Asertywność

Dlaczego nie potrafię pisać o tym, co mnie dręczy? Pisać wprost.
Nie sztuką bowiem jest flirtować sobie z czytelnikiem. Dowcipkując, czy błaznując z lekka nawet.
Prawdziwie ludzkim, przyznać się do smętku umieć. Nie popadając przy tym w ckliwość czy przesadę.

Komuś nie spodobała się fryzura moja. (Spowinowaconemu komuś, takiej dziesiątej wodzie po kisielu.) Dezaprobatę swą wyraził ów nie wobec mnie, tylko dziecięcia mego.
Tytułem połajanki, że niby mi ją z głowy ma czym prędzej wybić. (Własne dziecię moje!)
Fryzura, jak fryzura, gadać może nawet nie byłoby o czym, gdyby nie fryzury owej ...koszt.
Małoż to bowiem razy krytykowano mnie za tamto czy owamto?
Lecz nie w tym rzecz. Sprawa ma nieco głębsze odniesienia.
(Na każdym kroku dowodów masa, że bliźnich drażni ...sama natura nasza).
To, co sobą reprezentujemy, tak wyprowadza z równowagi tych, co obserwują, że każdy pretekst się nadaje. Czy wszystkie relacje prowadzić muszą do oceniania i kontrolowania? Co upoważnia do tego bliźnich? Być może z nikim zbytnio wiązać się nie należy, zwłaszcza zaś z tymi, którzy z innej bajki.
Gdy ktoś wobec kogoś pomocny jest i ofiarny, czy daje mu to prawo wchodzić w rolę pana jego życia?
Ustawiać hierarchię jego potrzeb podług wzorca własnych. I pod sztandarem życzliwości na swoją kształtować modłę. Jak to się ma do szacunku, który w relacjach ludzkich bezwzględnie obowiązywać musi? Szacunek to także zgoda na obszar tajemnicy. Niewiedzę, miast domniemanej wiedzy.
Skoro zaś o niewiedzy mowa, ta niweluje prawo do kategorycznych ocen.
Każdy jest inny - tego się powinniśmy trzymać. Wara od mojej przyrodzonej konstytucji!
Nikomu nie pozwolę rościć sobie prawa do kontroli moich priorytetów. W moralnych kategoriach zwłaszcza. Od dzisiaj taka będę asertywna, że trup się gęsto ścielił będzie. Trup ignorancji i obłudy - by nie rozsiadły się wygodnie.