Wyborcze El Dorado

Łał! Załapałam się do pracy w komisji! Wyborczej, gwoli ścisłości należy dodać.
Wieść, że tym razem (nareszcie!) płacą więcej, nie mogła pozostawić mnie obojętną.
Ludziska walą jak w dym, a ja się mimo to załapałam.
Pierwsze zebranie - w pobliskiej szkole.
Nasza komisja to same panie. W sąsiedniej zaś panów sztuk trzy. Nieważne.
Choć może wcale i nie, bo kto nam będzie te sterty papierzysk nosił?
Pod uwagę wziąwszy stan zdrowia naszego gremium.
Dzień wcześniej nabawiłam się kontuzji nogi. Zerwane ścięgno.
Wchodząc, dyskretnie zasłaniam sobą kulę. Na wszelki wypadek, bo a nuż mi "podziękują".
Tymczasem nie bój żaby. Za chwilę o kulach wchodzi szkolna pedagog młoda.
Dwie inne panie skarżą się na urazy kręgosłupa. O swoim własnym zmilczałam skromnie, wszak już wystarczy wzmiankowana noga.
Sympatyczny pan koordynator otwiera zebranie.
Którego celem koronnym jest wybór przewodniczącego. Tudzież jego zastępcy. 
Nikt podjąć się tego nie chce, chociaż to dodatkowy pieniądz.
I nie dziwota; w uposażeniu różnica nie tak znów wielka, za to w obowiązkach - ogromna.)*
Do wczesnych godzin rannych tuła się taki delikwent, w urzędzie kolei swej wyczekując.
A jeszcze dojazd i powrót, niech Boska broni nas ręka!

Po części oficjalnej zaczyna się artystyczna. Czyli ...polowanie na "jeleni".
- A może pani zechce być przewodniczącą - zwraca się do mnie poznana przed szkołą kobieta.
(Wszystkiemu winien ten mój inteligentny wyraz pyska.)
Coś jest na rzeczy, to zawsze ku mnie wzrok swój kierują prelegenci wszystkich nasiadówek świata.
Pierwsza reakcja bywa kluczowa.
Zbieram się tedy do kupy, tak, by stosowny odpór tej niecnej supozycji dać.
- Ja? Żadną miarą! Zresztą kontuzja i co by jeszcze...
Na jakiś przynajmniej czas wyklucza mnie to z obiegu. Teraz niech martwią się inni.
Tymczasem staje się jasne, że każdy z nas ciepłą chce zająć posadkę, nikt nadwerężać się nie zamierza.
Wszyscy idą w zaparte. Sytuacja robi się podbramkowa.
Przewodniczącymi bywają zwyczajowo osoby zmotoryzowane. Tu nagle okazało się, że nikt nie jest w posiadaniu samochodu. Choć wiem, że jedna z osób takowy ma do własnej dyspozycji.
Nie moja sprawa, nie będę wszak donosić.
Inwigilacja trwała przez czas jakiś.
Widać, myśli me przełożyły się na nieprzenikniony wyraz twarzy, bo oto w moją stronę oskarżycielski wycelowano paluch. 
- Pani na pewno ma samochód!
(Znów ten mój wygląd; wszyscy bezzasadnie biorą mnie za osobę z wyższej finansowej półki.)
- Niestety, nie mam nawet prawa jazdy. Argument nie do obalenia.
Wreszcie skończyły się żarty. Dwie apodyktyczne panie bez pardonu poczęły typować kandydatury.
Młoda pani pedagog, wykazawszy się zawodowymi umiejętnościami, definitywnie odcięła się od sprawy.
Niech żyje asertywność.
Domorosłe inkwizytorki wzięły teraz na cel młodą kobietę skromnie siedzącą w ostatnim rzędzie.
Owa, przyparta do muru, wydusiła z siebie wyznanie, że ...jest w odmiennym stanie.
Jakże jej współczułam; nie tak przecież chciałoby się obwieszczać światu swoją radość.
Gdyby nie ta kontuzja, wybawiłabym ją z opresji.

Nieuchronna wizja losowania w końcu musi kogoś z mniej odpornych skłonić do kapitulacji.

Znamienne, jakich komicznych owa sytuacja dostarczyć może człeku wniosków z obserwacji.
Dwie panie jednoczą się przeciwko trzeciej, potem zaś nieoczekiwany zwrot akcji sprawia ...że jedna zwraca się przeciwko drugiej.
Widząc, że to nie przelewki, sympatyczna studentka nagle zgodziła się być vice.
Niezła strategia, teraz ktoś inny będzie miał się gorzej.
Nareszcie, po krótkich już przepychankach, inna dziewczyna dała się namówić do objęcia głównej funkcji. Wszyscy deklarowali pomoc, aczkolwiek nikt oficjalnie nie chciał tego brać na klatę.
Wszak w tym roku wprowadzono korespondencyjne głosowanie.
No i jeszcze ta (postrach siejąca!) obsługa elektroniczna.

Atmosfera została oczyszczona, wszyscy wydawali się zadowoleni.
Jedni, bo udało im się wywinąć; inni, że mają to już za sobą i może nie taki diabeł straszny.
Jeszcze tylko podział, kto rano, a kto po południu...i wsio.
Przez chwilę było groźnie, lecz - jak to zwykle - więcej było rannych ptaszków.
Uff, jaka ulga.
O tak nieludzkiej porze mój zegar biologiczny poważnie mógłby szwankować.
Organizm bowiem o siódmej rano stanowczo odmawia mi posłuszeństwa.

Sądzę, że takie perturbacje, mające zresztą miejsce w większości znanych mi komisji, można byłoby skutecznie wyeliminować. Jak widać, różnica w uposażeniu nadal nie jest adekwatna do przypisanych poszczególnym stanowiskom obowiązków. Może należałoby jeszcze bardziej wynagrodzenie takie zróżnicować.
El Dorado? Raczej nie.

_________________________________________________________________
)* W tym roku szeregowy członek komisji otrzymuje 300, zastępca 330, a przewodniczący 380 PLN.
Jak widać, motywacja finansowa niezbyt silna.