Wspominając szczenięce lata nie sposób pominąć drobnych koszmarków dziecięcego życia. Stąd dzisiaj taka mała, kulinarna impresja. Nasza Mama, w trosce o wyżywienie pociech, zwykła je wyposażać w astronomiczne ilości kanapek, aby dzieciątka nie zgłodniały zbytnio.
Fakt ten przysparzał mi mnóstwo dylematów. Jak tu bowiem uporać się z całym tym dobrodziejstwem, zwłaszcza, gdy już za chwilę pora na świetlicowy obiad. W owych czasach wrzucanie buł do śmietnika piętnowane było społecznie niemal pod sankcją grzechu. Zaś zmagazynowane w sekretnej przegródce tornistra, łatwo mogły paść łupem rodzicielskiej kontroli.
I na to mój młodociany umysł wymyślił "genialne" rozwiązanie. Za oknem naszego domu usytuowano tymczasowe baraki w celu odnowy elewacji. Między ścianami był niewielki prześwit, w który każdego dnia zrzucałam niezjedzony balast.
Wszystko mogłoby ujść bezkarnie, gdyby nie pech, który mi zwykle towarzyszy. Któregoś dnia Mama wybrała się w to miejsce szukając strąconych przez wiatr klamerek. W jakież osłupienie wpaść musiała moja nieszczęsna rodzicielka na widok takiego magazynu prowiantu. Bowiem po powrocie usiadła wyczerpana, mówiąc do Taty pamiętne słowa. "Przychodzę, patrzę, a tam ...buły rozkwitłe jak róże!".
No tak, przecież w nocy padało...
Ooo ! Ale sie zmienilo u Ciebie! Podoba mi sie!
OdpowiedzUsuńMoi rodzice szykowali mi na szczescie tyle, ile bylam w stanie pochlonac, wiec nie mialam takich dylematow.
Zmiany okupione sztywnością karku i czym tam jeszcze. Ile niecenzuralnych słów poszło przy tym w obroty! To jeszcze nie jest wersja ostateczna. Nie udało mi się wstawić swojego obrazu do nagłówka.
UsuńMyślałam o tym, co wczoraj napisałaś...
ładnie, ładnie, nastrojowo tak...
OdpowiedzUsuńkażdy ma chyba w pamięci te sniadanowe prześladowania... i nadal trwają, tylko teraz my prześladujemy nasze pociechy... choć staram się bardzo i tak czasem mi się wyrwie: "dlaczego ta bułka niezjedzona?????"
Mama wprawdzie zawsze mówiła, że jeśli nie zjem, to powinnam do domu przynieść. Jednak w obawie, że i tam byłabym zobowiązana zjeść, wolałam się nie ujawniać:-). Jak tu wypośrodkować między głodem a przejedzeniem, gdy idzie o nasze dzieci...
UsuńTeż miewałam nadmiar śniadania. Ale jakoś tak było, że jak u mnie nadmiar, to u koleżanki brak ;)....hm...za kaloryferem !!! też jednak upychałam.
OdpowiedzUsuńCoś w tym (niestety) jest. Niby wiemy, że głupio, a jednak tak jakoś samo wychodzi... W naszej szkole jakoś nie było zwyczaju oddawania swoich kanapek. Ale to pewnie dlatego, że człowiek nie umiał patrzeć właściwymi oczami. Teraz żałuję.
UsuńAle ładnie u Ciebie po zmianach :)
OdpowiedzUsuńMiałaś pecha z tymi bułami, a chociaz od tego momentu mniej ich dostawałaś?
Wiesz, nie jestem tego tak do końca pewna:-). Kłopot w tym, że Mama zawsze lubiła grubo smarować masłem. Pamiętam, jak kiedyś zdejmowałam jego nadmiar i dyskretnie wrzucałam do kosza. W końcu pozbyć się trochę masła to nie grzech:-). Tak sobie tłumaczyłam.
UsuńA propos zmian w profilu, to mniemam, iż chodzi o Godota i Becketa.
OdpowiedzUsuńAm I right, Boss?
Jasne, że tak, Watsonie:-)!
OdpowiedzUsuńPopełniałam grzech podobny, z tym, że wyrzucałam buły w lesie. Niech się ptaki i inne głodomory też posilą. Cóż, kiedy ptaki akurat nie głodowały, a buły mój dziadek znalazł na grzybach będąc. Ciekawe, jak wykoncypował, że to moje buły? ;)
OdpowiedzUsuńNo, to miałyśmy podobnie. Szkoda, że nie wpadłam na pomysł, by karmić ptaki. W pobliżu domu znajdował się plac, zwany "gołębnikiem". Miałyby ptaszyska używanie:-).
Usuń