Ojcowie Dominikanie

Jako, że cenię profesjonalizm, w każdą niedzielę staram się odwiedzać kościół tych wspaniałych Ojców.
W przeciwnym razie mam wrażenie braku, czasami nawet ogarnia mnie irytacja. Ale nie o tym dzisiaj.  Zabytkowy,  XII-wieczny kościół Św. Mikołaja w Gdańsku, usytuowany na Starówce składa się na ten niepowtarzalny klimat, dla którego warto podjąć ( w moim przypadku półgodzinną) podróż do Sródmieścia. Kiedyś, w dzieciństwie, była to moja parafia; potem "nasze drogi" (z czego zadowolona nie jestem) , rozeszły się jakoś.
Teraz przypomniałam sobie zabawną historyjkę. Od najmłodszych lat dom mój miał ścisły związek z zakonnikami w biało-czarnych habitach. Każda wizyta "po kolędzie" kończyła się kolacją u nas.
Rodzice szykowali poczęstunek, dzieciaki układały zabawki, cała rodzina stawała na baczność.
Po skończonej części oficjalnej przychodził czas na główną atrakcję wieczoru. W miłej komitywie zazwyczaj przesiadywano do późna. Rozmowom nie było końca, zwłaszcza, że przeor, pasjonat fotografii, znalazł w osobie mojego taty równego sobie zapaleńca. Tu można by pomyśleć, że ksiądz też człowiek.         Lecz hola, hola, bez takich tam! 
W naszym domu panował bezgraniczny szacunek dla osób duchownych, niepodobieństwem byłoby jakiekolwiek lekceważące słowo o nich. W moich wyobrażeniach Ojcowie jawili się istotami nieziemskimi prawie. 
Jednak w kontekście tych przyjaznych wizyt, zaczęło mnie nurtować nieodparte pytanie.
Czy Świątobliwi Mężowie podzielają z resztą ludzkości jej fizjologiczne potrzeby.
Zaraz jednak wzięłam się w garść i odsunęłam od siebie te obrazoburcze myśli. Jak mogłam powziąć tak nikczemne podejrzenie wobec podziwu godnych istot!
Lecz widok szacownego Ojca, udającego się w ustronne miejsce, spokoju mi nie dawał.
Nazajutrz chciałam spytać o to mamę, jednak ...nie mogłam się odważyć. Wstyd mi zwyczajnie było narazić się na śmieszność w surowych oczach rodzicielki. Bałam się rozczarować ją, kiedy okaże się, jakim profanem jestem. Już nie pamiętam, jak długo dręczyłam się wątpliwościami. Dość, że w stosownym momencie zdobyłam się na odwagę.
Kto pyta, nie błądzi. Pojęłam, że fizjologia nie może stać w sprzeczności z głębią umysłu i uduchowieniem.