Moje miasto

Nie znoszę go. I kocham zarazem.
Pewien mieszkający w Krakowie bloger przedstawił pogląd na swoje miasto.
Na co dzień wydaje mu się fajne; dopiero z dystansu dostrzega, co i jak.
Będąc gdzie indziej, zdaje sobie sprawę, jak bardzo brakuje mu ...świeżego powietrza.
Kontrast z innymi miastami tak daje mu do myślenia, że rozważa przeprowadzkę.
Z powodu tej z lekka zatęchłej rodzimej atmosferki.
Zainspirowało mnie to do snucia wniosków własnych.
Skłonna jestem przyznać mu rację, Kraków bowiem znam dosyć dobrze.
Mieszkałam tam przez rok; ba, na stałe się chciałam osiedlić.
Bo to, co dla jednego jest wadą, dla kogoś innego może być zaletą.
O ile w Krakowie "świeżego powietrza" brakuje, w Gdańsku mamy go pod dostatkiem.
Właściwie, rzec można, mamy nawet przeciąg.
Wszak to przelotówa prawie. Miasto dróg.
Są miasta wielu placów. Nasze samo jest ...wielkim placem.
Wiem, wiem, specyfika miast nadmorskich, rozciągniętych na sporym obszarze wzdłuż tegoż.
Rozumiem też, jak wielkim uległo wojennym zniszczeniom. Stąd żart o tym wielkim placu.
Dostrzegam zapierające dech piękno poszczególnych elementów. Niech ktoś nie myśli sobie!
Pamiętam swoje młodzieńcze rozczarowanie warszawską starówką podczas którejś ze szkolnych wycieczek. Czym tu się zachwycać. My w Gdańsku to dopiero mamy powód. Pewnie i Amsterdam nie wytrzymałby porównania w niektórych, co bardziej precyzyjnych, szczegółach.
Zawsze byłam z Gdańska dumna. Jest bowiem z czego!
Dlaczego więc tak go nie lubię?
Brakuje mi tej "substancji miejskiej", którą często poszczycić się mogą niewielkie nawet miasteczka.
Bo w mieście rynek powinien być i basta! Jak Pan Bóg przykazał.
U nas typowego rynku jednak nie uświadczy.
Dopiero, gdy mam okazję gdzie indziej pobyć, dociera do mnie, ile na co dzień tracę.
To wysiadywanie na rynku z widokiem na cały labirynt uliczek, prowadzących odeń. To znów spacery odkrywające te obszary miasta, w których tak uroczo można się zagubić.
Bo u nas to niewykonalne. Nie ma gdzie. Wszystko jasne, ale też i nudne.
Ach, jak zazdroszczę mieszkańcom Warszawy, Wrocławia, Torunia, czy też owego "dusznego" Krakowa nawet.  Powiem więcej, całej rzeszy miast pomniejszych. Byleby tylko posiadały klasycznie rozumianą tkankę miejską. Bowiem do życia potrzebuję miasta właśnie.
Rodzinnie pochodzę z Wielkopolski, Poznań mym miejscem urodzenia.
To wielkie, klasyczne miasto od dziecka kształtowało moje poglądy na życie. Poznańskie ciocie z godnym lepszej sprawy uporem wpajały mi zasady tak zwanej "akuratności". Wszystkie te nieśmiertelne zasady czystości i elegancji, bez których człowiek niechybnie stałby się łupem wybujałych instynktów przerośniętego ego.
Z uporem wprawdzie, choć bez powodzenia raczej.
Lecz teraz to Gdańsk jest moim miastem; tu od wczesnego dzieciństwa mieszkam.
Kiedyś w autobusie zdarzyło mi się usłyszeć rozmowę. Dwie panie gorszyły się wystającym spod czyjejś koszulki stanikiem. Że nie uchodzi, że kto to widział...
Bo u nich w Poznaniu to nie do pomyślenia.
Zdziwiło mnie to i zasmuciło. To oni tam jeszcze na poważnie biorą całe to staropierdolskie pitolenie?
My pod tym względem kompletnie jesteśmy wyzwoleni.
Uwielbiam swoje obecne miasto, jedyne, które mogę nazwać własnym.
Za jego otwartość, a nawet kosmopolityzm. Za atmosferę tolerancji i akceptację różnych form ludzkiego bycia. No cóż, jak mówią, coś za coś.