Nie zawsze się skórka za wyprawkę opłaci

Zapragnęłam śledzików w occie. Marzyłam o nich już od tygodnia.
Takich, co to się je najpierw opieka, potem marynuje w occie z cebulą tudzież przyprawą wszelką.
Niepomna zupełnie na to, co się rok temu przy podobnej okazji działo.
Pamięć, wiadomo, zawodna; wspomnień przykrych dłużej niż rok nie hoduje.
I nie mówię teraz o mojej kamicy żółciowej, dzisiaj o czym inszym zgoła.
Daremnie odradzała mi siostra, że niby od dawna już nie czyni tego.
Posłuchałam przyjaciółki, która poradziła ...otworzyć okno. Mądrala jedna.
Jak (żarłoczny) mus, to mus; śledzie zakupiłam. Półtora kilo, jakby kilogram mi nie wystarczył.
No to się wpakowałam, ogólnie biorąc to-to mnie przerosło. Smażyłam w sześciu etapach, dwa razy zmieniając olej. Powietrze tak zostało tłuszczem nasycone, że drobinki osiadły dosłownie wszędzie. Kuchenka, zlewozmywak, naczynia na suszarce.
Moje ubranie, perfekcyjny makijaż, włosy tudzież okulary.
A pod nimi ...oczy. Które mi teraz na potęgę łzawią. Piszę i płaczę.
Uprzedzając pytania, okna otwarte były podczas całej operacji, a już po wszystkim nawet i balkon. Wszystko bezskutecznie, przez trzy najbliższe dni, kładąc się do snu będę czuć w nozdrzach ten namolny zapach. Trzy dni - nie dlatego jednak, że potem się ulotni - lecz z powodu przyzwyczajenia węchu raczej.
Kuchnia wyszorowana, ale to na nic; tłuszcz wdarł się we wszystkie szczeliny i zakamarki.
Osiadł na wtyczkach i dostał się do kontaktów.
Oczy i nos przepłukane solą fizjologiczną. Prysznic wzięty, wszystkie ubrania w pralce, za chwilę będę zmieniać pościel.
Wezwanie czyściciela dywanów i malowanie ścian jednak odpuszczę sobie. Płaszcze też poczekają na czyszczenie w swoim zwykłym trybie.
Nie tyle z powodu braku konieczności, ile z braku środków na opłacenie tychże.
Tak to mi się skórka za wyprawkę "opłaciła"!
Teraz zawarłam z rodziną umowę. Gdybym w ciągu najbliższego roku choćby nieśmiało napomknęła, że majaczy mi na horyzoncie wizja smażonych śledzików, czym prędzej mają mi ją z głowy wybić. Niechby nawet i tłuczkiem do ziemniaków.

Teraz grzeję się myślą o dniu jutrzejszym, gdyż zapowiada się interesująco.
Wybieramy się z kuzynem do kina - na film, o którym marzyłam - Tajemnica Filomeny.
Potem pójdziemy obejrzeć postępy prac przy budowie Teatru Szekspirowskiego, na koniec zaś pogadamy przy kawie w którejś z przytulnych knajpek Starego Miasta.
Jutro zdam relację, czy ten (tak bardzo nagłośniony) film spełnił moje oczekiwania.