Jak to z tym naszym pisaniem jest

Wielu z nas ostatnimi czasy gnębi jakowaś niemoc.
To skarży się Dosia, to znowu inszy ktoś, mnie samej nieskromnie nie wykluczając.
Wszystkiemu winien ogórkowy sezon, bądź te nieludzkie upały.
Kryzys kryzysem pogania.
Jak ja to wszystko rozumiem.
Bo z moim pisaniem to jest tak.
Najpierw post goni post. Myśli się kłębią, wprost nie nadążam z ich spisywaniem.
Przecież blogowe inspiracje... Albo te gorące newsy...
Przybywa wersji roboczych, kolei swej czekających.
Trzeba trochę ogładzić, literówki poprawić. Gotowe!
I tutaj zaczynają się schody. Gdy opadają emocje, już widzę dziury w całym.
Tracę kontenans.
Nagle jak spod ziemi zjawia się gorący temat i post nieledwie pisze się sam.
Aż znów mnie coś z rytmu wytrąca - i pas.
Nie kontynuuję rozpoczętego wątku. Nieważne, że obiecałam.
C'est la vie.
Taka już moja uroda niemota.

Teraz o twórczości prawdziwej.
Wena, bądź jest, bądź też jej nie ma.
Cóż na to poradzić, że jest się wybrańcem bogów.

Niełatwe mają czasy ci, którym akurat teraz tworzyć przyszło.
Odbiorcy się wykruszają. Wydawcom należytej motywacji brak.
Jakbyśmy całkiem zobojętnieli na inspiracje płynące z intelektu i duchowego piękna.
Trudno jest przebić ten mur znieczulenia.
Przechodzić trzeba niczym przez igielne ucho.

Bez mecenatu szanse mierne. Stąd przedsięwzięcie Polak Potrafi.
Pomaga utalentowanym twórcom. Stwarza możliwość wsparcia dzieła w trakcie jego powstawania.
Tak, by dać szansę stworzenia produktu finalnego.

Nasza Koleżanka Lucyna potrzebuje teraz takowego wsparcia.
Bez naszej pomocy nie uda jej się zrealizować projektu. A to poważna sprawa.
Nie dość, że jest jest nauczycielem akademickim, to jeszcze sama postanowiła zrobić dodatkowy dyplom. Tomik wierszy pod tytułem PrzenikaNieWiem, to właśnie jej praca dyplomowa z Projektowania Graficznego.
Unikalny jest nie tylko merytorycznie, posiada również wielce oryginalną formę.
Sami zobaczcie:

                                                                  Prawda, że rarytas?

Ach, jaka szkoda, że nie dysponuję większą sumą.
(Jak wygram te miliony - w które nie gram...)
Lecz tak czy owak, jak babcię kocham (a bądźcie pewni, kocham ją bardzo), zakupię dla siebie tomik.
Kto żyw, niechaj śpieszy zamówić jeden - albo i drugi - jako miły prezent.
Oj, warto, mówię, warto...
Pisałam kiedyś, jak wielką nam Lucyna uczyniła frajdę.

W zamierzchłych czasach komuny, gdy słowo pisane ceniono, udany debiut zapewnić mógł stałe miejsce w panteonie twórców. Pisarz, to był prawdziwy gość!
Obecnie niby się go ceni, niech jednak pisze "po kosztach" albo i własnym sumptem wyda.

Teraz, jeśli chcesz pisać, rób to, człowieku, społecznie. Najlepiej zaś - po godzinach.
Spędzonych w uniwersyteckiej auli, bądź przy fabrycznej taśmie.
A bodaj nawet na poszukiwaniu pracy - bezrobotnym będąc.

Ciężka, niewdzięczna harówa.
Tak, panie dzieju, w nieodpowiednich nam przyszło żyć czasach.
Lucyna tudzież jej podobni, bo za późno się urodzili.
Ja, bo los zbyt późno zdolnością mnie uposażył...