Wieści z frontu robót

W tym przypadku dobre wieści.
Bo otóż nieoceniony Kolega (wierzcie, prawdziwy z niego magik!) dokonał cudownej reanimacji padłego mojego sprzętu. Wziąwszy go na profesjonalny warsztat zdiagnozował uszkodzenia, wymienił to i owo, i wyczyścił starannie. Tak starannie, jak tylko moja, acz skromna, jednak stojąca mu nad głową osoba, ku temu go obligowała.
Wszystko razem wziąwszy, laptop  mój działa i ogólnie biorąc prawie jest jak nowy.
Niestety, prawie - jak to już, zepsuci przez reklamy wiemy - wielką robi nam różnicę.
I tak - bez owacji - powitałam swój sprzęcik jak starego i wiernego, aczkolwiek nieszczególnie błyskotliwego przyjaciela.
A to, że inne są sprawniejsze, szybsze, pojemniejsze. To znów, że design wielce nowoczesny mają...
Nic to, mój jest jak opoka i trwać będzie na swym posterunku dzielnie.
Bo zdaniem kolegi sprzęt to starej generacji, z metalową płytą, odporny na złamania przy upadkach.
Jeśli tak dzielnie zniósł herbatnią powódź, niestraszne mu trzęsienie ziemi, czy nawet tsunami.
Lecz gdzieś na dnie próżnej mej człowieczej duszy ziarno zostało posiane. Zamarzyłam o małym, ślicznym i zgrabnym, a do tego lekkim i poręcznym notebooku, z którym przemieszczać bym się na każde zawołanie mogła. Bowiem ustrojstwo moje stare, ciężkie się okazało ponad pozór wszelki.
Zatem marzenie swoje wdrażać zacznę w życie. Bez pośpiechu wszelako, ten bowiem, jak wiadomo, wskazany jest głównie przy łapaniu pcheł.

Summa summarum, wracam do gry. Z miłą prośbą o Wasze wsparcie.
Jeszcze do jutra, czyli sobotniej północy można oddawać głosy w czwartej edycji naszego konkursu o wdzięcznej nazwie Finka z kominka.
Wystarczy kliknąć w ten link 
Wprawdzie to jedynie zabawa, miło byłoby jednak wyjść z twarzą, nie pozostając w najbardziej odległej  części ogona. Wszystkim z góry mile dziękuję.