Coś o czytaniu. I innych rzeczach przy okazji.

Administrowanie nowym blogiem przypomina po trosze rozpracowywanie nowej zabawki. A jednak w nawale prac "konserwatorskich" znalazłam czas na czytanie książki. Zabrałam się za pozycję, do której wróciłam po latach. Bo w przeciwieństwie do niektórych, ja często wracam do obiektów swoich wcześniejszych zachwytów. Z ciekawości, czy ponowna lektura dostarczy mi podobnych wrażeń. Nie zawsze tak jest, wszak upływający czas relatywizuje to, co zdawało się być niczym skała. Obserwowanie tych zmian zabarwione jest dwoiście. Bo z jednej strony miło jest wspominać okoliczności towarzyszące wcześniejszej lekturze, z drugiej zaś, zasmuca świadomość innej perspektywy. Bo wszelkie zmiany zawsze przywołują pamięć "straconego" czasu. Niezależnie od tego, czy dotyczą jego wcześniejszych, czy też późniejszych etapów. Nostalgia maluje obrazy o barwach przywołujących na myśl te widziane "młodszymi" oczyma. Jak dobrze jest mieć upodobanie w czytaniu. Rodzice zawsze nas do tego zachęcali. Rozbudzali naszą dziecięcą wyobraźnię snując opowieści do poduszki. Te, które nam opowiadał Tata, ciekawiły nas bardziej, niż czytane bajki. I jeszcze te niedzielne wyprawy do muzeów, przenoszące mnie i moje siostry w świat ilustrowany flamandzkim malarstwem. Wreszcie powroty przez zaśnieżony Gdańsk; Tata ciągnący naszą trójkę na sankach. Grzanie się przy kaflowym piecu, gorąca herbata i jabłka pieczone w duchówce. Ciekawe, czy ktoś wie, co to za ustrojstwo jest. To taka część pieca, w której można było piec potrawy, jak w piekarniku.

Ot, na wspominki niespodziewanie mi się zebrało. To wina zbyt dużej ilości przeczytanych książek. Co ma piernik do wiatraka? A ma, jak najbardziej; bo rozbudza emocje, czyniąc człowieka podatnym na zawirowania nastrojów. Będzie tego w sposobnym czasie więcej.

Jeśli komuś zabrakło tytułu czytanej książki, to stwierdzam, że nie ma to znaczenia. Konkretne dzieła cytowane będą przy innej okazji. Jednak zdradzę tajemnicę, że obiektem mojego zainteresowania jest książka Edith Wharton "Rafa". Mniej znane dzieło, niż na przykład "Wiek niewinności", ale (jak to przeważnie ze mną bywa:-) mnie podoba się bardziej.

Już wczoraj zorientowałam się, że pominęłam dwie ważne kategorie. Będą to:
- quasi recenzja - moje subiektywne wrażenia tudzież samozwańcze sądy na temat przeczytanych książek, obejrzanych filmów, bądź sztuk, wysłuchanych koncertów etc.
- Matka i Syn - sesje muzyczne połączone z wygłaszaniem własnych opinii o wszystkim, co się z tym wiąże.