Nie, nie, bez obaw, nie o chodzi o bohatera poprzedniego posta. Dziś będzie o czym innym zgoła.
Listopad w tym roku iście wiosenny mamy. I chwała mu za to. Lecz nie o tym teraz ...
Bo to, za co ja listopad lubię, przysparza mu wrogów raczej.
Ciemno, ponuro, do wiosny daleko; niby już zima, lecz bez bieli śniegu.
Dla mnie ma jednak unikalny nastrój.
Oczekiwanie na bliskie Święta, lecz wolne jeszcze od pośpiechu i komercji.
Ostatnie spacery po stabilnym gruncie.
Ciepło zimowego okrycia, które nie będzie już tak grzało zimą.
Przyzwolenie na ciszę, która jest zwiastunką burzy.
Jest coś jeszcze w "moim" listopadzie. To czas, gdy myśli drogiej mi osoby krzyżują się z moimi myślami.
Ten miesiąc jakoś usposabia do myślenia o ludziach. Tych, co fizycznie odeszli, lecz też i o tych, którzy wciąż istnieją.
I tych, co niczym meteor błysnąwszy na niebie wyobraźni, zgaśli po cichu, miękko osiadając w przepaści pamięci.
długa noc, krótki dzień i czas dobry na rozmyślania, koc, herbata i takie tam..o piątej rano
OdpowiedzUsuńOj tam, oj tam, zaraz o piątej rano:-). Raczej o jedenastej, skoro świt:-)).
UsuńA idz Ty z tym wstretnym listopadem! Mnie rok rocznie dopada listopadowa deprecha, mam urodziny, wiec nie ma sie czym cieszyc. Na ogol jest wstretna pogoda, choc w tym roku rzeczywiscie jest ladnie. Nie lubie jesieni w ogole, a listopada w szczegolnosci!!!
OdpowiedzUsuńhaha mnie już w połowie sierpnia szlag trafia bo widzę co się święci
UsuńZa jesienią nie przepadam o tyle, ze zwiastuje zimę. Listopad przeprowadza czystkę; liście opadły, drzewa przygotowują się do wiosennego wypuszczenia pąków:-). A że to jeszcze kupa czasu? W każdym razie bliżej, niż od października:-))).
UsuńMnie właściwie sierpień skłania do nostalgii, bo pod koniec mam urodziny. Nie jest to wprawdzie jakiś wielki smutek, może mały smuteczek raczej. Prawda, że coś takiego w naszych urodzinach jest, co skłania ku refleksji. Czasem tej depresyjnej nawet.
Listopad nastraja jakoś nostalgicznie. I nawet jak się bronię rencami i nogami, to i tak "dołki łapię" ;(
OdpowiedzUsuńMnie każda pora nastraja nostalgicznie. Chyba muszę się porządnie w tę zakutą łepetynę walnąć:-).
Usuńfajnie tak umieć sobie "usprawiedliwić" listopad :)
OdpowiedzUsuńpo tym, co napisałaś, to trochę mi go szkoda, że taki nielubiany, ale sama za nim też nie przepadam :/
i ciągle myślę "byle do wiosny" przez białą zimę (wtedy mniejsza deprecha)
i miłego dnia listopadowego! :)
W "usprawiedliwianiu" to ja akurat nie jestem taka dobra. Przeciwnie, skora jestem raczej gromy sypać:-).
UsuńZa to nie podzielam entuzjazmu reszty ludzkości wobec bieli zimy. Dla mnie najlepiej żadnej zimy, a jeśli już koniecznie musi, lepiej by była jak najłagodniejsza. No i możliwie najkrótsza, ma się rozumieć:-)).
Jak ładnie u Ciebie się zrobiło! :)
OdpowiedzUsuńJa lubię go za dary ziemi, za stragany pełne jabłek, gruszek, dyń i wszelkiego bogactwa. Lubię, ale dla mnie jest trudny w tym roku. Walczę, ale tonę w smutku. Minie...
A przecież tyle masz radości płynącej z dobrze spełnionych zadań. Opieka nad kociątkami to wielkie dobro czynione na rzecz przyrody, w konsekwencji również i ludzi. Smutek przemija równie szybko, jak nas nachodzi.
UsuńNiestety, niewielki mamy wpływ na to, czy i kiedy nas odwiedzi. Możemy tylko doskonalić sposoby radzenia sobie z nim. Ty tę sztukę posiadłaś w stopniu godnym pozazdroszczenia.
Obecny wygląd mojego bloga zdaje się mnie wreszcie zadowalać. Chociaż nie do końca radzę sobie ze szczegółami technicznymi. Obraz np. wolałabym mieć na środku...
i listopad jest fajny, kiedy wewnątrz mamy radość , szczęście... :-))
OdpowiedzUsuń♥
Pewnie, że tak:-). Skąd to szczęście jednak brać, jeśli nie z wnętrza. Tam leży jego pierwotne źródło.
UsuńA ja nie przepadam za listopadem, chociaż ten czas tak szybko leci, że lada moment i już go nie będzie.
OdpowiedzUsuńTen czas przedurodzinowy jest faktycznie trudny. Gdzieś natknęłam się na takie wyjaśnienie, że w swojej podświadomości, czy w innej pamięci przechowujemy wspomnienia z ostatnich tygodni ciąży, kiedy przygotowywaliśmy się do porodu, było już ciasno, często głową w dół, udzielała się też nerwowość matki, czy otoczenia .... coś w tym chyba jest.
Kto wie, czy nie ma w tym jakiejś prawdy. Rezygnacja z bezpiecznego schronienia i konieczność samodzielnego radzenia sobie zawsze napawa obawą.
UsuńDokładnie i jeszcze odbywa się to w mało komfortowych warunkach.
UsuńW naszych realiach, rzeczywiście, o komforcie raczej nie ma co marzyć.
UsuńMnie się ten listopad wydaje wyjątkowo łagodny w tym roku :)
OdpowiedzUsuńBo masz wspaniałe ku temu powody:-))).
UsuńTo swoją drogą, ale długo był ciepły... :)
UsuńI za to należą mu się gromkie brawa:-).
UsuńJa lubię każdy czas :) i wszystkie miesiące... Ale listopad w tym roku jest wyjątkowy... W każdym razie był do tej pory... Zwłaszcza jeśli chodzi o spektakle na niebie.
OdpowiedzUsuńWspaniale by było móc lubić wszystkie miesiące. O niczym więcej nie marzę. To dowodziłoby pozytywnego odbioru własnego życia. W tym zaś daleko jestem "za Albanią":-)).
OdpowiedzUsuńPodobają mi się Twoje powody do lubienia tego miesiąca. :)
OdpowiedzUsuńTeż go lubię. Ja w ogóle jesienna jestem. Absolutnie nie letnia i nie upalna. ;))
Wprawdzie ja nie przepadam za jesienią, a kocham przede wszystkim wiosnę, jednak listopad to takie przedzimie.
OdpowiedzUsuńNie prawdziwa zima, z jej wszystkimi wadami. Bo zalet nijakich w zimowej porze dopatrzeć się nie mogę:-).
wiesz... a ja cie rozumiem.... bardzo lubie jesienne, nawet ponure klimaty, wiem naleze so mniejszosci... Lubie listopad, bo po nim jest grudzien, za slote, deszcz, ogien w kominie, kolorowe kalosze, cieple skarpety, zadume, refleksje i tysiac innych rzeczy! :)
OdpowiedzUsuńWłaśnie tak. Czasami potrzebna jest taka chwila spokojnego oddechu przed wielkim świętem.
Usuń