Czy każda wiedza tak samo jest pożądana

Dawno mnie tu nie było. Trochę mi tego brakowało, chociaż z nawiązką folgowałam sobie, odwiedzając inne blogi. Rzecz jasna, jak dało się zauważyć, nie bez śladu przecież. Potrzebowałam dystansu, by uświadomić sobie tę prawdę, która jest w stanie najpełniej wyrazić moją osobę. Bez tego autentyzm diabli biorą, co zwykle skutkuje pisaniną tyleż napuszoną, co jałową.  Jakoś tak potrzebny był mi oddech, świeże spojrzenie na wewnętrzną rzeczywistość.
Z racji nocnego Markowania często spotyka mnie zaszczyt bycia pierwszym czytelnikiem najnowszych postów na niektórych blogach. Tak było i tym razem u Panterki.
Temat był z rodzaju ciężkich, można rzec, przerażających nawet. Dlatego też oddźwięk był przewidywalny. 
Autorka, prezentując przekrojową wiedzę historyczną o stosowaniu tortur, zwróciła naszą uwagę na aspekty życia, których świadomość na co dzień okryta jest mrokiem niepamięci. Co chciała przez to wyrazić?
Takie pytania padały bowiem w komentarzach - jeśli nie wprost, to przynajmniej pośrednio. Czy miała osobiste odniesienie do przedstawionych faktów. Wygląda na to, że nie, po prostu uznała za słuszne podzielić się z nami dezaprobatą dla tej patologii. Z całym bogactwem szczegółów tych haniebnych praktyk. Dlaczego zresztą miałaby ich nam oszczędzać - wszyscy jesteśmy dorośli.
Upiorna lektura nie pozostała bez wpływu na mój sen, czy raczej owego snu brak.
Nazajutrz okazało się, że większość czytelników zapoznała się z notatką rano.
Reakcje, co zrozumiałe, oscylowały wokół potępienia dla zła, którego dopuszcza się wobec człowieka inny człowiek.
Co "wrażliwsi" jednak, zdawali się być zbulwersowani tak śmiałą prezentacją tegoż zła. Czy słusznie?
Autorka, decydując się na ten kontrowersyjny krok chciała z właściwą sobie otwartością pokazać ciemne strony ludzkich dążeń do sukcesów, sławy i bogactwa. Zwróciła uwagę na fakt, że człowiek, jako jedyny z żyjących gatunków, zdolny jest do tak upiornej  przemyślności.
Nie obyło się bez małej, choć sympatycznie przeze mnie odebranej, utarczki słownej.
Otóż pewna znakomita Dama naszej blogosfery stanęła na stanowisku, że nie ma nic budującego w prezentowaniu okropności niszczących obraz piękna, który w sobie posiadamy. Pożytek z tego żaden, bo niczego tym sposobem nie wskóramy. Niechybnie zaś sen spokojny możemy utracić.
Nie odmawiam takiemu sposobowi myślenia racji, przeciwnie, z pewnego punktu widzenia zdaje się być konstruktywny. Rozumiem argumentację i jej nie podważam.
Tym niemniej stoję na całkiem przeciwnym biegunie.
Jeśli bowiem okrucieństwo stanowi niekwestionowany element rzeczywistości, w której człowiek od niepamiętnych czasów żyje, to czyż się godzi zamykać na nie oczy?
Czy też przymykać choćby?
Jaki pożytek, pyta znakomita moja interlokutorka, odniosłam ze zdobytej wiedzy. W czym pomóc może to nieszczęsnym, jeśli nie jestem w stanie ulżyć ich cierpieniom.
A jednak upierać będę się przy swoim. Chociaż realnych możliwości nie mam, to ...nie mam też wyboru.
Nie umiem abstrahować od potworności, niezależnie od tego, czy sen mi zakłócają. 
W tym miejscu muszę zauważyć, jak bardzo ludzie w postrzeganiu spraw różnią się między sobą.
Jakkolwiek nasze motywy mogą być nieco inne, to z grubsza biorąc, trzymam stronę Panterki. Jako odważna, trzeźwo myśląca osoba, nie zwykła chować głowy w piasek w obliczu prawd i sytuacji niewygodnych.
Będąc w pełnej gotowości świadczyć pomoc tam, gdzie tylko można.
W moim przypadku opowiadanie się po stronie wszelkiej informacji, zdaje się mieć źródło w upodobaniu do mistycyzmu.
Mam wrażenie, że w jakiś niepojęty sposób moja wiedza o ludzkim cierpieniu stanowi milczącą - nawet jeśli bezsilną - to jednak obecność. Współcierpiąc z nimi mam pewność, że robię to, co leży w mojej mocy. Czy płynie z tego realny pożytek? Tak, bo jeśli nie materialny nawet, to duchowy bez wątpienia. Kto wie, może przede wszystkim dla mnie. Niczego nie życzę sobie tak bardzo, jak tego, by świat wolny był od zbrodni i koszmarów. Dopóki tak jednak nie jest, chcę o tym wiedzieć możliwie najwięcej.