpowiedzUsuńA najbardziej łazienki!!
Przyjedź i obejrzyj moją:)
Usuń
OdpowiedzUsuńNie spotkałam nigdy ludzi, którzy mówią w ten sposób. Dziwaczna karykatura rozmowy...Treść jest bez znaczenia .
Widziałam kawałek jakiegoś filmu w którym pokazano, czyjś obraz ... też dialogi były takie sztuczne ale może one są prawdziwe tyle ,że ja jestem z innego świata.
Kto wie, z jakiego świata każdy z nas...
UsuńGdyby to miał być scenariusz, to się zgadzam - sztuczne. Tyle, że to alegoria rozmowy, nie zaś jej odwzorowanie.
"święty obrazek /czy jakiś inny artefakt/" jest święty tylko dla wyznawcy konkretnej religii, dla wyznawcy innej religii lub osoby areligijnej /tzw. "ateisty"/ to tylko gadżet, ozdoba będąca elementem danej kultury, stylu... ciekawe, czy gdyby Dziecię wpadło na pomysł urządzenia pokoju w stylu indyjskim, to miało by zastrzeżenia do np. posążku Sziwy na półce?... zgodnie ze swoim tokiem rozumowania będąc ateistą powinno je mieć...
OdpowiedzUsuńp.jzns :)
Zgadza się, dla ateistów aspekt "świętości" tych gadżetów nie istnieje, to tylko przedmiot, oceniany wyłącznie w kategoriach estetycznych. Stąd też nasza (również i dziecięcia) niechęć do tych "świętych", bo one niestety w większości reprezentują sobą kicz.
Usuńchyba każda sztuka sakralna ma swoją mniejszą lub większą niszę "kicz/cepelia/komercja/tandeta"... kiedyś zachwycałem się estetyką i artyzmem "łapacza snów" /też święty przedmiot, tu akurat w rodzimowierstwie indiańskim/... ale gdy zaistniała moda na ten gadżet i zobaczyłem jego plastikowe wersje "made in China" to mi się mocno ten zachwyt stonował, obecnie zachwycę się jedynie takim oryginalnym, zrobionym na zamówienie przez starą Indiankę w rezerwacie, ekologicznie, bez sztucznych materiałów i nowoczesnej technologii, taki powieszę chętnie w pokoju mimo żem niewierzący :)
UsuńUwielbiam metamorfozy; domowe rewolucje i mogłabym bezustannie zmieniać umeblowanie pokoi; tylko nie mam co robić ze sprzętem używanym; a żal wywalić na śmietnik.
OdpowiedzUsuńU mnie w każdym pokoju stanowiącym sypialnię jest "obrazek święty"; ongiś w jednym pokoju nie było, a akurat wnuczek [lat 5; w przedszkolu mają religię] w tym pokoju miał spać; w piżamce przyszedł do mnie z żalem;
- babciu dlaczego w moim pokoju nie ma "świętego obrazka" przed czym mam zmówić pacierz i na dobranoc ucałować, jak mamusię i tatusia, Pana Jezusa ?
Od tamtej pory babcia troszczy się, aby choć maleńki, symboliczny "święty obrazek" był.
Jaki kochany i słodki wnuczek! Dzisiejsze dzieci wcale nie znają Pana Jezusa. Chociaż może ja obracam się w "nie tym" środowisku.
UsuńZ tego co widzę to tym blogiem jest bardzo dużo osób zainteresowanych.To naprawdę jest bardzo dobrze.
OdpowiedzUsuńCoś podobnego. Kopiuj-wklej?
UsuńKiedyś nie wyobrażałam sobie, że można mieć inny kolor ścian niż biały. Później miałam w pokoju morelowy i nie wyobrażałam sobie, żeby mieć więcej niż jeden kolor. Teraz mam dwa kolory ścian w pokoju i wydaje mi się, że tak jest najlepiej. :) Nie za dużo mieszania, ale zbyt minimalistycznie to trochę zbyt nudno. :)
OdpowiedzUsuń