Niemiłe obyczaje

 Jakże się smutno robi człeku, gdy staje się świadkiem obcesowych zachowań bliźnich. Nawet, gdy rzecz dzieje się na czyimś blogu - prywatnym przecież terenie - odczuwam pewien niesmak. Bo z drugiej strony, wszystko co piszemy, do sfery publicznej przynależy. Poooszło! I będzie odtąd żyło własnym życiem, stanowiąc kanwę, na której sądzić nas będą czytelnicy. Nawet, gdyby przeczytać im to przyszło po ładnych paru latach.
 Jak to w naszej blogosferze bywa, po nitce do kłębka trafiłam na pewien wpis. Rzecz była o poszanowaniu życia. Szlachetna to idea. Pod warunkiem, że nie prowadzi do absurdu. Zwłaszcza z naszego ludzkiego punktu widzenia.
 Autorka stawia pytanie mniej więcej w takim duchu. Jakimże  prawem kościół (katolicki, jak nietrudno się domyślić) żąda bezwzględnej ochrony ludzkiego życia, zezwalając jednocześnie na nieograniczone niszczenie innych form.
Już, już, miałam swoje trzy (a nawet cztery grosze wtrącić), gdy wzrok mój padł na komentarze. Mam czasem wrażenie, że nie powinnam zostawiać śladu swej bytności tam, gdzie można się ubrudzić.
Bo odzew na sam wpis przedstawiał sobą poziom żenujący, zaś odpowiedzi porażały agresywnym tonem. Tak, tak, rozumiem, jak autorkę rozjuszyły wszystkie te "wytwory" świadczące o czytaniu bez zrozumienia. Jednak szerszemu gremium czytelników należy się dbałość o kulturę wypowiedzi. Bo przecież, jak przyznaje, nie ma w zwyczaju skrzywdzić muchy, komara, tudzież karalucha.
 Wracając do meritum; nie da się (moim skromnym zdaniem), traktować równorzędnie wszystkich żywych form. Musimy jeść, a także bronić się przed inwazją niektórych organizmów. I sam tylko unik sprawy nie wyczerpie. To byłoby chowaniem głowy w piasek. Ja w żadnym razie czynić tego nie zamierzam.
 Dlatego też, z pokorą, czy też bez, wyznaję, że na rękach mam zwierzęcą krew. Bo nawet jeśli nie bezpośrednio, przyczyniam się jednak do zabijania wielu gatunków. Mięso jadam w (śladowych) ilościach, na które pozwalają skromne me dochody. Osy zabijam laczkiem na szybie, na muchy stosuję lep, do karaluchów bezapelacyjnie wzywam dezynsekcję. Aha, gdy jestem chora, zażywam antybiotyk, a przecież bakterie również są formami życia. W tym miejscu nieco przyhamuję tych, co to powołując się na naukę, bezkrytycznie przeceniają jej dyktat. Bo otóż zdaniem naukowców rośliny również czują ból, jak na ten przykład bezlitośnie skrobana marchewka. Co w takim razie będziemy w końcu mieli prawo jeść? Plastik, piasek, czy też ziemię? Jednak nie spieszmy się za bardzo, "nauka" nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa:-). Kto wie, może te nieorganiczne (w dzisiejszym rozumieniu) twory, okażą się kiedyś istotami rozumnymi.
 Lecz póki co, wskazówek każdy szukać musi w religii, której ufa.  Bądź też kierować się światopoglądem, jaki mu odpowiada.
 W nawiązaniu do tezy autorki postu, pytającej o wspomniane "prawo" kościoła, powiem, co następuje.
Taka jest jego doktryna - głosząca supremację życia ludzkiego nad innymi formami.
Jeśli ktoś ma ochotę polemizować, może to czynić wyłącznie na płaszczyźnie wiedzy, w oparciu o którą owa doktryna została sformułowana. W przeciwnym razie będzie to czysta demagogia.

P.S. W moim pokoju właśnie się obudziła jakaś nie do końca śnięta mucha. I jak myślicie, co ja teraz zrobię? Otóż bez skrupułów wyeksmituję ją za okno, nie martwiąc się, że zmarznie tam bidulka. Bo jeśli nie uśmiercę jej własnoręcznie, to tylko ze względów estetycznych. Takie paskudne ze mnie licho...